Photography
Αεροπλάνα στο νερό.
Μια φωτογράφηση αφιερωμένη στην αίσθηση του καλοκαιριού.
Η αίσθηση του καλοκαιριού, των διακοπών, είναι η διαδικασία της προσμονής. Είναι το σύνολο των συναισθημάτων που σε πυροβολούν, περιμένοντας τη λύτρωση. Τον παράδεισο. Και είναι μόνο αυτό.
Γιατί όταν έρχονται οι διακοπές, όταν φτάνουν οι μέρες αργίας, απλά τις ζεις. Τις βιώνεις. Μπαίνεις μέσα σε αυτές και δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Ούτε πριν, ούτε μετά. Μόνο το τώρα ζεις, με τη μακαριότητα του σήμερα.
Γιατί το “παρών” των διακοπών δεν έχει άλλο όνομα, πέρα από τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Γιατί τελικά, οι διακοπές είναι όνειρο. Το ζεις και τελείωσε. Το ζεις και περιμένεις το επόμενο.
Και όλο το μεσοδιάστημα; Όλος εκείνος ο χρόνος που περνάει ενδιάμεσα και ρέει χωρίς σταματημό, γεμάτος ευθύνες, αγωνίες, ωράρια και προγράμματα; Που σε γεμίζει σκέψεις για το πως θα είναι το επόμενο καλοκαίρι; Που σε βάζει να σκέπτεσαι νέους προορισμούς, νέους τόπους και ανθρώπους που θα ήθελες να γνωρίσεις; Που σου χαρίζει λίγες στιγμές χαράς με τους ανθρώπους σου, λίγες ώρες ξεκούρασης, ένα θέατρο, μια βόλτα στην παραλία, ένα τσίπουρο με την παρέα σου; Που σε κάνει να ανοίγεις το άλμπουμ των προηγούμενων διακοπών και να χαϊδεύεις νοερά τις αναμνήσεις του “τότε παρόντος”;
Αυτή είναι η αίσθηση του καλοκαιριού και τίποτα άλλο. Δεν μου το βγάζεις από το νου. Είναι η αντανάκλαση του ονείρου, στα νερά της καθημερινότητας σου. Σαν το αεροπλάνο που χάζευα, στην παραλία της Νέας Κρήνης στη Θεσσαλονίκη, λίγο καιρό πριν τις διακοπές.
Είχαμε κατέβει στην παραλία, για να νιώσουμε το αεράκι της θάλασσας. Αποχαυνωμένη από την υγρή ζέστη της πόλης και τα άγχη της εργασίας που μόλις είχε τελειώσει, περπατούσα δίπλα στο αλμυρό νερό και σκεφτόμουνα το ταξίδι των διακοπών. Προσπαθούσα να πλάσω μελλοντικές εικόνες καλοκαιρινής ξεγνοιασιάς, κλέβοντας στοιχεία από το πραγματικό τοπίο.
Παιδιά παίζανε στην ακροθαλασσιά, ζευγαράκια κάναν ρομαντική βόλτα κοντά στο εκκλησάκι του Άι Γιώργη του Νεομάρτυρος, κυματάκια πάφλαζαν γλυκά στις αποκομμένες αποβάθρες της παραλίας.
Έβλεπα, σκεφτόμουν, ταξίδευα. Μέχρι τη στιγμή, που ένα αεροπλάνο διέσχισε τον ουρανό πάνω από τα κεφάλια μας και γεμάτο βουή και βιασύνη, κατευθύνθηκε προς το αεροδρόμιο “Μακεδονία”. Στον τόσο λίγο χρόνο που είχα στη διάθεση μου, κατάφερα να τραβήξω αρκετές λήψεις. Με έπιασε μια μανία να φωτογραφίσω κάθε του κίνηση, κάθε στιγμή της πορείας του, κάθε αναφορά του στον γαλάζιο ουρανό. Αυτό διέσχιζε και εγώ έλπιζα. Αυτό ταξίδευε και εγώ προσδοκούσα. Αυτό στον ουρανό και εγώ δίπλα στο νερό, στη γη.
“Έτσι είναι το καλοκαίρι…” μουρμούρισα κουνώντας το κεφάλι…”σαν τα αεροπλάνα στο νερό”.