Πως να αλλάξεις την ζωή μιας παλιάς καρέκλας. Μέρος πρώτο.

Καλοκαίρι. Κεφαλλονιά, τζιτζίκια, ήλιος, θάλασσα, χωριό. Πρώτη φορά στο πατρικό σπίτι του Μαρίνου. Το χωριό, χωριουδάκι. Είκοσι σπίτια χτισμένα ψηλά στο βουνό. Τα δεκαπέντε από αυτά ερημωμένα, πέντε με το ζόρι κατοικούνται. Παλιά αντικείμενα και έπιπλα ξεχασμένα. Θησαυρός πολύτιμος.

Μια παλιά καρέκλα στέκεται παραπονεμένη και με κοιτάζει. Την κοιτάζω και εγώ. “Ήταν της μητέρας μου” λέει ο Μαρίνος. “Την θες;”.

Μετά από δέκα μέρες στο μπαλκόνι του σπιτιού μου. Την έξυσα, την βερνίκωσα και αποφάσισα να την ντύσω στα άσπρα. Μισή ξύλο, μισή λευκή. Δυστυχώς δεν βρίσκεται σε τέλεια κατάσταση και φοβάμαι να την χρησιμοποιήσω για κάθισμα. Επέλεξα να χρησιμοποιηθεί ως τραπεζάκι ή κομοδίνο. Ζωή χαρισάμενη.

Δοκίμασε το.