Illustration
Τι ἐστί δημιουργία;
Έργα τέχνης που λύνουν απορίες.
Από τι προέρχεται; Ποια ανάγκη οδηγεί στην παραγωγή ιδεών, πράξεων, αντικειμένων; Γιατί είναι τόσο ισχυρή; Ποια στοιχεία της ανθρώπινης ψυχής ικανοποιεί;
Κάθομαι στο γραφείο και πραγματοποιώ μιαν επαγγελματική βίντεο κλήση. Κάποια στιγμή, γυρνάω την οθόνη του υπολογιστή, ώστε να συνδέσω έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο. Αναγκαστικά, η κάμερα της οθόνης προβάλει έναν τοίχο του δωματίου, που δεν αποκαλύπτεται ποτέ στην οπτική των συνομιλητών μου. Ξάφνου ακούω τη συνεργάτιδα μου, μέσα από την οθόνη, να αναφωνεί: «Τι ωραίος πίνακας!». Τον κοιτώ και εγώ, χαμογελώ και λέω: «ναι είναι πολύ ωραίος! Είναι η προσωπογραφία μου! Την έχει ζωγραφίσει ο κουμπάρος μου».
Τελειώνει η τηλε-διάσκεψη, γυρνάω την καρέκλα μου και κοιτάω για ακόμα μια φορά τον πίνακα. Σκέφτομαι πως δεν είπα στη συνομιλήτρια μου, πως αυτόν τον πίνακα δεν τον χαζεύω απλά. Δεν μου αρέσει μόνο. Δεν είναι τα γεωμετρικά του σχήματα που με αγγίζουν βαθειά, ούτε η μάχη των ουδέτερων χρωμάτων με τις έντονες αποχρώσεις που με καλούν να το κοιτάξω. Δεν είναι καν η σκέψη πως είναι η προσωπογραφία μου.
Αυτό που με συγκινεί, που με σαγηνεύει, είναι η ελπίδα που μου δίνει. Είναι η δύναμη της δημιουργίας που κρύβει μέσα του. Γιατί πέρα από την εικόνα, ξέρω την ψυχή του έργου. Ξέρω τον δημιουργό του. Την ιστορία του. Και αυτό για εμένα, έχει τεράστια αξία.
Γιατί πραγματοποιήθηκε από έναν άνθρωπο, που είναι δημιουργός. Από έναν καλλιτέχνη αυτοδίδακτο, που κατά τη διάρκεια της δύσκολης ημέρας του, ψάχνει να βρει στιγμές για να εκφραστεί. Που έχει στο νου του τρόπους για να γίνει καλύτερος ζωγράφος. Που σκέφτεται, αγωνίζεται, προσπαθεί και εξελίσσεται.
Γιατί σχεδιάστηκε από εκείνον που το χέρι του τρέμει. Που πιάνει το πινέλο και τραβάει ίσιες γραμμές, ενώ πάσχει από τη νόσο του Parkinson. Που επιθυμεί και καταφέρνει να δημιουργήσει όπως αυτός νιώθει. Που το θέλω του είναι πάνω από τις συνθήκες και τις καταστάσεις. Που η επιθυμία του γιγαντώνεται και τα χρώματα υποκλίνονται στο μέγεθος του. Στο μέγεθος της δημιουργίας του.
Αυτό ἐστί δημιουργία. Αυτό ἐστί θέληση, επιθυμία, έκφραση. Και ανήκει πανηγυρικά, στον Χρήστο Μασούρα. Τον καλλιτέχνη που μου έλυσε την απορία.
Η προσωπογραφία που μου χάρισε, δεν έχει τοποθετηθεί τυχαία στον τοίχο του γραφείο μου. Υπάρχει εκεί για να μου θυμίζει, στις δύσκολες στιγμές της εργασίας μου, γιατί έγινα γραφίστρια. Για να μην ξεχνάω και να μην τα παρατάω. Για να δημιουργώ.
Αν έχεις και εσύ την ίδια απορία και προβληματίζεσαι για την έννοια της δημιουργίας, ρίξε μια ματιά στα έργα του Χρήστου εδώ, ή στην επίσημη σελίδα του στο instagram. Ίσως βρεις και εσύ την απάντηση.
Χρήστο,
σε ευχαριστώ.