Μία φωτογράφιση αφιερωμένη στα υλικά.

Είναι ένας στίχος, από ένα παλιό ελληνικό ροκ συγκρότημα που λέει: «εύφλεκτα υλικά, ξεχασμένα»… Τον σκέφτομαι συχνά. Μου θυμίζει τόσο την εφηβεία μου όσο και την πρώτη ύλη.

Τα υλικά. Την μαγιά τόσων και τόσων αντικειμένων που χρησιμοποιούμε καθημερινά. Τα συστατικά όλων αυτών των προϊόντων που καταναλώνουμε συνεχώς, χωρίς καμιά φορά να σκεφτούμε “πως έγιναν;”, “από που προήλθαν” και “ποια είναι η βασική τους ύλη;”

Ακόμα και αν κάνουμε αυτές τις ερωτήσεις, θα γίνει για λόγους ποιότητας κατανάλωσης, για λόγους υγείας. Σπάνια θα μπούμε στην διαδικασία να σκεφτούμε τα υλικά ως αρχή της δημιουργίας.

Για αυτόν όμως τον λόγο, αναπολώ τον παραπάνω στίχο. Μου θυμίζει την ύπαρξη μου, ως δημιουργό και την σημασία που δίνω στα υλικά για να γεννήσω ιδέες, αντικείμενα και εικόνες.

Μου θυμίζει την επιτακτική ανάγκη που έχω να ασχολούμαι μαζί τους και να τα δίνω σημασία. Είναι αυτά που θα βρω σε ένα εργοστάσιο τυχαία, αυτά που θα πετύχω στα σκουπίδια, τα συστατικά που θα διαβάσω σε μια συσκευασία προϊόντος. Είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα.

Βρίσκομαι σε ένα συνεχόμενο κυνήγι αντικειμένων, εικόνων, ανθρώπινων συμπεριφορών, φυσικών φαινομένων με σκοπό να διακρίνω την αρχή τους και με απώτερο στόχο να εκμεταλλευτώ κάθε τι που θα με οδηγήσει στα δικά μου υλικά δημιουργίας.

Είναι  τόσα πολλά αυτά που θεωρώ “υλικά”, που μερικές φορές χάνω τον μπούσουλα και η αίσθηση ότι δεν προλαβαίνω να τα εντοπίσω όλα, μου δημιουργεί ένα κενό. Μία αίσθηση έλλειψης. Μία κατάσταση όπου συνειδητοποιώ ότι το κυνήγι δεν έχει να κάνει με αυτά, αλλά με τον χρόνο. Με την αγωνία ότι ποτέ δεν θα προλάβω να εντοπίσω όση πρώτη ύλη χρειάζομαι για να δημιουργήσω. Έναν φόβο ότι δεν θα καταφέρω ποτέ να σχεδιάσω όσα θα ήθελα στην ζωή μου.

Και συνήθως όταν με κυριεύει αυτή η αγωνία, το ρίχνω στην δημιουργία! Γιατί δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος από το να καλύψω αυτήν την έλλειψη, με πράξεις. Γιατί όταν θα ολοκληρώσω ένα project θα νιώσω όλο και πιο κοντά στην ολοκλήρωση και ένα τουλάχιστον βήμα μακριά από την αίσθηση του κενού.

Τότε είναι που τα υλικά, αποκτούν ένα επιπλέον νόημα για εμένα. Αποτελούν πια όχι μόνο την αρχή της δημιουργίας αλλά και το κίνητρο για την επόμενη προσπάθεια. Την συνέχεια.

Όλα αυτά τριγύριζαν στο μυαλό μου όταν πραγματοποίησα αυτήν την φωτογράφιση. Στο τέλος, ένιωσα τόσο κοντά στην πληρότητα και τόσο μακριά από την έλλειψη, που αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο.

Αν λοιπόν η δημιουργία είναι μέρος της ύπαρξής σου δώσε περισσότερη σημασία στα υλικά και μπορεί να νιώσεις πιο γεμάτος, πιο πλήρης.

Καλές δημιουργίες!