Μία φωτογράφιση εμπνευσμένη από τη ψυχολογία των μοτίβων.
Tα μοτίβα. Μία συνεχής επανάληψη. Μία κατάσταση, ένα σχήμα, ένα συναίσθημα, μία συμπεριφορά που εμφανίζεται πολλαπλασιασμένη στο άπειρο. Μία ίδια διαδικασία, μία όμοια εμπειρία, ένας ή περισσότεροι κλώνοι σε στοίχιση.
Έχω αναφερθεί και παλαιότερα. Τα μοτίβα ή αλλιώς patterns είναι μέρος της φύσης και για αυτό αποτελούν σημαντικό σημείο αναφοράς. Και ενώ υπάρχουν παντού γύρω μας, το ιδιαίτερο είναι ότι υπάρχουν μέσα μας. Βρίσκονται στις επαναλαμβανόμενες κινήσεις της καθημερινότητα μας, στο χαρακτήρα των ανθρώπων που επιλέγουμε να έχουμε στη ζωή μας, στον όμοιο τρόπο που αντιμετωπίζουμε καταστάσεις, στις ίδιες συμπεριφορές και σκέψεις.
Είναι παντού μέσα μας και άλλοτε μας βοηθούν να λειτουργούμε με ασφάλεια και σιγουριά άλλοτε πάλι, μας βασανίζουν και γεμίζουν τις μέρες με προβλήματα που έχουμε ζήσει, ξανά και ξανά. Τα μοτίβα είναι μέρος της ψυχολογίας μας και απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή και παρατήρηση.
Γιατί οι επαναλαμβανόμενες αρνητικές εμπειρίες, μας δυσκολεύουν και το μόνο που προσφέρουν είναι πόνο και απογοήτευση. Πόνο για αυτό που ζούμε και απογοήτευση για την επανάληψη του λάθους. Για το συνεχόμενο αίσθημα της αδυναμίας να προβλέψουμε ή να αντιμετωπίσουμε το ίδιο πρόβλημα. Και αυτό είναι ακόμα πιο έντονο από τον πόνο. Η απογοήτευση είναι ένα βαρύ συναίσθημα που μας τραβάει προς τα κάτω και δεν βοηθάει να δούμε τα πράγματα αντικειμενικά. Να παρατηρήσουμε την συμπεριφορά μας ψύχραιμα, να μελετήσουμε την επανάληψη και να ψάξουμε για τη λύση.
Τέτοια είδους μοτίβα υπάρχουν στον καθένα μας. Άλλοι μπορεί να τα αντιληφθούν άμεσα και άλλοι, χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να τα ανακαλύψουν. Στη δεύτερη περίπτωση, συνηθίζουμε να εξηγούμε τις συμπεριφορικές μας επαναλήψεις ως μέρος της τύχης. Πόσες φορές έχουμε σκεφτεί «είμαι άτυχος, γνωρίζω συνέχεια τους ίδιους ανθρώπους» ή «δεν με θέλει, όλο πέφτω στις ίδιες καταστάσεις».
Και όμως, όπως έχει γράψει και ο Chuck Palahniuk,
«Αυτό που ονομάζουμε τύχη είναι απλά μοτίβα που δεν μπορούμε να αποκρυπτογραφήσουμε».
Όταν σταματήσουμε να κλαίμε τη μοίρα μας, για αυτό που μας συμβαίνει κατά επανάληψη, θα είναι η στιγμή που θα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη του pattern που δημιουργούμε. Και εκεί ίσως βρεθεί η λύση. Ίσως έρθει η ώρα που θα τραβήξουμε μία διαχωριστική γραμμή, θα εγκλωβίσουμε τα στοιχεία του μοτίβου και θα απλώσουμε ένα ενιαίο χρώμα στη ψυχή μας. Το χρώμα της συνειδητοποίησης, της πληρότητας και της ικανοποίησης.
Με αυτές τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τα συμπεράσματα έκανα παρέα, όταν αποφάσισα να τα αφήσω στην άκρη, να πιάσω τη φωτογραφική μηχανή και να τα εκφράσω μέσα από το φακό. Έβαλα το «Patterns» των Devo να παίζει στο YouTube, έστησα χαρτόνια με διάφορα χρώματα, τοποθέτησα πάνω ασήμαντα αντικείμενα (όπως καραμέλες και σπόρους καλαμποκιού) και στρώθηκα στη δουλειά. Στο τέλος, πέρασα τις φωτογραφίες στο Photoshop και πρόσθεσα σε κάθε μοτίβο, ένα πλακάτο χρώμα.
Έτσι, κατάφερα να βγάλω όλες τις σκέψεις μου προς τα έξω και να σιγουρευτώ πως αν προσέξω τις συμπεριφορές που θεωρώ ασήμαντες, ίσως ανακαλύψω τα μοτίβα που με πάνε πίσω. Που μου δυσκολεύουν τη ζωή. Το μόνο που έχω να κάνω είναι να τα αφήσω στην άκρη και να επαναπροσδιορίσω την συμπεριφορά μου με νέα, χαρούμενα χρώματα.
Αν λοιπόν αντιλαμβάνεσαι όμοια, αρνητικά συναισθήματα μέσα σου και τείνουν να γίνουν «πάντα», ρίξε μια ματιά στα δικά μου μοτίβα, σκέψου τα δικά σου και πάρε τις αποφάσεις σου.
Καλή ζωή!