Τα οικιστικά κουτάκια του μέλλοντος, όπως τα φαντάζομαι, σε φωτογραφικές συνθέσεις.
Οι πόλεις είναι διαφορετικές. Οι πόλεις είναι ίδιες. Διαφορετικές γιατί αναπτύσσονται ανάλογα με τις κλιματολογικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες των κατοίκων τους. Ίδιες, γιατί η ανθρωπότητα είναι μία και όσο και αν διαφέρουν οι άνθρωποι, δεν παύουν να έχουν παρόμοιες ανάγκες και συναισθήματα.
Η ανάγκη δημιουργίας μεγάλων οικισμών, αποδεικνύει ακριβώς αυτό· την οικουμενική τάση των ανθρώπων να συσσωρεύονται. Οι πόλεις, μαρτυρούν την ανάγκη τους να συνυπάρχουν και να ενώνουν τις δυνάμεις τους, με οποιαδήποτε τρόπο και με οποιοδήποτε αποτέλεσμα, θετικό ή αρνητικό.
Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της πανανθρώπινης ομοιότητας, από την ύπαρξη των μπλοκ κτιρίων. Αυτά τα κατοικήσιμα κουτάκια, που χτίζουν οι πολίτες και μένουν μέσα, σε όλες τις σύγχρονες πόλεις της γης. Αυτά τα περίεργα lego τουβλάκια, που άλλοτε είναι θλιβερά, άσχημα και άλλοτε, πιο σπάνια, καταφέρνουν να με εντυπωσιάσουν με την αρχιτεκτονική τους ιδιοφυΐα.
Τα apartment blocks υπάρχουν εδώ και πολλούς αιώνες. Ξεκίνησαν να χτίζονται και να κατοικούνται από τη Ρωμαϊκή εποχή και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να «στοιβάζουν» ανθρώπους. Μπορεί να άλλαξαν μορφή και μέγεθος ανά τους αιώνες, αλλά η κεντρική ιδέα παραμένει ίδια ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου.
Αυτά τα κτίρια σκεφτόμουν πρόσφατα, σε ένα ταξίδι μου. Τούτα τα κουτάκια των ανθρώπων. Αυτά και τη μελλοντική τους μορφή. Αναρωτιόμουν πως θα μοιάζουν σε έναν αιώνα. Θα είναι, τα περισσότερα, μίζερα και καταθλιπτικά; Ή γεμάτα χρώματα και περίεργα σχήματα; Θα μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο; Θα είναι κολλημένα στη γη και ακόμα πιο ψηλά; Ή μετέωρα, σαν αιωρούμενα διαστημόπλοια; Θα παραμείνουν στον πλανήτη μας ή θα μεταναστεύσουν σε άλλους γαλαξίες;
Ένας καταιγισμός αποριών που άρχισαν να εξάπτουν τη φαντασία μου και με οδήγησαν στη φωτογράφιση των κτιρίων και στη δημιουργία «οικιστικών» συνθέσεων, όπως τα φαντάζομαι στο μέλλον.
Το αποτέλεσμα με χαροποίησε αρκετά. Γιατί ένιωσα ότι μπορεί να υπάρχει ελπίδα. Μπορεί η ανάγκη για μαζική κατοίκηση να παραμείνει και τα μπλοκ να υπάρχουν, αλλά στη φαντασία μου θα σπάσουν το φράγμα της βαρύτητας και το μέγεθος τους δεν θα επηρεάζει αρνητικά την ψυχολογία των ανθρώπων. Τα κτίρια θα είναι βαριά, αλλά και ανάλαφρα. Άσχημα αλλά και χαριτωμένα. Σκούρα στην όψη, αλλά σε έναν ηλιόλουστο ουρανό.
Αυτά τα space blogs θέλω να ονειρεύομαι. Κοντά στην πραγματικότητα αλλά και μακριά από αυτήν. Πόλεις ίδιες με το παρόν, αλλά και τόσο διαφορετικές στο μέλλον.
Αν τύχει να κοιτάξεις τα άσχημα κουτιά της πόλης σου και αναρωτηθείς πως μπορεί να είναι στο μέλλον, ρίξε μια ματιά στις φωτογραφίες μου. Μπορεί οι φαντασίες μας να ταιριάξουν και οι πόλεις του μέλλοντος να είναι ίδιες, αλλά όχι και τόσο άσχημες.
Καλό ταξίδι!