4 φωτογραφίες για το αίσθημα της εγκατάλειψης, τις ημέρες των εορτών.
Οκ. Είναι Χριστούγεννα. Είναι Πρωτοχρονιά. Οι περισσότεροι συγκεντρώνονται και γιορτάζουν παρέα. Παρέα με τα αδέλφια τους, τους γονείς τους, τους συγγενείς και τους φίλους.
Οι περισσότεροι, νιώθουν την ανάγκη να ανήκουν κάπου. Σε ένα ζεστό σπίτι που μοσχοβολάει γαλοπούλα, μελομακάρονα και θαλπωρή. Σε μία ομάδα ανθρώπων που τους θυμίζει ότι κάποτε ήταν παιδιά, ότι έπαιρναν δώρα ενώ η αγάπη και η ασφάλεια γιόρταζε μαζί τους.
Οι περισσότεροι έχουν κάπου να πάνε. Σε ένα οικογενειακό τραπέζι, σε ένα χιονισμένο τοπίο, σε ένα ρεβεγιόν. Και νιώθουν καλά, νιώθουν ότι αν και μπορεί ο χρόνος να μην κύλησε τόσο ομαλά, τώρα είναι η ευκαιρία να γυρίσει το φύλλο και να λάβουν μια καλύτερη υπόσχεση για τον νέο χρόνο που έρχεται.
Οι περισσότεροι…γιατί υπάρχουν και οι κάποιοι. Αυτοί που για διάφορους λόγους, θεμιτούς ή μη, μένουν μόνοι τους αυτές τις μέρες. Οι κάποιοι, που δεν έχουν ένα σπίτι φιλικό να επισκεφθούν. Αυτοί που δεν βρίσκουν μία θέση στο γιορτινό τραπέζι. Και αυτοί οι κάποιοι δεν είναι λίγοι…
Είναι οι κάποιοι που έχασαν τον σύντροφό τους, αυτοί που μάλωσαν με τα παιδιά τους, εκείνοι που για οικονομικούς λόγους, βρίσκονται μακριά από τους δικούς τους. Είναι αυτοί που βιώνουν την εγκατάλειψη. Και το αίσθημα της μοναξιάς, αυτές τις μέρες μπορεί να γίνει αδυσώπητο. Ακόμα και αν δεν το παραδέχονται. Ακόμα και αν προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους, πως όλα είναι καλά και πως τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είναι σαν όλες τις άλλες ημέρες…
Ναι, είναι. Όμως όλοι οι άλλοι, αυτές τις μέρες, κάθονται γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι, ανταλλάσσουν δώρα, ευχές και ελπίδες. Γιατί αυτή την ανάγκη καλύπτουν οι γιορτές. Την ανάγκη-υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά. Την επιβεβαίωση ότι οι επιθυμίες θα πραγματοποιηθούν και οι ευχές θα πάρουν μορφή.
Και ναι, ζούμε σε έναν κόσμο υπερκαταναλωτισμού, που ενισχύει αυτήν την ανάγκη. Την ενισχύει με δυνατές ενέσεις φωτεινής τελειότητας, υλικής ευτυχίας και απέραντης αισιοδοξίας.
Όμως αυτή η ανάγκη, όσο και αν τονώνεται από την χρυσόσκονη και τα φωτάκια, δεν παύει να είναι πραγματική. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο, από το να κοιτάξεις τον δικό σου άνθρωπο στα μάτια και να σε γεμίσει ελπίδα. Και τίποτα πιο δύσκολο από το να ελπίζεις μόνος σου.
Σε αυτούς τους κάποιους αφιερώνω σήμερα το άρθρο. Σε αυτούς που δεν άναψαν τα λαμπιόνια του δένδρου φέτος. Στους κάποιους που θα ζήσουν άλλη μια ίδια μέρα. Σε αυτούς που δεν θα έχουν κάποιον δικό τους, να τους πει “κουράγιο!”.
Σε αυτούς λοιπόν, μεταφέρω όλη μου την ελπίδα και εύχομαι του χρόνου να μην νιώθουν σαν το αίσθημα που επικοινωνούν οι φωτογραφίες μου.
Χρόνια καλά!