Illustration
Σαν παιδί.
Τέσσερις εικονογραφήσεις, αφιερωμένες στα παιδικά snacks των ‘80s και στα μοναδικά συναισθήματα που μας προσέφεραν.
Το έχει πει, πολύ σοφά, ο Θανάσης:
“ Ξανά στην αγκάλη σου, ξανά, σαν μικρό παιδί”.
Όχι, δεν αναφέρομαι στη ζεστή αγκαλιά της μητέρας όταν ήμασταν μικρά. Ούτε σε έναν παλιό έρωτα, σε μια γυναικεία/ανδρική μορφή και παρουσία, που μπορεί να μας σημάδεψε.
Γράφω για τη γενική ανάμνηση στον τρόπο και στη διάθεση που είχαμε, όταν ήμασταν παιδιά. Στη χαρά και στον ενθουσιασμό, να βιώνουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις στο έπακρο. Στη γλυκιά αναμονή και στην απέραντη ευτυχία που νιώθαμε, όταν καταφέρναμε κάτι. Όταν, επιτέλους, παίρναμε αυτό που επιθυμούσαμε. Στην απόλυτη ικανοποίηση και στη μοναδική αίσθηση της κάθε εμπειρίας.
Αναφέρομαι στα snacks του ’80, σε αυτά που γεύτηκαν όσοι γεννήθηκαν κοντά ή σε αυτήν τη δεκαετία. Στα γλυκά και αλμυρά μεζεδάκια που τρώγαμε μικροί. Στις περίεργες καραμέλες, στα χρωματιστά γλειφιτζούρια, στα γαριδάκια με αστεία σχήματα και στις μαστίχες που γέμιζαν το στόμα μας, με υπέροχες γεύσεις. Στα γλειφιτζούρια σφυρίχτρες, στις καραμέλες που «έσκαγαν» στο στόμα σαν πυροτεχνήματα, στα γαριδάκια με την οδοντοστοιχία του δράκουλα και στα παγωτά, που ήταν σε σχήμα πατούσας ή χαρούμενης μπανάνας.
Σε όλες εκείνες τις γεύσεις που προκαλούσαν τεράστια χαρά και ενθουσιασμό. Που τα περιμέναμε με τόση ανυπομονησία, μιας και οι γονείς μας τα αγόραζαν με σύνεση και τα καταναλώναμε, όταν υπήρχε λόγος. Μπορεί να ήταν ένα στοιχείο επιβράβευσης ή το τελείωμα μιας απογευματινής, κυριακάτικης βόλτας. Μπορεί να ήταν το «μαλλί της γριάς» στην παραλία, ή τα «δρακουλίνια» που τρώγαμε μαζί με τους φίλους, στα σκαλιά του σπιτιού μας. Μπορεί να ήταν οποιοδήποτε παιδικό snack.
Όλα όμως, είχαν την ίδια αίσθηση. Όλα προκαλούσαν τα ίδια, μοναδικά συναισθήματα. Ψυχικές καταστάσεις και βιώματα που με τα χρόνια, έχουν ξεθωριάσει.
Ίσως για αυτό, να φταίει η επαναλαμβανόμενη εμπειρία, ίσως πάλι να είναι οι έγνοιες και οι υποχρεώσεις. Ότι και αν είναι, η αίσθηση δεν είναι πια η ίδια. Λείπει η πηγαία χαρά και η απόλυτη ικανοποίηση. Λείπει το μοναδικό βίωμα της πρώτης φοράς. Λείπει η ανεμελιά και η ξεγνοιασιά.
Και αυτά είναι που προσπαθώ να θυμηθώ. Όταν βλέπω τυχαία, τις συσκευασίες των snacks που γεύτηκα στα παιδικά μου χρόνια, αναπολώ αυτές τις αισθήσεις. Και μου λείπουν τόσο πολύ, που προσπάθησα να τις βιώσω και να τις εκφράσω σήμερα.
Μελέτησα τις συσκευασίες, είδα τα σχήματα, τα χρώματα και θυμήθηκα τις εμπειρίες. Γέλασα με τις αναμνήσεις μου και επανάφερα στο στόμα, τις γεύσεις. Χάρηκα με την παιδική μου διάθεση και επιστράτευσα τον υπολογιστή για να εκφράσω όλα αυτά που ένιωσα.
Αν λοιπόν λείπει και από εσένα αυτή η αίσθηση και νιώθεις πως τη χρειάζεσαι, ρίξε μια ματιά στις εικόνες μου και τρέξε στο περίπτερο για να βρεις το αγαπημένο σου snack ή οτιδήποτε είναι κοντά σε αυτό. Βάλε το τραγούδι του Παπακωνσταντίνου να παίζει, άνοιξε τη συσκευασία και νιώσε σαν παιδί.
Καλή ζωή!