Τα icon-νίσματα.

Τρία πορτρέτα κορυφαίων Ελλήνων λογοτεχνών, σχεδιασμένα με icons.

Τρεις διαφορετικές ηλικιακές φάσεις της ζωής και τρεις κορυφαίοι Έλληνες συγγραφείς. Ο συνδυασμός είναι αχτύπητος και το αποτέλεσμα μοναδικό.

Για εμένα, αποτέλεσε ένα εκρηκτικό μείγμα γνώσης, προβληματισμού και συντέλεσε ιδιαίτερα στην διαμόρφωση της κουλτούρας μου.

icon-portraits-illustration-by-georgiakalt-2

Αρχικά, ξεκίνησε με το δίδυμο “παιδική ηλικία” και “Ζωρζ Σαρή”. Ιδανικά χρόνια για να ανακαλύψεις τον κόσμο των βιβλίων και μοναδική συγγραφέας για να τον λατρέψεις. Κάπως έτσι έγινε, μόνο που ξεκίνησε από τον κόσμο της τηλεόρασης. Η τηλεοπτική σειρά “Ο θησαυρός της Βαγίας” (1983), ήταν η αρχή της σχέσης μου με την συγγραφέα. Ακολούθησε η ανάγνωση του ομώνυμου έργου και μετά παρέλαυνε στα μάτια μου σχεδόν όλη η πεζογραφία της, με αποκορύφωση το “Όταν ο ήλιος”. Μου χάρισε μοναδικές στιγμές ευχαρίστησης, συγκίνησης, προβληματισμού και κυρίως διάθεσης για να βλέπω τα πράγματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες.

icon-portraits-illustration-by-georgiakalt-3

Ύστερα ήρθε ο έναστρος ουρανός. Ξεκίνησα να μετράω αστέρια στην πρώιμη εφηβεία μου. Ο Μενέλαος Λουντέμης με συγκλόνισε με το “Ένα παιδί μετράει τα άστρα” και τον καθιέρωσε ως έναν από τους αγαπημένους μου. Το “Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος” και το “Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα” ήρθαν να δέσουν τόσο καλά με τα συναισθήματα και τις σκέψεις της εφηβικής ηλικίας, μιας και μου απάντησαν πολλά “γιατί” και “πως”.

icon-portraits-illustration-by-georgiakalt-4

Τέλος, ενηλικιώθηκα. Ο καιρός της αμφισβήτησης άρχισε να καταλαγιάζει και ήρθε να με επισκεφτεί το μεγαλείο. Το “αναφορά στον Γκρέκο” συντέλεσε ιδιαίτερα στην διαμόρφωση της άποψης μου σχετικά με τις έννοιες “εσωτερική ελευθερία” και “αξιοπρέπεια”.  Το “Ο Χρηστός ξανασταυρώνεται” και το “Ο τελευταίος πειρασμός” μ’ έφερε πιο κοντά στον Θεό. “Ο φτωχούλης του θεού” μου έμαθε την έννοια της μετριοφροσύνης , “Ο καπετάν Μηχάλης”  μου έδωσε να καταλάβω τι σημαίνει στόχος ζωής και το ” Βίος και πολιτεία”  τι σημαίνει η ίδια η ζωή.

Τελευταίο, άφησα το “Ασκητική” . Όχι τυχαία. Ήταν και παραμένει το βιβλίο που ανατρέχω συχνά. Δεν το ξεπέρασα ποτέ και από ότι φαίνεται δεν πρόκειται να το ξεπεράσω. Γι’ αυτό ο Κρητικός συγγραφέας συνδυάζεται με την υπόλοιπη ζωή μου και θα με συνοδεύει σε όλα τα μελλοντικά της κομμάτια.

Τρεις συγγραφείς και τρεις ηλικίες. Τρεις φάροι και τρεις εμπειρίες. Τους αναγνωρίζω πολλά και τους εκτιμώ. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μην τους κάνω icon-ίσματα, στο μυαλό και στην καρδία μου.

Αν έχεις κάπου, κρυμμένους λογοτέχνες που σου “μίλησαν” κάνε τους και εσύ εικόνισμα.

Leave a Reply