Τέσσερις εικονογραφήσεις για τις εθνικές εκλογές και τους ψηφοφόρους της.

Πέρασε και αυτό. Τελείωσε. Έκλεισε και πάλι ο κύκλος της τηλεοπτικής αναμέτρησης, των shows και των εντυπώσεων. Των προεκλογικών δηλώσεων και των δήθεν αψιμαχιών. Το κανάλι μου στο ΥουΤube πλημμύρισε με προτεινόμενα διαφημιστικά, κακοφτιαγμένα videos γεμάτα πολιτικές υποσχέσεις και προτάσεις-όνειρα. Δε χρειάστηκε να το ψάξω, δεν ήταν απαραίτητο να παρακολουθήσω τα κόμματα με αυτόν τον τρόπο. Με βρήκαν αυτά και με κατέκλυσαν κόκκινα, μπλε και πράσινα χρώματα.

Πέρασε και αυτός ο μήνας. Και εγώ; Που είμαι μέσα σε όλα αυτά; Ποια είναι η θέση μου ως πολίτης και κάτοικος αυτής της χώρας; Αναρωτιόμουν και συνεχίζω να αναρωτιέμαι. Γιατί η επιλογή δεν είναι μόνο μίας μέρας. Σε ακολουθεί για τέσσερα χρόνια και σου θυμίζει την απόφαση σου. Έπραξες καλά; Έκρινες σωστά;

Όσο και να θες να το ξεχάσεις, η ζωή σε βάζει στο τριπάκι της αξιολόγησης. Γιατί, σίγουρα, κάπου θα βρεθεί η στιγμή που θα αναλογιστείς την εκλογή σου. Σε κάποια δημόσια υπηρεσία, σε έναν επαγγελματικό προβληματισμό, σε ένα νοσοκομείο. Εκεί θα κρίνεις την ψήφο σου. Στο δρόμο που τα σκουπίδια ξεχειλίζουν από τους κάδους, στη διάβαση που είναι σχεδόν σβησμένη, στην σύνταξη της φορολογικής σου δήλωσης.

Κάπου, κάποια στιγμή, θα θυμηθείς την απόφαση σου. Και εκεί, είναι που θα αναρωτηθείς «τελικά, τι τύπος ψηφοφόρου είμαι;».

Μπορεί να είσαι ο πολίτης φάντασμα. Αυτός που επιλέγει να μην επιλέξει. Εκείνος που αποφάσισε να πάει στη θάλασσα και να κρατηθεί μακριά από εκλογικά τμήματα και επιλογές. Ο απογοητευμένος πολίτης που δε βρίσκει κανένα νόημα στη δύναμη της ψήφου.

Ή μπορεί να είσαι ο επαγγελματίας ψηφοφόρος. Ο άνθρωπος που επιλέγει να ακολουθεί το κόμμα, που θα του τάξει τα περισσότερα. Αυτός που γίνεται μέλος μιας παράταξης, αναμασά τις υποσχέσεις, τις διατυμπανίζει και περιμένει το αντάλλαγμα. Αυτός που μετρά το προσωπικό του συμφέρον και τάσσεται φανατικά, προς μία πολιτική κατεύθυνση.

Από την άλλη μπορεί να είσαι ο πιστός ψηφοφόρος. Αυτός που δεν αλλάζει εύκολα συνήθειες. Ο πολίτης που βολεύεται στην πρώτη του κρίση και την ακολουθεί με αφοσίωση, ότι και αν γίνει. Ο άνθρωπος που δε μπορεί την αλλαγή, τον πειραματισμό και επιλέγει πάντα το ίδιο κόμμα χωρίς πολύ σκέψη και με σταθερή πράξη.

Τέλος, μπορεί να είσαι αδιάφορος. Να νιώθεις ότι όλα αυτά είναι πολύ μακριά από εσένα. Μπορεί να είσαι νέος στην ηλικία ή να πιστεύεις στα ήθη και τα έθιμα. Να ψηφίζεις παραδοσιακά, ότι ψηφίζει όλη σου η οικογένεια. Αυτός που πιστεύει στην άποψη των δικών του ανθρώπων· αυτοί ξέρουν καλύτερα για σένα.

Μπορεί να είσαι ένας από αυτούς ή και κανένας από δαύτους. «Το δεύτερο, θα ήταν το ιδανικό» σκέφτομαι, καθώς σχεδιάζω τους ψήφο-τύπους. «Θα ήταν υπέροχο να ψηφίζουν οι πολίτες με βάση τις πράξεις τους, υπεύθυνα και με την αίσθηση του κοινού συμφέροντος. Θα ήταν ελπιδοφόρο να αντιλαμβάνονται την ψήφο ως μία καθημερινή επιλογή και κυρίως ως μία καθημερινή πράξη. Η ψήφος είναι απόφαση και η απόφαση δεν μπορεί να παίρνεται αλόγιστα» σκέφτομαι «πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου, στο παρελθόν, να είμαι ένας από τους παραπάνω τύπους ψηφοφόρων; Τι έκανα για αυτό και πως κρίνω τις αποφάσεις μου;». Αναρωτιέμαι και τελειώνω την εικονογράφηση.

Κοιτάω τους ψήφο-τύπους και παίρνω μια απόφαση. «Στην τετραετία που έρχεται, δε χρειάζεται να περιμένω το κακό για να θυμηθώ την ψήφο μου. Θα τη θυμάμαι κάθε μέρα. Θα ψηφίζω κάθε μέρα, όχι όμως τους άλλους. Αλλά τον εαυτό μου. Θα κρίνω τις πράξεις μου ως πολίτης και δε θα ελπίζω. Αλλά θα πράττω».

Κλείνω τα αρχεία των εικόνων, σκέφτομαι τις προσωπικές μου υποσχέσεις και κάνω μια ευχή: «Σε τέσσερα χρόνια από τώρα, εύχομαι να με ξαναψηφίσω!».

Καλή ζωή! Καλό βόλι!