Εικονογραφήσεις αφιερωμένες στο άγχος της επόμενης ημέρας.
Ήρθε η συντέλεια του κόσμου!
Η πανδημία, είναι γεγονός. Οι θάνατοι, επίσης. Η ανικανότητα των συστημάτων υγείας και των κυβερνήσεων, ολοφάνερη. Η πιθανότητα μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, αναμενόμενη και η απειλή για την αύξηση της ανεργίας, μπροστά στα μάτια μας. Ο φόβος επανένταξης στην κανονικότητα, κάνει την εμφάνιση του.
Όλα είναι ρευστά. Όλα, φαίνεται να κρέμονται από μία λεπτή κλωστή. Οι συζητήσεις περί παγκόσμιας καταστροφής φουντώνουν. Τα σενάρια περί κοινωνικού και οικονομικού ελέγχου δίνουν και παίρνουν. Τα ντιμπέιτ περί «φτιαχτής» δημιουργίας του κορονοϊού, κατακλύζουν το διαδίκτυο. Η συνωμοσιολογία βασιλεύει.
«Τι προκάλεσε την πανδημία;»
«Ποιοι κρύβονται πίσω από αυτήν;»
«Τι έρχεται μετά τη χαλάρωση των μέτρων;»
«Τι θα γίνει με το χρηματιστήριο;»
«Τι συμβαίνει με την κλιματική αλλαγή;»
Όλες αυτές οι ερωτήσεις και πολλές άλλες, βουίζουν στο κεφάλι μου σαν ένα σμήνος από άγριο μελίσσι. Όπου και αν γυρίσω, όπου και αν κοιτάξω, ότι και αν ακούσω έχει σχέση με αυτές. Στην καθημερινή βόλτα για σωματική άσκηση, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο. Οι άνθρωποι συζητούν, προβληματίζονται και κάνουν εικασίες. Οι ειδικοί μελετούν, προβλέπουν και εφιστούν την προσοχή. Οι συνωμοσιολόγοι φωνάζουν «σας τα λέγαμε εμείς!» και νιώθουν δικαιωμένοι. Οι φανατικοί οργίζονται, απειλούν και κουνάν με σημασία το δάχτυλο.
«Και εγώ; Τι κάνω μέσα σε αυτό το κλίμα; Πως λαμβάνω και πως φιλτράρω τις πληροφορίες για την επόμενη ημέρα;» αναρωτιέμαι προβληματισμένη, ενώ πίνω μια γουλιά καφέ. Το φλιτζάνι, είναι ακόμα ζεστό ανάμεσα στα χέρια μου. Μόλις το έχω γεμίσει, κάθομαι στο μπαλκόνι του σπιτιού και προσπαθώ να ξυπνήσω, συνειδητοποιώντας για ακόμα μία φορά, τι συμβαίνει γύρω μου.
Σκέφτομαι «ακόμα μία ημέρα ανησυχίας…» ενώ κοιτάω την απέναντι πολυκατοικία. Ξάφνου, η ματιά μου πέφτει σε άλλες κούπες του καφέ. Φλιτζάνια ανεβοκατεβαίνουν και διανύουν την ίδια διαδρομή με το δικό μου· από το τραπεζάκι της βεράντας, σε ένα χέρι και από το χέρι σε μια αγουροξυπνημένη, στοματική κοιλότητα.
Και τότε, αρχίζω να ανασαίνω πιο ήρεμα. Αναλογίζομαι πως ακόμα και τώρα, που όλα είναι ρευστά σαν τα υγρά πρωινά ροφήματα, υπάρχει πάντα μία κούπα να τα συγκρατεί, να τα πλαισιώνει. Αναλογίζομαι πως ότι και αν συμβεί, τα μπρίκια θα μπαίνουν πάνω στη φωτιά και οι καφετιέρες θα παίρνουν μπρος. Ίσως σε διαφορετικά σπίτια. Ίσως και όχι πάντα, από τους ίδιους ανθρώπους. Όμως οι κούπες θα γεμίζουν και θα αδειάζουν κάθε μέρα. Και η ζωή, μάλλον θα συνεχιστεί.
Έτσι, σιγά-σιγά, οι ανησυχίες κατευνάζονται. Ο φόβος υποχωρεί και μοιάζει με το κατακάθι του ελληνικού καφέ. Πίνω, την τελευταία για σήμερα, γουλιά και κατευθύνομαι στον υπολογιστή. Αρχίζω να εικονογραφώ ανθρώπους που τα πρόσωπα τους σχηματίζουν μία κούπα, ένα φλιτζάνι. Στο τέλος κοιτώ τις εικόνες και σκέφτομαι:
«Ναι! Ίσως να ήρθε η συντέλεια του κόσμου, αλλά εγώ αισθάνομαι καλά!».
Αν λοιπόν νιώθεις και εσύ περίεργα με αυτήν την πρωτόγνωρη κατάσταση, αν έχεις μπερδευτεί με τα σενάρια, αν αγχώνεσαι πολύ για το μέλλον, ρίξε μια ματιά στις εικόνες μου. Πιάσε ένα φλιτζάνι, γέμισε το και πιες μια γουλιά. Ίσως νιώσεις καλύτερα. Ίσως συνειδητοποιήσεις πως η ζωή είναι σαν μια κούπα του καφέ, που αδειάζει και γεμίζει. Κάθε μέρα.
Στην υγειά μας!