Photography
Μετέωρα συναισθήματα.
Συνθέσεις φωτογραφιών αφιερωμένες στο δεύτερο lockdown και στην ανάμνηση της ανθρώπινης, αυθόρμητης φύσης.
Και πάλι μαζί μας! Όχι πως δεν το περιμέναμε. Όχι πως δεν το γνωρίζαμε. Το δεύτερο κύμα της πανδημίας είναι εδώ και το ζούμε ξανά.
Οι συνθήκες γνωστές. Τα μέτρα οικία. Περισσότεροι περιορισμοί μετακινήσεων και συναναστροφών. Ανεργία και υφέσεις. Φόβος, ανησυχία και μάζεμα. Μάζεμα στα θετικά συναισθήματα και άνοιγμα στα αρνητικά. Ρολά να κατεβαίνουν στα καταστήματα και στις καρδιές μας.
Όλα αυτά, είναι γνώριμα. Όλα, τα έχουμε ζήσει στον πρώτο εγκλεισμό, με μεγαλύτερη ένταση. Τώρα απλά αντιλαμβανόμαστε τις συνθήκες, υπολογίζουμε το κόστος, βιώνουμε τα συναισθήματα και συνεχίζουμε τη μέρα μας.
Μπορεί να έχουμε ακόμα δουλειά και να πηγαίνουμε σε αυτή ντυμένοι μασκοφόροι, σαν τον «Ζορό». Μπορεί να ψάχνουμε πως θα περάσει η ώρα μας, άνεργοι πια και απογοητευμένοι σαν τους «Άθλιους», του Ουγκώ. Μπορεί πάλι να περιμένουμε και να ατενίζουμε το μέλλον σαν τη Σκάρλετ Ο’Χάρα, στο «Όσα παίρνει ο άνεμος».
Σε όποιον πρωταγωνιστή και αν μοιάζουμε, την πλοκή της ιστορίας την ξέρουμε καλά. Κοιμόμαστε, ξυπνάμε και λειτουργούμε μηχανικά. Καλύπτουμε τη μέρα μας με τον ίδιο, γνώριμο τρόπο. Νιώθουμε τα συναισθήματα μας και τα προσπερνάμε χωρίς έκπληξη και αμηχανία.
«Εκτός από ένα συναίσθημα» αναλογίζομαι, σκεπτόμενη τα παραπάνω. «Εκτός από το συναίσθημα της αναμονής και της αβεβαιότητας».
Της αβεβαιότητας για το πως θα είναι η επόμενη ημέρα. Της αναμονής, για τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης. Όχι τα άμεσα, αλλά αυτά που θα έρθουν όταν θα έχει τελειώσει όλο αυτό και θα έχει αφήσει τα σημάδια του.
«Πως θα είναι η ζωή μας μετά;» αναρωτιέμαι. «Πως θα βιώνουμε την εργασία, και τις κοινωνικές επαφές; Θα μπορέσουμε να επανέρθουμε στην ανθρώπινη φύση μας;». «Θα καταφέρουμε να θυμηθούμε τον αυθορμητισμό και την άμεση έκφραση των συναισθημάτων μας;».
«Θα μπορέσω ξανά να αγκαλιάζω τους αγαπημένους μου, χωρίς δεύτερη και τρίτη σκέψη; Χωρίς να νιώθω ένοχη για την πράξη μου;».
Όλα αυτά τριγυρίζουν στο μυαλό μου και μένουν μετέωρα, χωρίς να μπορούν να απαντηθούν. Νιώθω πως αιωρούμαι, βρίσκομαι πάνω από το έδαφος και υπάρχω εκεί χωρίς να κινούμαι προς κάποια κατεύθυνση.
Μου θυμίζω τους αιώνιους βράχους των Μετεώρων. Τους σκοτεινόχρωμους αυτούς όγκους, με τις απότομες κορυφές και την άγρια ομορφιά. Σταθερή, ακίνητη, σχεδόν απροσπέλαστη, κοιτάω από ψηλά την καταπράσινη φύση στα πόδια μου και ξέρω πως δε μπορώ να την αγγίξω. Είμαι άκαμπτη, φτιαγμένη από ένα περίεργο πέτρωμα, έτοιμη να αποθηκεύσω ποσότητες απάθειας και ψυχρότητας. Ανίκανη να δεχτώ μια ζεστή, αυθόρμητη αγκαλιά, φοβούμενη πως θα καταρρεύσω, θα γκρεμιστώ. Και αυτό το συναίσθημα με αφοπλίζει, με ακινητοποιεί και με κάνει να νιώθω μουδιασμένη. Αμήχανη μπροστά στο μέλλον.
Για αυτό το συναίσθημα σχεδιάζω σήμερα. Σχεδιάζω συνθέσεις από φωτογραφίες που τράβηξα στα Μετέωρα. Εικόνες που είχα την τύχη να απαθανατίσω, ταξιδεύοντας με τόση χαρά και αισιοδοξία στη Θεσσαλική πεδιάδα, όταν τελείωσε ο πρώτος εγκλεισμός. Εικόνες που ήλπιζα να ξαναδώ σύντομα, πριν τον δεύτερο.
Και στις παρουσιάζω εδώ. Για να εκφράσω τα μετέωρα μου, συναισθήματα. Για να τα εξορκίσω. Για να θυμηθώ πως κάπου εκεί έξω, υπάρχει πέρα από το βράχο και η πεδιάδα. Πως κάπου εκεί, υπάρχει η αυθόρμητη μου φύση. Και ίσως, κάποια στιγμή στο μέλλον, καταφέρω να την προσεγγίσω ξανά.
Αν λοιπόν μπήκες και εσύ σε δεύτερο lockdown και η αβεβαιότητα σε αφοπλίζει, ρίξε μια ματιά στις φωτογραφίες μου. Ίσως δεις τα μετέωρα σου και αποφασίσεις να τα γκρεμίσεις με την πρώτη ευκαιρία.
Καλή ζωή!