Μία εικονογράφηση γεμάτη απορία, για τις δύσκολες σχέσεις.
Σήμερα ασχολούμαι με τις σχέσεις. Τις ερωτικές. Τις δύσκολες. Τις γεμάτες ένταση, καημό και πόνο.
Αυτές που ξεκινούν θεϊκά, υπέροχα, μοναδικά. Σε αυτές που στην αρχή όλα μοιάζουν ιδανικά. Ο χρόνος σταματάει και οι στιγμές είναι γεμάτες όνειρα, χαμόγελα, ζωή. Σε αυτές, πού κάθε σκέψη είναι γιορτή και κάθε επαφή, ανύψωση. Στις σχέσεις που η επικοινωνία είναι εσωτερική, κρυφή και μυστηριακή. Που οι ψυχές ενώνονται φυσικά, χωρίς καμιά προσπάθεια. Χωρίς κανένα κόπο.
Αυτές οι σχέσεις είναι σπάνιες. Συμβαίνουν μια στο εκατομμύριο και δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα. Σβήνουν το παρελθόν και σταματάν το μέλλον. Μοιάζουν με ένα τριπάκι, που το παίρνεις και αγγίζεις τον Θεό, το Τέλειο.
Και έρχεται η στιγμή που το τριπάκι σώνει. Χωρίς καλά-καλά να το καταλάβεις, σβήνει ξαφνικά. Και όπως σε κάθε δυνατό ταξίδι, η γείωση είναι σκληρή και απότομη. Σε αφήνει κρύο, μόνο σου, γεμάτο απορίες. Ο πόνος έρχεται και φεύγει σαν μια παλίρροια που δεν μπορείς να ελέγξεις, να διαχειριστείς. Τώρα, όλα σου φαίνονται σκοτεινά, χωρίς νόημα. Βαριέσαι εύκολα τα πάντα και ενώ θέλεις ο χρόνος να κυλίσει γρήγορα, αυτός είναι εχθρός σου. Κάθε στιγμή περνάει αργά και η λέξη που σε τυραννάει είναι «Γιατί;».
«Γιατί να συμβεί αυτό σ’ εμάς;»
«Γιατί δεν με καταλαβαίνει;»
«Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε μαζί;»
«Γιατί δεν μπορεί να αλλάξει;»
«Γιατί ακόμα τον/την σκέφτομαι;»
«Γιατί δεν σταματάει ο πόνος;»
«Γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω;»
«Γιατί δεν με θέλει πια;»
«Γιατί χάθηκε η ελπίδα;»
«Γιατί να ξαναπροσπαθήσω;»
«Γιατί μου το κανε αυτό;»
Είναι αμέτρητα. Τα «γιατί» δίνουν και παίρνουν και οι απαντήσεις πολλές φορές δεν έρχονται. Και όταν φθάνουν, δεν είναι ικανοποιητικές. Δεν σε γεμίζουν. Το κενό παραμένει μέσα σου και οι αρνητικές σκέψεις παραμένουν.
Σε παιδεύουν, σε τυραννούν και σε ζαλίζουν. Κάθε προσπάθεια να ξεριζώσεις το «Γιατί;» από την καθημερινότητα σου είναι σχεδόν ακατόρθωτο.
Και κυλάει αργά ο χρόνος και σιγά-σιγά, σχεδόν ανεπαίσθητα, οι απορίες αμβλύνονται, μικραίνουν και συρρικνώνονται. Πολύ σιγά.
Έρχεται κάποτε μια μέρα που ξυπνάς και νιώθεις ελαφρύς, ελεύθερος. Τότε αντιλαμβάνεσαι πως οι απορίες έχουν πετάξει μακριά και το κενό έχει μειωθεί κατά πολύ. Και ίσως τότε συνειδητοποιείς ότι το «γιατί;» έγινε «γιατί έτσι».
Η ζωή είναι το μεγαλύτερο τριπάκι. Ο έρωτας μικρότερο. Και όσο και αν σε ταλαιπώρησε σου χάρισε εμπειρίες, αναμνήσεις και συναισθήματα που άξιζαν τον κόπο. Συνειδητοποιείς ότι χωρίς αυτόν η ζωή θα ήταν λιγότερο ενδιαφέρουσα και η δόση της, θα ήταν ασθενική.
Τώρα μπορείς να ονειρευτείς ξανά και να ελπίζεις πως ένα νέο «Γιατί;» θα φωλιάσει στην ψυχή σου. Ένα «Γιατί;» μιας νέας αρχής. Μιας νέας σχέσης, ή μιας νέας εμπειρίας γενικότερα. Ένα «Γιατί;» γεμάτο ζωή.