4 πίνακες των παιδικών μου χρόνων, σε απλή εικονογράφηση.

Τους έβλεπα συνέχεια μπροστά μου. Από τότε που άρχισα να θυμάμαι τον εαυτό μου. Στο σχολείο, στα σπίτια συγγενών, σε δημόσιες υπηρεσίες και ιδιωτικά ιατρεία. Παραμόνευαν κρεμασμένοι κάπου εκεί, στο σαλόνι της θείας μου, στην αίθουσα της τρίτης δημοτικού, σε ένα επιτοίχιο ημερολόγιο στο Ι.Κ.Α, στο γραφείο ενός υπαλλήλου στην τράπεζα, στην αίθουσα αναμονής του οδοντίατρου, στην κουζίνα της γιαγιάς μιας παιδικής μου φίλης.

Παραμόνευαν και «έσκαγαν» μπροστά μου εκεί που δεν τους περίμενα. Σε μία χριστουγεννιάτικη κάρτα, στο εξώφυλλο ενός τετραδίου που αγόρασε η αδερφή μου, σε ένα σχολικό βιβλίο. Παντού και πάντα οι ίδιοι. Το μόνο που διέφερε ήταν το υλικό στο οποίο ήταν τυπωμένοι και το σχήμα-χρώμα του κάδρου, αν ήταν κρεμασμένοι σε τοίχους.

Οι πίνακες των παιδικών μου χρόνων ήταν πάντα κάπου εκεί και μονίμως με τα ίδια θέματα. Συνήθως τα θέματα τους ήταν τέσσερα και με πολιορκούσαν σθεναρά.

Πρώτος και καλύτερος ήταν ο «Ιησούς της Ναζαρέτ» του Warner Sallman. Μία κλασσική προσωπογραφία σε γήινα χρώματα. Όσο και αν τον κοιτούσα, αυτός δεν ανταπέδιδε ποτέ. Το βλέμμα του ήταν μονίμως καρφωμένο προς την αντίθετη κατεύθυνση, γεγονός που με έκανε να θυμώνω και στο τέλος να του γυρίζω και εγώ την πλάτη.

Ύστερα ήταν η «Προσωπογραφία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη», ένα έργο του Διονύσιου Τσόκου. Ο Γέρος του Μοριά ακολουθούσε την τακτική του πίνακα με τον Ιησού. Με σταθερό και επιβλητικό βλέμμα ατένιζε μπροστά (τι να έβλεπε άραγε? τί ήταν αυτό που του έδινε τόση σιγουριά?) και μου προκαλούσε δέος, ειδικά όταν παρατηρούσα την ιδιαίτερη περικεφαλαία του.

Στην συνέχεια, ήταν τα «Κορίτσια στο πιάνο» του Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ. Τον συναντούσα σε όλα σχεδόν τα χολ και τα σαλόνια των σπιτιών που επισκεπτόμουν ως παιδί. Αρχικά, τα ζωηρά χρώματα και η αίσθηση του φωτός, μου έδιναν μια ευχάριστη εντύπωση που όμως χάθηκε με τον καιρό μιας και είχε καταντήσει ένα ιμπρεσιονιστικό μοτίβο. Στο τέλος δεν έχανα την ευκαιρία να τον χλευάζω, μέχρι που μελέτησα το έργο του μεγάλου ζωγράφου και έπαψα να τον βλέπω τόσο συχνά.

Τέλος, ήταν τα «Κάλαντα» του Νικηφόρου Λύτρα. Το έργο του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου, είχε σουξέ κυρίως τα Χριστούγεννα λόγω του θέματος. Ήταν ένας πίνακας που μου προκαλούσε μια νοσταλγία και μια ανυπομονησία. Η επανάληψη του, με τα χρόνια, οδήγησε στο να περνάει αδιάφορος από μπροστά μου.

Τέσσερεις πίνακες που βαριόμουνα να βλέπω. Τέσσερα έργα που δυστυχώς κανένας μεγάλος δεν μου εξήγησε την τεχνική τους καθώς και την ερμηνεία τους. Σε έναν κόσμο που ήταν παντελώς αδιάφορος για την τέχνη, εγώ και πολλά άλλα παιδικά μάτια συναντούσαν συνεχώς αυτά τα αριστουργήματα αγνοώντας το νόημα, την αξία τους και τους μεγάλους ζωγράφους που τα δημιούργησαν.

Τέσσερα «βαρετά» έργα, που λόγω της αδυναμίας μου να τα καταλάβω, τα σχεδίαζα στο μυαλό μου με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο. Έναν τρόπο απλό, παιδικό ως αποτέλεσμα της ανίας μου.

Αυτά τα έργα, που τόσο μίζερα έβλεπα παλαιότερα, κατάφερα με τα χρόνια να γνωρίσω και να καταλάβω. Σας τα παρουσιάζω σήμερα με τον τρόπο που τα έβλεπα παλιά, θέλοντας να τους τιμήσω και να διώξω από πάνω μου τις ανιαρές ώρες που πέρασα μαζί τους. Γιατί δεν το αξίζουν και φυσικά δεν αξίζει σε κανένα να βρίσκεται στην άγνοια.

Αν έχεις στο νου σου πίνακες που βαριόσουνα να βλέπεις στα παιδικά σου χρόνια, ψάξε και ανακάλυψε τι βρίσκετε πίσω τους.

Θα εκπλαγείς ευχάριστα.