Ένα πορτρέτο που αντιμετωπίζει τον θάνατο.
Día de Muertos. Μέρα των νεκρών. Μία εθνική εορτή του Μεξικό. Μία μέρα αφιερωμένη στην σκέψη του θανάτου και των ανθρώπων που έχουν φύγει από την ζωή. Γιορτάζεται την 1η Νοεμβρίου, όπου οι οικογένειες συγκεντρώνονται, τιμούν τους νεκρούς τους και προσεύχονται για το πνευματικό τους ταξίδι.
Υπαρξιακό ζήτημα, καθαρά. Η σκέψη του θανάτου.
Ο φόβος του θανάτου. Απασχολεί τους πάντες, κάποια στιγμή. Τρυπώνει και μεγαλώνει ανάλογα με τις συνθήκες. Σκάει μύτη, εκεί που δεν το περιμένεις. Πασχίζεις να αγοράσεις υλικά αγαθά, να αποκτήσεις φήμη, απογόνους και να αφήσεις “έργο” πίσω σου. Ξαφνικά σε πιάνει η αγωνία. Αναστατώνει τη σκέψη και τη συμπεριφορά σου.
Όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι έχουν μιλήσει για αυτόν τον φόβο. Ο Σαίξπηρ αναφέρει: «Προτιμάμε καλύτερα να πεθαίνουμε κάθε ώρα από το φόβο του θανάτου, παρά να πεθάνουμε μια φορά» και ο Γούντι Άλεν διακωμωδεί: «Δεν φοβάμαι το θάνατο, απλώς δεν θέλω να είμαι εκεί όταν θα έρθει»!
Και οι επιστήμονες τί λένε για αυτή την σκοτεινή σκέψη;
Ο σημαντικότερος εν ζωή υπαρξιακός ψυχοθεραπευτής, ο Irvin Yalom, μας προσκαλεί να μην αγνοήσουμε το θάνατο, ούτε να τον ξορκίσουμε, αλλά να πετύχουμε το δυσκολότερο: να συμφιλιωθούμε μαζί του και να αναμετρηθούμε με το μεγαλύτερο ανθρώπινο φόβο.
Ο Επίκουρος, από την άλλη, έχει βρει την λύση να διαλύσουμε τον φόβο. Αφού οι αισθήσεις μας δεν θα υπάρχουν μετά τον θάνατο, γιατί αγωνιούμε; Δεν πρόκειται να καταλάβουμε τίποτα!
Όποια και αν είναι η ερμηνεία, ένα είναι το μήνυμα. Όπου και να βρίσκεται ο θάνατος, η ζωή είναι εδώ. Με αυτήν πρέπει να ασχολούμαστε και για αυτήν να αγωνιούμε. Άρα η συνάντηση με το θάνατο είναι μία εμπειρία που μπορεί να μας ξυπνήσει και να μας οδηγήσει σε μια ζωή πιο γεμάτη.
Αυτό είναι το μήνυμα του πορτρέτου μου. Γιατί πριν τον θάνατο υπάρχει ζωή. Κάτω από την εικονογράφηση με την μεξικάνικη τεχνοτροπία για την μέρα των νεκρών, υπάρχει το πρόσωπο μου που ζει ακόμα. Αυτό προσπαθώ να θυμάμαι κάθε φορά που σκέφτομαι πένθιμα.
Αν έχεις λοιπόν τέτοιους προβληματισμούς, ζήσε καλά!