Μια φωτογράφιση για τους φόβους της απώλειας των δύο βασικών αισθήσεων.

Πως είναι να μην κοιτάς; Να μην ακούς; Πως είναι να μη βλέπεις; Να μην αντιλαμβάνεσαι; Πως είναι να ζεις στην σιωπή; Πως είναι;

Πάντα φοβόμουν. Πάντα αγχωνόμουν.

«Και αν κάποια μέρα ξυπνήσω και ξαφνικά δεν μπορώ να δω τίποτα;»

«Αν μια μέρα εκεί που περπατώ χάσω την ακοή μου;»

Πάντα φοβόμουν. Πάντα αγχωνόμουν. Η ιδέα ότι δεν θα βλέπω με τρέλαινε. Η σκέψη ότι δεν θα μπορώ να ακούσω ήχους με πανικόβαλε.

Είμαι γραφίστρια. Είμαι visual designer. Ζω και αναπνέω μέσω της εικόνας. Βιοπορίζομαι μέσω της εικόνας. Τρώω γιατί βλέπω.

Είμαι λάτρης των ήχων. Είμαι θύμα της μουσικής. Ονειρεύομαι μέσω των ήχων. Ελπίζω μέσω των ήχων. Εμπνέομαι γιατί ακούω.

Πως μπορώ λοιπόν να μην τρομοκρατούμε στην ιδέα; Πως μπορώ να μην τρέμω στην σκέψη; Για χρόνια με τυραννούσε η απειλή. Για καιρό πίστευα ότι όλα θα χαθούν αν λείψουν οι δυο βασικές αισθήσεις.

Μέχρι που άρχισα να περπατώ στην λεωφόρο της σχολής τυφλών. Μέχρι που άρχισα να διαβαίνω καθημερινά την Βασιλίσσης Όλγας. Εκεί, που ο ήχος των μπαστουνιών ακούγεται περήφανος στον δρόμο. Εκεί οπού τα φανάρια μιλάνε στους ανθρώπους που έχουν χάσει την όραση τους. Εκεί που τα πεζοδρόμια «δείχνουν» τον δρόμο.

Μέχρι που μίλησα για τον φόβο μου με την ανίψια μου. Μέχρι που εκμυστηρευτικά την ανησυχία μου σε ένα κοριτσάκι 6 χρονών. Μέχρι που μου είπε «Τι και αν δεν ακούς Γιογιό; Μη φοβάσαι! Θα μπορείς να φαντάζεσαι».

Αυτό ήταν. Σταμάτησα. Έτσι απλά. Δυο μάτια που δεν βλέπουν και μια παιδική ψυχή, πήραν τον φόβο μακριά. Τώρα πια είμαι ελεύθερη. Να βλέπω. Να ακούω. Μόνο με την φαντασία μου.

Έτσι δεν θα μπορέσω ποτέ πια να φοβηθώ. Δεν χρειάζεται. Έχω την αποθήκη των εικόνων και των ήχων μου. Έχω το μυαλό μου. Και αυτό φτάνει.

Είναι τόσο αρκετό που αποφάσισα να το φωτογραφήσω. Για να φωνάξω πως οι φόβοι μου ήταν σαν την γελοιότητα ενός κουβά. Σαν την βλακεία μιας σακούλας. Όπως η χαζομάρα ενός κόκκινου καλσόν. Σαν την ανοησία ενός μπλε μαξιλαριού. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί να σου πάρει την όραση. Τίποτα από αυτά δεν έχει την δυνατότητα να σου κλέψει την ακοή.

   

Όλα είναι στο μυαλό σου και όλα μπορούν να αντιμετωπιστούν. Μόνο ο θάνατος δεν παλεύεται. Γιατί δεν θα ακούς και δεν θα βλέπεις. Ούτε καν με την φαντασία σου.

Αλλά και πάλι, θα σε νοιάζει;