Μία φωτογράφιση αφιερωμένη στον Andy Warhol.
2006. Δε θυμάμαι μήνα, ούτε εποχή. Θυμάμαι όμως ημέρα. ‘Ήταν Κυριακή πρωί και παρακολουθούσα ένα ντοκιμαντέρ για το έργο του Andy Warhol. Θυμάμαι, ότι σπούδαζα γραφιστική και έβλεπα την ταινία στα πλαίσια μιας εργασίας, στη σχολή που φοιτούσα. Δε θυμάμαι ποια ήταν και τι έπρεπε να παραδώσω, αλλά η έρευνα για το έργο του Warhola ήταν απαραίτητη προϋπόθεση.
Δεν ήταν η πρώτη γνωριμία μου με τον Andy. Είχα ανακαλύψει την προσωπικότητα του κάποια χρόνια πριν, μέσω της μουσικής. Είναι βέβαια σίγουρο, πως είτε μέσω των μουσικών μου επιρροών είτε όχι, θα γνώριζα το έργο του πολύ νωρίς. Γιατί η καλλιτεχνική του δραστηριότητα βρίσκονταν και βρίσκεται παντού. Τη δεκαετία του ‘90 σε μία χώρα που έννοιες όπως η τέχνη είχαν περιορισμένη θέση στην εκπαίδευση των μαθητών, ο Warhol κατάφερνε να παρουσιάζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Μπροστά στην τηλεόραση, χάζευα τους πίνακες και παρατηρούσα τη φυσιογνωμία του. Χλωμό δέρμα, ουδέτερα χαρακτηριστικά και κυρίως μία κόμη, πολύ μπροστά από την εποχή του. Μαλλιά λευκά και ίσια που με τα χρόνια, μετασχηματίστηκαν σε μία έκρηξη μαύρου και άσπρου. Εικόνα ισχυρή. Μορφή αναγνωρίσιμη και κυρίως διαχρονική.
Παρακολουθούσα την οθόνη και σκεφτόμουν πως σε μία εποχή που ανακάλυπτε την έννοια του μαζικού branding ο Warhol κατάφερε πέρα των υπόλοιπων δραστηριοτήτων του, να προωθήσει δυνατά τον εαυτό του. Να δημιουργήσει μία persona μέσω της διαφορετικότητας του και να υποστηρίξει έτσι κάθε έντονη καλλιτεχνική του δραστηριότητα.
Σκεφτόμουν, πως κατάφερε να μας πείσει να τον προσέξουμε ακόμα και αν αδιαφορούμε για το έργο του. Μάλιστα είχα κάποτε διαβάσει πως η ισχυρή του εικόνα ήταν αντίθετη με το ντροπαλό του χαρακτήρα.
Πολλοί βιογράφοι υποστηρίζουν πως στις πρώτες δεκαετίες της ζωής του ήταν κοινωνικά αδέξιος και δυσκολεύονταν να έρθει εύκολα σε επαφή με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Και όμως! Σε μια ζωή γεμάτη καλλιτεχνικές ανησυχίες και προσπάθειες επικοινωνίας μέσω αυτών, ο Warhol κατάφερε να μεταμορφωθεί σε αυτό που θαύμαζε στις προσωπικότητες του Hollywood. Να γίνει ένας διάσημος, εμπορικός καλλιτέχνης.
Πέτυχε όχι μόνο να κάνει γνωστή την εικόνα του αλλά να αναπτύξει μία ολόκληρη φιλοσοφία, με αποκορύφωμα τη φράση: «Στο μέλλον, ο καθένας θα είναι διάσημος για δεκαπέντε λεπτά».
Όλες αυτές οι σκέψεις γυρνούσαν στο μυαλό μου, καθώς παρακολουθούσα το πρόσωπο του στην τηλεόραση. Τα χρώματα και τα σχήματα του προσώπου του με μαγνήτιζαν και τα pixels της οθόνης με καλούσαν να πάρω και εγώ μέρος στη δύναμη της φυσιογνωμίας του. Δε θυμάμαι πότε άρπαξα τη φωτογραφική μηχανή και άρχισα να τραβάω λήψεις. Δε θυμάμαι πως τελείωσε το ντοκιμαντέρ.
Θυμάμαι όμως πως στο τέλος, κοιτούσα τις φωτογραφίες και ένιωθα ικανοποιημένη που συνειδητοποίησα πως βλέπω εγώ τον Andy. Πως αντιλαμβάνομαι το έργο και τη ζωή του. Έναν Andy, «αντί».
Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια και έχοντας αποκτήσει την προσωπική μου εμπειρία στον χώρο της διαφήμισης, συνεχίζω να έχω την ίδια γνώμη. Να πιστεύω δηλαδή πως πέρα από το αναγνωρισμένο, σε αξία, καλλιτεχνικό του έργο αξίζει να δώσουμε σημασία στο γεγονός ότι κατάφερε να χτίσει ένα αντί-πορτρέτο. Μία ισχυρή, αναγνωρίσιμη εικόνα ικανή να ξεπεράσει τους προσωπικούς του φόβους και να ενισχύσει το έργο του.
Εξού και ο τίτλος του άρθρου. Εξού και η μνεία.