PHOTOGRAPHY
Τόποι «άτοποι»
Μία φωτογράφηση αφιερωμένη σε μία από τις ελάχιστες γραφικές γειτονιές της Θεσσαλονίκης, που έχουν απομείνει.
Υπάρχουν τόποι που αντιστέκονται. Υπάρχουν γειτονιές που παραμένουν αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου.
Σημεία στον αστικό ιστό, που οι άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους και ανταλλάσσουν όλες τις φράσεις της ημέρας. Το «καλημέρα», «καλησπέρα», «καληνύχτα» είναι δεδομένα. Οι ερωτήσεις, έχουν νόημα. Το «τι κάνεις Μαίρη;» ακούγεται καθημερινά και οι απαντήσεις εισακούονται. Οι χάρες, είναι αυτονόητες: «θα έρθεις να με βοηθήσεις να φτιάξω την τηλεόραση;» και οι καταφατικές απαντήσεις, δεδομένες.
Υπάρχουν τόποι στη Θεσσαλονίκη, που παραμένουν ανθρώπινοι. Που απέχουν από την αστική μετάλλαξη, διατηρούν τις μονοκατοικίες, τους καταπράσινους κήπους και τους γραφικούς πεζόδρομους. Που τα μικρά πάρκα φθάνουν στην αυλόπορτα των σπιτιών και οι γλάστρες είναι κυρίαρχα στολίδια. Οι παιδικοί φίλοι λένε τα νέα τους και κάποιοι από αυτούς, κατοικούν ακόμα στις απέναντι αυλές.
Υπάρχουν τόποι που βλέπουν ουρανό. Τα ποδήλατα κυκλοφορούν ανεμπόδιστα και οι παλιές βέσπες παρκάρουν ελεύθερες στην άκρη του δρόμου. Οι γάτες λιάζονται μεγαλόπρεπα και βασιλεύουν στα περβάζια.
Υπάρχουν ακόμα γνήσιοι τόποι στη συμπρωτεύουσα και δεν το φωνάζουν. Δεν παρουσιάζονται σε trendy αφιερώματα και κρύβονται καλά από τα περίεργα βλέμματα. Υπάρχουν ακόμα τόποι, «άτοποι». Που τους ξέρουν οι μόνιμοι κάτοικοι και οι τυχεροί τους επισκέπτες.
Τέτοιος τόπος «άτοπος», είναι οι εργατικές κατοικίες στον Άγιο Παντελεήμονα. Μια περιοχή στην Καλαμαριά, ανάμεσα στο Βότση και στον Αγ. Γιάννη. Μια κρυφή γειτονιά που την ανακαλύπτεις ανάμεσα σε άσχημες πολυκατοικίες. Ξεπροβάλει αναπάντεχα μέσα σε μία έκταση μόλις 2-3 κτιριακών τετραγώνων. Την αντικρίζεις και ξαφνικά αλλάζεις σκηνικό. Αναρωτιέσαι αν είσαι ακόμα στην πόλη. Απορείς πως βρέθηκε μπροστά σου, μεταφέροντας σε, σε άλλο τόπο και χρόνο. Την ανακαλύπτεις και νομίζεις πως ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια δεκαετία που την έχεις δει μόνο στις ταινίες του παλιού, ελληνικού κινηματογράφου.
Αυτήν τη γειτονιά, ανακάλυψα τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη και ξαφνικά, βρέθηκα εκτός πόλης. Βρέθηκα σε ένα μέρος που δεν ταίριαζε. Στο «άτοπο» τοπίο που τόσο με εξέπληξε και μου έδωσε ελπίδα. Σε αυτήν την τόσο ανθρώπινη γειτονιά, έβγαλα τις φωτογραφίες που σου παρουσιάζω. Φωτογράφισα μικρές λεπτομέρειες, δείγματα της καθημερινής ζωής της που με συγκίνησαν αλλά με κράτησαν και φειδωλή στις λήψεις. Γιατί μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να σεβαστώ τη μυστικότητά της και να κρατήσω κρυφή τη γενική της εικόνα. Να εκτιμήσω τα μικρά και να κρύψω τα μεγάλα.
Αν τυχόν βρεθείς και εσύ σε ένα τέτοιο «άτοπο» τοπίο, περπάτησε το – ανακάλυψε το. Λάβε όλη τη θετική του ενέργεια, κάτσε στα γραφικά παγκάκια του και σκέψου: «ναι! υπάρχουν ακόμα μικροί παράδεισοι, μέσα στην κόλαση! Αρκεί να έχεις την τύχη ή την περιέργεια να τους ανακαλύψεις και τη σοφία να τους σεβαστείς».
Καλές βόλτες!