Σκέψεις για τον τρόπο που εκφραζόμαστε, μέσα από μία εικονογράφηση.
Μερικές φορές δυσκολεύομαι. Νιώθω πιεσμένη, γεμάτη αγωνία. Άλλοτε πάλι, ξυπνάω τα βράδια μετά από ένα κακό όνειρο, ανακάθομαι στο κρεβάτι και προσπαθώ να αφουγκραστώ την ψυχή μου. Την ακούω, έκπληκτη, να φωνάζει με θυμό για διάφορα αρνητικά γεγονότα που έχουν συμβεί.
Συνειδητοποιώ πως ότι κρύφτηκε υποχθόνια, τώρα βγαίνει στην επιφάνεια δυναμικά και με λάθος τρόπο. Καταλαβαίνω, πως ότι άφησα στην άκρη εμφανίστηκε ξαφνικά από το πουθενά.
«Γιατί δεν το νιώθω την ώρα που συμβαίνει;» αναρωτιέμαι. «Τι είναι αυτό που με κρατάει σε απόσταση; Γιατί τα συναισθήματα μου δρουν υπόγεια;» και κυρίως «Γιατί δεν εκφράζομαι άμεσα;»
«Είναι τα πρέπει, τα μην και τα όχι», απαντάω στον εαυτό μου. Είναι το «τι θα πει ο κόσμος» και το «θα την στεναχωρήσω, αν το πω». Είναι τα «κάνε υπομονή να τελειώσουν τα δύσκολα» και τα «κουράγιο, φθάσαμε!». Είναι τα «μπράβο που είσαι λογική»….
Είναι όλα αυτά και ο τρόπος που έχουμε γαλουχηθεί στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων μας. Είναι οι περιορισμοί του περιβάλλοντος και οι φράχτες που υψώνουμε γύρω μας. Είναι η αγωνία της αποδοχής και ο πανικός της απόρριψης. Είναι όλα αυτά και τίποτα μαζί…
Γιατί αν κατάφερνα, την ώρα που νιώθω κάτι, να ρωτήσω στον εαυτό μου «Τι αισθάνεσαι;» ίσως τα πράγματα να ήταν πιο εύκολα για εμένα. Ίσως μιλούσα τη στιγμή που πρέπει, πιο συχνά. Ίσως αντιλαμβανόμουν τα συναισθήματα μου και δρούσα πιο ψύχραιμα. Ίσως δεν έκανα το στομάχι μου κόμπο, από το άγχος. Και ίσως άφηνα την ψυχή μου να εκφράσει αυτά που θέλει, την ώρα που το θέλει.
Αν σκεφτόμουν στιγμιαία «τι νιώθεις;», θα κατάφερνα να τα βγάλω όλα απαλά, ήρεμα. Θα μπορούσα να αφήσω τα συναισθήματα μου να ανθίσουν, σαν ένα κλαδί την άνοιξη. Και έτσι απλά και όμορφα, όλα θα εύρισκαν τη θέση τους. Τα μέσα θα έβγαιναν έξω έτσι όπως πραγματικά νιώθω, έτσι όπως πραγματικά θέλω.
Αυτά είχα στο μυαλό μου όταν ξεκίνησα να εικονογραφώ. Ρώτησα τον εαυτό μου «τι έχεις μέσα σου;» και όλα εκφράστηκαν αβίαστα, αληθινά. Δεν ξέρω αν το αποτέλεσμα θα αρέσει σε πολλούς ή λίγους. Δε γνωρίζω αν θα έχει αποδοχή. Ξέρω όμως πως ένιωσα και εξέφρασα τα συναισθήματα μου την κατάλληλη στιγμή. Και αυτό, φτάνει.
Για αυτό τα μοιράζομαι μαζί σου. Για να σου πω πως νιώθω όμορφα που γνωρίζω τι και πότε το αισθάνομαι. Για να σου πω, πως:
«Aν καμιά φορά, πιάνεις τον εαυτό σου να εκφράζεται λάθος ώρα και με λάθος τρόπο, ρίξε μια ματιά στην εικονογράφηση. Κάνε μια παύση και σκύψε μέσα σου. Ίσως νιώσεις τι ακριβώς αισθάνεσαι την κατάλληλη στιγμή και ίσως το εκδηλώσεις καλύτερα την επόμενη φορά».
Καλή ζωή!