Illustration design
Το αρχείο που δεν υπάρχει.
Μία σειρά εικονογράφησης αφιερωμένη στην αγωνία του τίποτα και στη συνειδητότητα της ελευθερίας.
Είναι μοναδικό να μοιράζεσαι. Είναι υπέροχο να εμπιστεύεσαι. Να καταλαβαίνεις πως μπορείς να δώσεις και να πάρεις. Έτσι γράφτηκε το παρακάτω κείμενο από τον Γιάννη Τσιαμαντά , illustrator-graphic designer και κυρίως πολύτιμο συνάδελφο και φίλο. Έτσι γράφτηκε και μετουσιώθηκε σε εικόνες. Ελεύθερα, αυτόβουλα, άκοπα. Καλή ανάγνωση!
Η πληροφορία ήρθε από τα κεντρικά. Όλα έγιναν γρήγορα και αιφνίδια. Όμως δεν μπορώ να πω πως εξεπλάγην. Έχω συνηθίσει άλλωστε τις απρόσμενες και χαώδης ημέρες. Ίσως μάλιστα να τις έχω συνηθίσει τόσο που να τις αποζητώ. Πώς να στο πω, τη θέλω την ένταση μου, το δράμα μου. Δεν μπορώ τις ήσυχες μέρες, αυτές που σκέφτεσαι πολύ. Όχι, εγώ θέλω να ζω σε μια συνεχόμενη παλίρροια. Έτσι έχω μάθει. Έτσι μου έχουν πει πως γίνεται. Έτσι, όταν ανταπεξέρχομαι σαν έμπειρος καπετάνιος, παίρνω καμιά φορά και τα «μπράβο» μου. «Μπράβο υπάλληλε», μου λένε, «συνέχισε έτσι!» και εγώ λέω «ευχαριστώ».
«Πρέπει να βρούμε το Αρχείο Που Δεν Υπάρχει». Άκουσα τη γεμάτη αυτοπεποίθηση φωνή του Αφεντικού στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου.
Υπήρξε μια παύση στη γραμμή, που θα ορκιζόμουν πως άκουσα τον αμυδρό χτύπο της καρδιάς μου. Κάπως σαν να μην κατάλαβα τι μου ζήτησε ή ίσως και να ήλπισα να μην είχα καταλάβει. Όμως η θέση μου δεν είναι να φέρνω αντίρρηση ή να αμφιβάλω για τα λόγια του Αφεντικού. Έτσι άλλωστε μου είχαν μάθει στη σχολή – Αμέ! είμαι και σπουδαγμένο παιδί, τι νόμιζες! ΑΕΙ υπαλληλικής παρακαλώ, με είχαν πιέσει οι γονείς μου, «έχει σίγουρη αποκατάσταση» μου ‘λέγαν. Δεν είχαν άδικο.
«Το θέλουν σήμερα» συμπλήρωσε η ισχυρή φωνή στο ακουστικού μου. «Και που θα το βρω αυτό το αρχείο;» τόλμησα να ρωτήσω, αφού δεν ήμουν και πολύ καιρό στην δουλειά, οπότε λίγες ερωτήσεις εδώ και εκεί για το πώς θα πρέπει να κάνω τη δουλειά μου επιτρέπονταν. Περίοδος προσαρμογής λέγεται.
«Δεν ξέρω. Ψάξε» είπε με ένα τόνο υποτίμησης και η γραμμή έκλεισε. Ήταν δυστυχώς από αυτές τις μέρες που το Αφεντικό δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με εμένα. Βέβαια, μεταξύ μας, τα αφεντικά δεν έχουν χρόνο γενικά για τίποτα, όλοι το ξέρουν αυτό. Δεν έχω ακόμα ανακαλύψει τι κάνουν όλον αυτόν τον χρόνο τους. Πιστεύω πως ίσως τον αποθηκεύουν μέσα σε μεγάλα μπαλόνια και έπειτα φωνάζουν και άλλα Αφεντικά και παίζουν μεταξύ τους, με τα μπαλόνια τους. Να, βλέπεις; πάλι μακρηγορώ.
Πατάω ctrl και F, ενώ παράλληλα προσπαθώ να μαζέψω τα σκόρπια κομμάτια της συνείδησης μου – όχι όλα όμως, δε χρειάζεται ολόκληρη η συνείδηση. Πίστεψε με, η πολύ συνειδητότητα είναι φοβιστηκή. Είχα ακούσει μια ιστορία κάποτε για έναν υπάλληλο που μάζεψε όλη του τη συνείδηση και αντιμίλησε στο Αφεντικό. Μακριά μας αυτά, ούτε να το σκεφτώ δεν θέλω, εγώ έχω την δουλίτσα μου και μου αρκεί. Έτσι έχω μάθει. Έτσι μου έχουν πει πως γίνεται.
Ανοίγει το παράθυρο εύρεσης. Κοιτάζω για λίγο τα αδύναμα δάχτυλα μου που είναι έτοιμα να πληκτρολογήσουν. Δεν είμαι σίγουρος τι εντολή θα πρέπει να δώσω στον πανάκριβο υπολογιστή της εταιρίας ώστε να ξεκινήσει να ψάχνει αυτό το πολυπόθητο «Αρχείο Που Δεν Υπάρχει». Καθώς παράλληλα ψάχνω να εντοπίσω αυτό που θα έπρεπε να νιώθω, μια περίεργη μοναξιά έπεσε πάνω μου, σαν βαριά σιδερένια πόρτα. Τι ήταν πάλι αυτό; «Οι υπάλληλοι δεν νιώθουν μοναξιές» είπα στον εαυτό μου, ενώ όμως είχα τόσα πολλά στην άκρη της γλώσσας μου που αγωνιζόμουν να καταπνίξω.
Κοιτώ τον κέρσορα να αναβοσβήνει σαγηνευτικά. «Γιατί είναι τόσο δύσκολο να Βρίσκει κανείς;» αναρωτιέμαι. «Είναι ένα απλό, Αρχείο Που Δεν Υπάρχει». «Μήπως να ψάξω σε ένα μέρος που δεν υπάρχουν αρχεία;» Αρχίζω και μου ακούγομαι παράλογος – Έχω και πάλι την αίσθηση αυτή, πως δεν είναι αυτός ο πραγματικός κόσμος που ζω, κι όσο συνεχίζω να σκέφτομαι τον εαυτό μου και την εντολή του Αφεντικού, τόσο πιο εξωπραγματική μου φαίνεται η ύπαρξη μου. Κάτι είναι λάθος σε όλο αυτό, εδώ γύρω μου, που όμως ακόμα δεν μπορώ να εντοπίσω.
“Μήπως είμαι εγώ το λάθος;” – Πάντα εκεί φτάνει αυτή η σκέψη, σε εμένα. Βρίσκομαι σε ένα γνώριμο σταυροδρόμι. Από τη μία υπάρχει αυτό που νομίζω σωστό και από την άλλη, αυτό που αγνοώ πως είναι λάθος. «Όμως, για στάσου! Ίσως εκεί ακριβώς, εκεί ανάμεσα μπορεί και να βρίσκεται το Αρχείο Που Δεν υπάρχει!». Τα μάτια μου αστράφτουν από μια αδιαφανή καθαρότητα και νιώθω τη μετριότητά μου, να διογκώνεται από υπερηφάνεια.
Αρχίζω και πατώ τα κουμπιά του πληκτρολογίου ενώ παράλληλα χαίρομαι, που για ακόμα μία φορά, μπόρεσα να είμαι ένας καλός υπαλληλίσκος και να φέρω εις πέρας τις εντολές του Αφεντικού. Ξέρω, πως έτσι θα πρέπει να αισθάνομαι. Έτσι έχω μάθει. Έτσι μου έχουν πει πως γίνεται. Πατώ το πλήκτρο της αναζήτησης και η εύρεση ξεκινά. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μεσολαβεί ένα κλάσμα δευτερολέπτου απολαυστικής ηρεμίας και όσο η μηχανή ψάχνει, εγώ είμαι ελεύθερος. Ελεύθερος να αγκαλιάσω το τίποτα.