Τέσσερις minimal εικονογραφήσεις με θέμα το καλοκαίρι.

Είναι τρεις το μεσημέρι. Σε ένα αμμουδερό τοπίο. Λιάζομαι και απορροφάω όση βιταμίνη D μπορεί να μου προσφέρει ο ήλιος και να αφομοιώσει ο οργανισμός μου.

Παρακολουθώ τα κυματάκια, την άμμο που αστράφτει και τις ομπρέλες που κινούνται νωχελικά, από το ελαφρύ αεράκι. Τα γυαλιά μου, με προστατεύουν από τον ήλιο και με βοηθούν να παρατηρώ τα πάντα με άνεση.

Και εκεί που αρχίζει να με πιάνει ένας γλυκός λήθαργος, ξαφνικά τινάζομαι. Βγάζω τα γυαλιά ηλίου και παρατηρώ το τοπίο από την αρχή:

Είναι τρεις το μεσημέρι, σε ένα αμμουδερό τοπίο. Λιάζομαι και μισοκλείνω τα μάτια μου για να μπορέσω να δω. Όλα τώρα, φαίνονται διαφορετικά.

Αρχίζουν και παίρνουν άλλη μορφή. Μέσα στην ακτινοβολία του πύρινου αστέρα, τα πάντα γίνονται θαμπά. Οι φόρμες απλοποιούνται και τα σχήματα αποκτούν μινιμαλιστικό χαρακτήρα. Είναι σαν να λιάζονται και να λιώνουν ήσυχα-ήσυχα. Να νιώθουν την αναζωογόνηση που τους προσφέρει το φως και να αποφασίζουν πως δεν υπάρχει λόγος για «φασαρία» και λεπτομέρειες.

Το μόνο που θέλουν όλα γύρω μου είναι να γίνονται βασικά. Να πετάξουν από πάνω τους κάθε τι περιττό και να ξεχάσουν την σύνθετη πλευρά τους. Συνειδητοποιώ πως τελικά, αυτό που θέλουν είναι να φθάσουν στον πυρήνα τους, στην ουσία τους. Και στο τέλος να γίνουν ένα.

Μέσα σε αυτό το τοπίο, που οι φόρμες αφήνονται στο έλεος του ήλιου αρχίζω και νιώθω επιπλέουσα, περιττή. Το μόνο που θέλω να κάνω και εγώ τώρα,  είναι να κρατήσω την ουσία μου και να εναρμονιστώ με το περιβάλλον.

Κλείνω τα μάτια μου, παίρνω μια βαθιά ανάσα και φαντάζομαι τα πάντα απλά, μίνιμαλ. Και αρχίζω να σχεδιάζω. Τις εικόνες που σας παρουσιάζω σήμερα.

Έτσι, απλά και λιαστά.