ILLUSTRATION
The land of rape & honey.
Μια εικονογράφηση αφιερωμένη στη χαρά και την ανησυχία αυτού του καλοκαιριού.
Βγήκα. Έκλεισα την πόρτα και έφυγα.
Δεν ήθελα να θυμάμαι. Δεν ήθελα να μυρίζω αντισηπτικό, πολλαπλά πλυμένες, υφασμάτινες μάσκες και κλεισούρα. Αρνιόμουν να σκεφτώ την απόλυτη ησυχία, τους αριθμούς, τις αποστάσεις και τα κατεβασμένα ρολά των καταστημάτων. Αγνοούσα επιδεικτικά τη μικροσκοπική τρύπα στο δεξί μου ώμο, το κόκκινο εξάνθημα που άφησε για μερικές ημέρες, το φόβο του υψηλού πυρετού και του έντονου ρίγους.
Βγήκα και δεν ήθελα να κοιτάξω πίσω μου. Ένιωθα την ανάγκη να βλέπω μόνο μπροστά. Να κοιτάω τον ήλιο του Μαΐου κατάματα και τις μέλισσες να βουίζουν γύρω από τα νεογέννητα άνθη. Τις βροχές του Ιουνίου που έφεραν χαλάζι, συννεφόκαμα και βόλτες στα βουβά καφενεία. Να χαζεύω τις βιτρίνες με τα γεμάτα καταστήματα και να γελώ συναντώντας άδειες πλατείες. Να παρατηρώ διαβάτες να σμίγουν τους αγγόνες τους και θαμώνες να φωνάζουν στον σερβιτόρο: «Παρακαλώ, άλλη μια μπύρα!»
Βγήκα και ανάσανα. Έφυγα μακριά και βρέθηκα στη «Γη της ελαιοκράμβης και του μελιού» (the land of rape and honey). Στους ανθόσπαρτους αγρούς της γαλήνης. Τα λεπτεπίλεπτα κλαριά χάιδευαν το πρόσωπο μου και οι σπειρωτοί καρποί, μου θάμπωναν το μυαλό. Πελώριοι, μωβ όγκοι έπαιζαν με την αντίληψη μου και σταγόνες από μέλι κολλούσαν στα πεινασμένα, για άγγιγμα, χέρια μου. Το κίτρινο των λουλουδιών μπλέκονταν με το βαθύ μπλε του ουρανού και τα μετέτρεπαν όλα σε λήθη.
Αυτό αντίκρισα όταν βγήκα. Και όταν αργά το βράδυ γύρισα σπίτι, άνοιξα τον υπολογιστή και άρχισα να καταγράφω ένα-ένα ότι είδα, ότι ένιωσα. Έδωσα στις εμπειρίες μου μορφή, με κάθε λεπτομέρεια. Γιατί τώρα, δεν ήθελα να ξεχάσω τίποτα. Τώρα, ήθελα πια να θυμάμαι.
Φοβόμουν πως η όμορφη «Γη της ελαιοκράμβης και του μελιού», θα χαθεί από μπροστά μου. Θα καταρρεύσει. Κάτι με εμπόδιζε να την απολαύσω ξανά. Η μουσική έκανε την εμφάνιση της στα μαγαζιά, αλλά τα πιστοποιητικά εμβολιασμού είχαν γίνει νόμος. Οι σειρήνες των διακοπών με καλούσαν, όμως οι φωνές των μεταλλάξεων ψιθύριζαν μειλίχια στο αυτί μου.
Δεν ήθελα λοιπόν, να τη χάσω. Για αυτό τη σχεδίαζα. Για αυτό και συνεχίζω να την εικονογραφώ. Προσπαθώ να την επισκέπτομαι συχνά και να χάνομαι. Να χάνομαι για να ξεχάσω και να την βρίσκω, για να θυμηθώ.
Αν νιώθεις και εσύ την ανάγκη να βρεθείς μακριά από τις ανησυχίες της άγνωστης πραγματικότητας, αν η μετα-lockdown εποχή σε γεμίζει αισιοδοξία αλλά και φόβο, ρίξε μια ματιά στις εικόνες μου. Ίσως καταφέρεις να γευτείς το μέλι. Ίσως δεις τα κατακίτρινα χαλιά της ελαιοκράμβης να απλώνονται μπροστά σου και αποφασίσεις να επισκέπτεσαι τη χώρα των θαυμάτων σου, πιο συχνά.
Καλές βόλτες!