Illustration
Μέρες οργής.
Τέσσερις εικονογραφήσεις αφιερωμένες στο κυρίαρχο συναίσθημα των καιρών.
Απόσταση. Αποκλεισμός. Απομόνωση.
Τρία στερητικά που φωνάζουν. Τρία κεφαλαία «Α» που δηλώνουν έλλειψη, απουσία και στέρηση. Στέρηση από την κοινωνική ζωή. Έλλειψη των ελευθεριών μετακίνησης. Απουσία των ανθρώπινων, θετικών συναισθημάτων.
Τρία στερητικά, που αν τα προσθέσεις βγάζουν μόνο ένα άθροισμα· την οργή. Ένα συναίσθημα τόσο δυνατό, τόσο σαρωτικό που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του. Ξεχνά ηλικίες, θρησκείες, φύλα και ξεχύνεται με μια ακατέργαστη βία, βγαλμένη από τα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης.
Παραμελεί κοινωνική και πανεπιστημιακή μόρφωση, αφήνει πίσω της πολιτισμούς και αξίες. Πλημμυρίζει τις καρδιές και ξεκινάει έναν επιθετικό χορό μέσα στους ρυθμούς της αγανάκτησης και της εκδίκησης.
Πιάνει από το σβέρκο απλούς πολίτες που περπατούν αμέριμνοι, ρίχνει από μηχανές αστυνομικούς εν ώρα υπηρεσίας και σπάει κόκαλα νεαρών φοιτητών. Ουρλιάζει ανεξέλεγκτα σε παιδικά αυτιά και μαυρίζει μάτια γυναικών, στον νιπτήρα της κουζίνας. Βγάζει μακριά, τεράστια χέρια και κλέβει μισθούς και θέσεις εργασίας.
Αυτή είναι η οργή, το ιερό τέρας του θυμού. Το αποτέλεσμα της χρόνιας απομόνωσης και του εγκλεισμού. Είναι το πιο απαξιωμένο συναίσθημα. Αυτό που δεν θέλει κανείς να νιώθει, αλλά το αντιλαμβάνεται όταν απειλείται και πρέπει να προστατέψει τη ζωή του και τη ζωή των αγαπημένων του.
Μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο ανασφάλεια, η οργή παραμονεύει. Μαζεύει υλικό, και περιμένει την κατάλληλη στιγμή. Συγκεντρώνει κάθε αρνητικό συναίσθημα που εμφανίζεται στην ανθρώπινη ψυχή και ψάχνει την ευκαιρία. Την αφορμή. Και όταν έρθει, βάζει τα καλά της και κάνει πάρτι.
«Είμαι το οργισμένο φρύδι της απόγνωσης!», φωνάζει και ορμάει στις πλατείες.
«Είμαι το απολιθωμένο μάτι της μοναξιάς!» κραυγάζει και πλημμυρίζει με αστραφτερά γκλομπς, που ανεβοκατεβαίνουν από ανεξέλεγκτα χέρια.
«Είμαι το δηλητηριασμένο στόμα της απομόνωσης» συνειδητοποιεί και αναγγέλλει νέα μέτρα υγειονομικής ασφάλειας του πληθυσμού, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
«Είμαι το ρευστό προσωπείο της απόστασης» μουρμουρίζει και γυρνάει αλλού το βλέμμα της, αδιάφορη για τις απεγνωσμένες φωνές που ακούει γύρω της.
Έτσι είναι η οργή. Ακολουθεί της μέρες που τη γεννούν. Τιμάει τις συνθήκες που τη θρέφουν. Χαϊδεύει τα αυτιά της απομόνωσης και τραβάει αυτά, της ζωντάνιας και της θετικότητας.
Αυτή είναι. Και δεν της επιτρέπω να με πάρει παραμάζομα. Της απαγορεύω να με εκμηδενίσει. Την εντοπίζω και προσπαθώ να την αντιμετωπίσω. Μετά από τόσους μήνες εγκλεισμού, έχω μάθει να τη βλέπω μέσα μου. Και όταν αρχίζει να ανεβαίνει από τα σωθικά μου, πιάνω το ποντίκι και σχεδιάζω. Εικονογραφώ την αγριότητα της και την αφήνω να βγει, με τον πιο ασφαλή τρόπο. Της δίνω το δικαίωμα να ουρλιάξει μέσα από χρώματα και σχήματα. Να ουρλιάξει και να εξασθενήσει. Να ξαπλώσει αποκαμωμένη, μετά από ένα όργιο έκφρασης αρνητικών συναισθημάτων.
Και εκεί τελειώνει. Εκεί χάνεται. Μέχρι τις επόμενες «δύο κρίσιμες εβδομάδες». Μέχρι την επόμενη πρόσθεση των τριών «Α». Μέχρι το επόμενο στερητικό σύνδρομο.
Μέχρι να γυρίσω πίσω στη ζωή που έχασα. Μέχρι η πανδημία να είναι ένα κακό, μακρινό όνειρο.