Πως να φτιάξεις ανακυκλώσιμα κεριά και να ανεβάσεις τη διάθεση σου, κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού.
Ήρθε; Δεν ήρθε; Δεν έχω καταλάβει
Φέτος, όλα είναι διαφορετικά. Αρχές Απρίλη και εγώ, δεν την έχω νιώσει ακόμα. Δεν έχω δει τα λουλούδια να ανθίζουν, δεν έχω λιαστεί στον ανοιξιάτικο ήλιο, δεν έχω σουλατσάρει στην παραλία της πόλης.
«Φέτος, δε μπήκε η Άνοιξη», σκέφτομαι. Είναι 5 Απρίλη, κουρνιάζω στον καναπέ του σπιτιού και παρακολουθώ τη βροχή να πέφτει, ασταμάτητα στο μπαλκόνι. Είναι 10 η ώρα το πρωί και όμως το σπίτι βρίσκεται σχεδόν στο σκοτάδι. «Φέτος δε θέλει να έρθει…» μουρμουρίζω.
«Ίσως, φέτος βαρέθηκε» συνεχίζω τη σκέψη μου, « ίσως, αποφάσισε και η Άνοιξη να κάτσει στον καναπέ, κουλουριασμένη κάτω από μια κουβέρτα, κοιτώντας τη βροχή. Ίσως να μην έχει διάθεση… να έχει και αυτή παραδώσει τα όπλα…»
Ξάφνου, πετάγομαι από τον καναπέ και κατευθύνομαι στην κουζίνα. Ανοίγω τα φώτα και βγάζω από το ντουλάπι ένα κουτί με παλιά, χρησιμοποιημένα κεριά. Τα μελετάω και αφού βεβαιωθώ πως έχω καινούριο φιτίλι, χωρίζω τα κεριά σε χρωματικές ομάδες.
Στη συνέχεια, ετοιμάζω το μπεν μαρί. Γεμίζω μια μεγάλη κατσαρόλα με νερό και τη βάζω να θερμαίνεται σε χαμηλή θερμοκρασία. Τοποθετώ τα πρώτα κεριά σε μια μικρότερη κατσαρόλα και την αφήνω απαλά, να επιπλέει μέσα στη μεγάλη. Σιγά-σιγά τα παλιά κεριά αρχίζουν να λιώνουν. Συχνά, χρησιμοποιώντας μια ξύλινη κουτάλα, ανακατεύω το περιεχόμενο για να επιταχύνω τη διαδικασία.
Παράλληλα, ετοιμάζω τα καλούπια μου. Έχω συγκεντρώσει παλιά σκεύη και αφού περάσω τα τοιχώματα τους με μια λεπτή στρώση βαζελίνης, δένω τα φιτίλια σε καλαμάκια και τα κολλάω (με σελοτέιπ) στο στόμιο κάθε δοχείου. Όταν τα παλιά κεριά έχουν λιώσει εξολοκλήρου, χύνω προσεκτικά το παχύρρευστο υγρό στα έτοιμα καλούπια. Επαναλαμβάνω την ίδια διαδικασία για όλες τις χρωματικές ομάδες των κεριών.
Τέλος, κοιτάω το ρολόι. Έχουν περάσει 3 ώρες από τότε που ξεκίνησα. Μηχανικά γυρνάω προς το παράθυρο και ρίχνω μια ματιά έξω. Η βροχή έχει σταματήσει αλλά όλα παραμένουν μουντά, σκοτεινά. Σκέφτομαι «ένα κερί δε φέρνει την Άνοιξη…».
Την επόμενη ημέρα το πρωί, το σκηνικό έχει αλλάξει. Ο ήλιος έχει βγει στον ουρανό και το σπίτι λούζεται στο φως. Τα κεριά είναι έτοιμα, ολοκαίνουρια και μου χαμογελούν από τον πάγκο της κουζίνας. Τα κοιτάζω και εγώ και το αποφασίζω.
Αλλάζω γρήγορα ρούχα, παίρνω όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις για τον ιό και βγαίνω έξω, στον ήλιο. Κατευθύνομαι σε μια κοντινή, εξοχική περιοχή της πόλης. Χαίρομαι τον ήλιο, ακούω τα πουλιά που κελαηδούν, μυρίζω τα λουλούδια και απολαμβάνω τη φύση.
Γυρίζω στο σπίτι με μια αγκαλιά από διάφορα κλαδιά και άνθη αμυγδαλιάς. Διακοσμώ γρήγορα ένα βάζο και με τα υπόλοιπα, δημιουργώ συνθέσεις γεμάτες Άνοιξη. Χρησιμοποιώ τα φύλλα, τα κεριά και τα μικρά άνθη. Στη συνέχεια, πιάνω τη φωτογραφική μηχανή και απαθανατίζω το αποτέλεσμα.
Στο τέλος, ικανοποιημένη, κοιτάω τις φωτογραφίες. Χαμογελώ και σιγομουρμουρίζω:
«…ίσως ένα κερί να μη φέρνει την Άνοιξη. Όμως η υπομονή και η θετική στάση μπορεί…».
Αν βαρέθηκες και εσύ τον εγκλεισμό, την αβεβαιότητα και το χρόνο που δεν περνάει με τίποτα, ρίξε μια ματιά στις φωτογραφίες μου και αποφάσισε να κάνεις κάτι. Μπορεί στο τέλος να καταφέρεις να φέρεις την Άνοιξη!