Αναφέρομαι στα snacks του ’80, σε αυτά που γεύτηκαν όσοι γεννήθηκαν κοντά ή σε αυτήν τη δεκαετία. Στα γλυκά και αλμυρά μεζεδάκια που τρώγαμε μικροί. Στις περίεργες καραμέλες, στα χρωματιστά γλειφιτζούρια, στα γαριδάκια με αστεία σχήματα και στις μαστίχες που γέμιζαν το στόμα μας, με υπέροχες γεύσεις. Στα γλειφιτζούρια σφυρίχτρες, στις καραμέλες που «έσκαγαν» στο στόμα σαν πυροτεχνήματα, στα γαριδάκια με την οδοντοστοιχία του δράκουλα και στα παγωτά, που ήταν σε σχήμα πατούσας ή χαρούμενης μπανάνας.
Σε όλες εκείνες τις γεύσεις που προκαλούσαν τεράστια χαρά και ενθουσιασμό. Που τα περιμέναμε με τόση ανυπομονησία, μιας και οι γονείς μας τα αγόραζαν με σύνεση και τα καταναλώναμε, όταν υπήρχε λόγος. Μπορεί να ήταν ένα στοιχείο επιβράβευσης ή το τελείωμα μιας απογευματινής, κυριακάτικης βόλτας. Μπορεί να ήταν το «μαλλί της γριάς» στην παραλία, ή τα «δρακουλίνια» που τρώγαμε μαζί με τους φίλους, στα σκαλιά του σπιτιού μας. Μπορεί να ήταν οποιοδήποτε παιδικό snack.