Μία φωτογράφιση αφιερωμένη στον τρόπο που οργανώνουμε τη ζωή μας.
Αν έχεις παίξει στις αλάνες της γειτονιάς σου, θα τη θυμάσαι. Θα θυμάσαι τη φράση «Στρατιωτάκια ακούνητα, ακίνητα και αγέλαστα!». Τη φράση, που φώναζες δυνατά στους φίλους σου για να ξεκινήσει το παιχνίδι. Τη φράση-έναρξη, που τους έκανε να μπουν σε μια σειρά περιμένοντας εσένα, που «φυλούσες», να κάνεις μύριες γκριμάτσες και καραγκιοζλίκια για να γελάσουν ή να κουνηθούν, χωρίς όμως να τους ακουμπήσεις.
Αν θυμάσαι αυτήν τη φράση, έχεις παίξει τα «Στρατιωτάκια». Και ίσως έχεις νιώσει σαν αυτά. ‘Ίσως, μέσα στην καθημερινότητα, έχεις αισθανθεί σαν ένα ακούνητο και αγέλαστο ανθρωπάκι που αγωνίζεται να βάλει μία τάξη. Να τοποθετήσει σε λίστες και σειρές, όλα όσα πρέπει να χωρέσει σε μία μέρα. Εκείνα που δεν έχουν περιθώριο να μείνουν πίσω, γιατί «πρέπει» και γιατί «αν δεν τα κάνω σήμερα, πότε θα τα κάνω;».
Αυτές τις ατελείωτες σειρές σκεφτόμουν σήμερα, πάνω από μια λίστα εργασιών. Προσπαθούσα να φτιάξω το πρόγραμμα της επόμενης εβδομάδας και αναρωτιόμουν πώς θα καταφέρω να προλάβω όλες μου τις υποχρεώσεις, όταν ξαφνικά σιγομουρμούρισα τη φράση: «Στρατιωτάκια ακούνητα, ακίνητα και αγέλαστα!».
Τότε ήταν που έκανα παύση. Άφησα κάτω το στυλό και σηκώθηκα από την καρέκλα. Στάθηκα μπροστά από το παράθυρο, χαζεύοντας την κίνηση στο δρόμο και θυμήθηκα. Θυμήθηκα τη χαρά που ένιωθα όταν χαλούσα τη σειρά των φίλων μου σ ’αυτό το παιχνίδι. Θυμήθηκα πώς ήταν, όταν τους έκανα να ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Πήγα στην κουζίνα, ετοίμασα καφέ, ήπια δυο γουλιές και ζέστανα το μέσα μου. Γύρισα στο γραφείο, άνοιξα την οθόνη του υπολογιστή και ανέτρεξα στο αρχείο των φωτογραφιών μου. Εκεί, βρήκα τα στρατιωτάκια μου. Εντόπισα εκείνες τις λήψεις που απεικόνιζαν σειρές πραγμάτων. Και καθώς τις παρατηρούσα, σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα, έστω και για λίγο, να βγω από αυτές, να φύγω από τις λίστες. Διάλεξα τέσσερις «στρατιωτικές» φωτογραφίες και ξαναγύρισα στο εβδομαδιαίο μου πρόγραμμα.
Και ξαφνικά συνέβη. Ως δια μαγείας, άρχισα να σβήνω. Να μουτζουρώνω ότι θεωρούσα ανούσιο και περιττό, από τις ημερήσιες υποχρεώσεις. Όταν τελείωσα το συγύρισμα, κοίταξα το πρόγραμμα μου καλά-καλά. Οι σειρές είχαν χαλάσει. Ανάμερα στις ωριαίες λίστες, υπήρχαν κενά που έσπαγαν τη μονοτονία. Τα στρατιωτάκια είχαν τραπεί σε φυγή! Είχαν βγει από το παιχνίδι.
Πήρα μια ανάσα, έγειρα πίσω την καρέκλα μου και χαμογέλασα. Αποφάσισα να οργανώνομαι με αυτόν τον τρόπο πιο συχνά. Να πετώ τα περιττά και καμιά φορά, να «χαλάω» τις λίστες. Να σπάω τις σειρές και να αφήνω λίγο χρόνο ελεύθερο χωρίς «πρέπει», προγράμματα και υποχρεώσεις. Και αφού κατατρόπωσα τα στρατιωτάκια, ξεκίνησα να γράφω τούτο το άρθρο και να ανεβάζω τις «στρατιωτικές» φωτογραφίες, στο blog.
Αν λοιπόν κάνεις και εσύ ατελείωτες λίστες και προγράμματα, αν προσπαθείς να χωρέσεις τα πάντα σε μια σειρά, ρίξε μια ματιά στις φωτογραφίες μου. Ίσως αισθανθείς και εσύ στρατιωτάκι. Και ίσως, αποφασίσεις να κουνηθείς, να κινηθείς και να γελάσεις.
Καλή ζωή!