Μία εικονογράφηση για τους φόβους και πώς να ζούμε καλύτερα μαζί τους.

Κάθε φορά που φοβάμαι, σκέφτομαι τα παιδιά. Αναλογίζομαι τον τρόπο που εκφράζουν τον τρόμο, στις ζωγραφιές τους. Θυμάμαι τα σκίτσα της Αναστασίας, του Χάρη, της Ελευθερίας. Φέρνω στο νου μου τα στρογγυλά μαύρα, γκρι και καφέ τέρατα που ζωγραφίζουν στο χαρτί και τα συναισθήματα που κρύβουν μέσα τους. Σκέφτομαι τον «εύκολο» τρόπο που αναγνωρίζουν την απειλή και την αμεσότητα με την οποία έχω παρατηρήσει, πως την εκφράζουν.

Κάθε φορά που φοβάμαι, χαίρομαι. Γιατί έχω κάνει το πρώτο βήμα για να καταλάβω τι νιώθω. Έχω εντοπίσει το λόγο για τον οποίο συμπεριφέρομαι ανεξήγητα και γίνομαι αρνητική. Έχω ανεβεί το πρώτο σκαλοπάτι της πελώριας σκάλας των συναισθημάτων μου.

Και εκεί είναι που ταυτίζω το φόβο με τις παιδικές ζωγραφιές. Βλέπω νοητά τερατάκια να τριγυρνούν στην ψυχή μου, να κόβουν βόλτες θυμωμένα, γεμάτα σκούρα διάθεση και άσχημη όψη. Και χαίρομαι που τα κοιτάω. Τα παρατηρώ να στροβιλίζονται σε μια κατάσταση μόνιμης εγρήγορσης και καταλαβαίνω πως υπάρχουν.

Τα χαζεύω να κλωθογυρίζουν και τα μετράω ένα-ένα, δίνοντας τους ονόματα. «Να ο κύριος Πανικός!» λέω από μέσα μου. «Ορίστε, εμφανίστηκε ο κύριος Κίνδυνος!», «καλώς την κυρία Απειλή!» σιγοψιθυρίζω και αρχίζω να νιώθω καλύτερα.

Ανακουφίζομαι βλέποντας τα να παίρνουν μορφή. Χαίρομαι που ξέρω ποια είναι και μπαίνω πια στη διαδικασία να τα αλλάξω χρώματα, να τα αλλάξω διάθεση. Τώρα που τα έχω απέναντι μου με σάρκα και οστά, ξέρω πως είναι πιο εύκολο να τα αντιμετωπίσω. Καταλαβαίνω πως αν από σκούρο καφέ, μετατρέψω την κυρία Απειλή σε χαρούμενο πορτοκαλί, θα μπορώ να την κοιτάξω στα μάτια και να της πω: «Σε έπιασα κυρία μου! Τώρα δε με φοβίζεις! Σε κάνω ότι θέλω!»

Τώρα, ξέρω πως το μαύρο του πανικού δεν υπάρχει. Είναι μόνο μέσα στο μυαλό μου και εγώ μπορώ ανά πάσα στιγμή, να το μετατρέψω σε πράσινο. Το γκρι, σε φουξ και το καφέ σε πορτοκαλί. Τώρα, καταλαβαίνω πως όταν τα αλλάξω μορφή, έχω ζωγραφίσει το φόβο και τον έχω αφήσει να σχηματίζεται στη ψυχή μου με το δικό μου τρόπο.

Μπορεί να μη φύγει και να συνεχίζει να υπάρχει εκεί, με τη μορφή των μικρών τεράτων. Μπορεί να παραμονεύει ανά πάσα στιγμή να εξαπολύσει αυτά τα τερατάκια, για να κατασπαράξουν τις επιθυμίες μου. Όμως, τώρα ξέρω. Και μπορώ να τα ζωγραφίσω όπως θέλω. Μπορώ να τα δω, να χαλαρώσω και να συνεχίσω τη ζωή μου όπως εγώ ζητώ και όχι όπως αυτά μου ορίζουν. Μπορώ επιτέλους να τους δώσω ένα άλλο όνομα και να τα μετατρέψω σε «χαρούμενα τερατάκια».

Έτσι μου είναι εύκολο. Έτσι τα Happy Monsters μπορούν να υπάρχουν μέσα μου. Έτσι, μπορώ να τα μοιραστώ μαζί σου. Να σου πω τον τρόπο που επιλέγω να αντιμετωπίζω το φόβο και να δω αν υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εκεί έξω που προσπαθούν να αποκαλύψουν την μπλόφα των φόβων τους. Έτσι, μου είναι εύκολο να ζω καλύτερα.

Αν λοιπόν φοβάσαι και δεν ξέρεις γιατί, αν έχεις εντοπίσει το φόβο και δεν ξέρεις πώς να τον αντιμετωπίσεις, ρίξε μια ματιά στην εικονογράφηση των Ηappy Μonsters. Ίσως σου θυμίσουν κάτι, μέσα και πέρα από τις ζωγραφιές των παιδιών. Ίσως σε κάνουν να χαμογελάσεις και σου δώσουν ώθηση να μετατρέψεις τα τερατάκια, σε χαρούμενα πλάσματα που ζουν μέσα σου.

Καλή ζωή!

*η μουσική των videos είναι του Roland Cristal από το κομμάτι  «Vendetta»