Τα “δύστοπα” απέχουν από τα δύσκολα. Τα δύσκολα τα αντιμετωπίζεις. Χρησιμοποιείς κάθε δεξιότητα, εσωτερική δύναμη και μόχθο για να τα αποκρούσεις. Αναγνωρίζεις την πραγματική, δυσχερή συνθήκη και μάχεσαι για να την ξεπεράσεις. Στα δύστοπα, φαντασιώνεσαι τα χειρότερα και αφοπλίζεσαι. Πιστεύεις πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
“Και όμως!” σκέφτομαι καθώς παρατηρώ τις δυστοπικές φωτογραφίες μου, “ίσα-ίσα! Αυτό πρέπει να είναι το κλειδί για την πόρτα της δυστοπίας! Η ίδια η φύση της!”. Η δυστοπία είναι μία τεχνική που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς και οι σεναριογράφοι για να μας κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου. Είναι μια συνθήκη που δημιουργείται από το φόβο.
“Είναι μία άμυνα και έτσι πρέπει να την αντιμετωπίζω!” αναφωνώ και ξαφνικά οι δυστοπικές φωτογραφίες που χαζεύω, μετατρέπονται σε σύμβολα. Μετασχηματίζονται σε μηνύματα που μου φωνάζουν: “αν νιώθεις δύστοπα, τότε φαντάζεσαι τα δύσκολα! Τίποτα δεν είναι εύκολο, αλλά μπορεί να αλλάξει. Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να περάσεις από τα δύστοπα, στα…δύσκολα! Από το φαντασιακό, στο πραγματικό!”.