Για αυτό το συναίσθημα σχεδιάζω σήμερα. Σχεδιάζω συνθέσεις από φωτογραφίες που τράβηξα στα Μετέωρα. Εικόνες που είχα την τύχη να απαθανατίσω, ταξιδεύοντας με τόση χαρά και αισιοδοξία στη Θεσσαλική πεδιάδα, όταν τελείωσε ο πρώτος εγκλεισμός. Εικόνες που ήλπιζα να ξαναδώ σύντομα, πριν τον δεύτερο.
Και στις παρουσιάζω εδώ. Για να εκφράσω τα μετέωρα μου, συναισθήματα. Για να τα εξορκίσω. Για να θυμηθώ πως κάπου εκεί έξω, υπάρχει πέρα από το βράχο και η πεδιάδα. Πως κάπου εκεί, υπάρχει η αυθόρμητη μου φύση. Και ίσως, κάποια στιγμή στο μέλλον, καταφέρω να την προσεγγίσω ξανά.
Αν λοιπόν μπήκες και εσύ σε δεύτερο lockdown και η αβεβαιότητα σε αφοπλίζει, ρίξε μια ματιά στις φωτογραφίες μου. Ίσως δεις τα μετέωρα σου και αποφασίσεις να τα γκρεμίσεις με την πρώτη ευκαιρία.
Καλή ζωή!