Photography
Κατοπτρισμός και γείωση.
Συνθέσεις φωτογραφιών αφιερωμένες στην αντίληψη της πραγματικότητας και στη μείωση του εγώ.
Η παρουσία μου. Η ύπαρξη μου. Το είναι μου. Αυτό που νιώθω και αυτό που πιστεύω. Αυτό που ονειρεύομαι. Το μέγεθός μου, η σάρκα και τα οστά μου. Το σήμερα, το χθες και το αύριο μου.
Ο δρόμος. Η φασαρία, η πόλη. Τα λερωμένα χαρτομάντηλα και οι κολλημένες τσίχλες. Οι σκισμένες σακούλες και η παιχνιδιάρικη ουρά της γάτας. Το σάπιο μήλο και η πεταμένη, παλιά πολυθρόνα.
Τα καθαρά μαλλιά και η μάσκαρα μου. Οι μύγες και το άδειο κουτί της πίτσας. Το άρωμα, τα γυαλισμένα μου παπούτσια. Το πεζοδρόμιο που ζέχνει και τα περιττώματα του σκύλου. Το χρυσό μου δαχτυλίδι, η σπασμένη λεκάνη.
Εικόνες, μυρωδιές και ήχοι που αντιλαμβάνομαι με τις αισθήσεις μου. Αστικά τοπία και ανθρώπινη φύση. Στο φως του ήλιου, που απλώνεται στην πόλη, όλα συναντιούνται. Πράγματα και πρόσωπα. Αρνητικά και θετικά. Ζωή και θάνατος. Αντιθέσεις που με ξυπνούν από τον πρωινό λήθαργο και με οδηγούν σε νέες σκέψεις.
«Εδώ, η ύπαρξη προσκυνάει το τίποτα…» συλλογίζομαι, «…η ψυχή χάνεται στο σωρό των σκουπιδιών, τσαλαβουτάει σε ληγμένους χυμούς ντομάτας και απλώνεται σε σπασμένα, πεταμένα ράφια για να στεγνώσει. Κάνει βόλτες στη βαβούρα της κίνησης και η πρωινή της έπαρση, αντικρίζει την πραγματικότητα. Γειώνεται».
Φτάνω στο συμπέρασμα πως δεν είναι καθόλου άσχημο. Η πόλη, το πρωί, πετυχαίνει αυτό που η νύχτα δεν κατέχει· να με ξυπνάει ομαλά από το όνειρο και να με οδηγεί στις πύλες της καθημερινότητας μου.
«Γιατί, τι είναι το όνειρο;» συνεχίζω τις σκέψεις μου, «το βραδινό χτίσιμο του εγώ μου». «Και τι προσφέρει μια πρωινή βόλτα στην πόλη, ανάμεσα στους σωρούς των σκουπιδιών;» αναρωτιέμαι. «Την επαφή με το δικό μου τώρα. Την αίσθηση ότι η ύπαρξη κάποια στιγμή, παύει να υπάρχει και φτάνει στα όρια του τίποτα. Του κάδου των απορριμμάτων».
Αυτά σκεφτόμουν ένα πρωινό, περπατώντας στους δρόμους. Αυτά, που μετασχηματίστηκαν σε λέξεις, συνθέσεις και είναι αναρτημένα σε τούτο το άρθρο. Φωτογραφίες που τραβήχτηκαν στις μικρές «χωματερές» της πόλης και στις στιγμές της προσωπικής μου έπαρσης. Στιγμιότυπα που ανακατεύτηκαν και δημιουργήθηκαν κατόπιν κατοπτρισμού και γείωσης. Εικόνες της δικής μου πραγματικότητας.
Αν λοιπόν ξυπνήσεις ένα πρωί και νιώσεις το εγώ σου να ξεχειλίζει, ρίξε μια ματιά στις φωτογραφίες μου και πάρε τους δρόμους. Που ξέρεις; Ίσως δεις και εσύ το πρόσωπο σου να καθρεφτίζεται στο τίποτα. Ίσως, ανακαλύψεις τη δική σου πραγματικότητα.
Καλές βόλτες!