Μια πρωινή φωτογράφιση, στην Νέα Κρήνη.

Αύγουστος. Οκτώ η ώρα το πρωί. Ανατολικά της Θεσσαλονίκης. Καλαμαριά, Νέα Κρήνη.

Περιοχή που άλλοτε έσφυζε από ζωή και φασαρία. Καφετέριες, ψαροταβέρνες και κόσμος. Κόσμος παντού. Κάποια βράδια ακόμη και στην μέση του κεντρικού δρόμου.

Σήμερα, έχει παρακμάσει. Ενοικιάζονται τα πάντα. Καταστήματα, περίπτερα, φαγάδικα και διαμερίσματα. Και όμως, είναι ακόμη όμορφη. Ίσως πιο όμορφη από πριν.

Κατεβαίνω στην μαρίνα της Νέας Κρήνης. Παντού υπάρχει ηρεμία. Το μόνο που ακούγεται, τόσο νωρίς, είναι τα τζιτζίκια και οι γλάροι. Τα τζιτζίκια ξεκινούν με στόμφο το γλέντι, ενώ οι γλάροι πετούν ήρεμα εδώ και εκεί.

Ο ήλιος έχει βγει και λούζει τα πάντα με ένα φως, που τα κάνει όλα διάφανα, ροζ και τιρκουάζ. Ένας ονειρικός συνδυασμός που συνθέτει το τέλειο παστέλ τοπίο. Θυμίζει ζαχαρωτό, μαλλί της γριάς και λούνα παρκ.

Τα πάντα είναι έρημα και γαλήνια. Περνάω από τα αγκυροβολημένα σκάφη, προσπερνάω το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής και κατευθύνομαι στο παλιό λούνα παρκ. Το μέρος είναι μαγικό. Η χαρά του μονόκερου. Απολαμβάνω το τοπίο και συνεχίζω.

Καταλήγω στην παλιά πλαζ. Ησυχία, ουδετερότητα και παραίτηση. Η θάλασσα είναι εντελώς γαλήνια και σε φωνάζει να την δεις από κοντά. Καλό είναι να μην γελαστείς, αν και αρκετοί ηλικιωμένοι επιλέγουν να την χαίρονται ακόμη και τώρα.

Το φως κατακλύζει τα πάντα. Ακόμη και την ψυχή. Σε κάνει να νιώθεις αέρινη, ανάλαφρη. Σκέφτεσαι ότι η μοναξιά της πόλης είναι θεραπευτική και ας είναι παρατημένη.

Αν τυχόν βρεθείς καλοκαίρι στην Θεσσαλονίκη, επισκέψου την Νέα Κρήνη, νωρίς το πρωί. Θα νιώσεις διάφανος.