Τέσσερις εικονογραφήσεις για την υπόθεση «αν γεννιόμουν αγόρι».

Όλοι, πάνω κάτω, έχουμε αναρωτηθεί. Έχει περάσει αστραπιαία από το μυαλό μας ή μας έχει προβληματίσει πολύ. Σε δύσκολες στιγμές που τα ταμπού ή η ανατομία μας έχουν δυσκολέψει, κάνουμε αυτήν την ερώτηση στον εαυτό μας: «πως θα ήταν η ζωή μου, αν ήμουν το αντίθετο φύλο;»

Απάντηση οριστική και αμετάβλητη, δεν νομίζω να έδωσε ποτέ κανείς. Όλοι κάνουμε υποθέσεις που άλλοτε μας θυμώνουν, άλλοτε μας παρηγορούν ή μας κάνουν να γελάμε με την εικόνα που πλάθουμε στο μυαλό μας.

Ένα πρωινό, που τα υπαρξιακά μου ήταν στο φόρτε τους, ήρθα αντιμέτωπη με την ίδια ερώτηση:

«Πως θα ήταν η ζωή μου αν γεννιόμουν αγόρι;»

Και στην συνέχεια πρόσθεσα:

«Στην Ελληνική κοινωνία;»

Οι υποθέσεις που έκανα ήταν πολλές και τα σενάρια ακόμα περισσότερα.

Από την μια σκεφτόμουν ότι θα ήμουν ένα ζουμερό, ξανθό μωράκι, που όλοι θα του τσιμπούσαν τα μάγουλα και πολλές φορές θα το περνούσαν και για κοριτσάκι, μιας και σ ’αυτή την ηλικία μόνο τα φουστανάκια μπορούν εύκολα να προδώσουν το φύλο.

«Μμμμμ…» σκέφτηκα «Η υπόθεση βγαίνει 1-1, ισοπαλία» γιατί δεν βρήκα τεράστιες διαφορές σε αυτήν την ηλικία και μπορεί η ζωή μου να μην διέφερε πολύ.

Από την άλλη άρχισα να φαντάζομαι τον εαυτό μου νήπιο, να παίζει στην παραλία με τα κουβαδάκια του. Η εικόνα μου φάνηκε πολύ οικία. «Μάλλον την έχω ξαναζήσει» σκέφτηκα και κατέληξα ότι ούτε και εδώ θα είχα καμία ιδιαίτερη διαφορά στην ζωή μου. Το πολύ-πολύ να φορούσα μπλε μαγιό-βρακάκι, αντί για ροζ και να γύριζα όταν οι γονείς μου θα φωνάζανε «Γιωργάκη!». Και πάλι ισοπαλία, 2-2.

Στην συνέχεια, άρχισα να μπαίνω στα βαθιά. Κρατώντας το ίδιο τοπίο, την παραλία, φαντάστηκα τον εαυτό μου ως αγόρι, στην ηλικία των 10. Στο μεταίχμιο μεταξύ παιδικής ηλικίας και εφηβείας. «Ωχ!» σκέφτηκα, «εδώ τα πράγματα θα ήταν οπωσδήποτε διαφορετικά!».

Συνέχισα, λοιπόν να πλάθω την συγκεκριμένη εικόνα. Εγώ, στα δέκα μου να κάνω επικίνδυνες βουτιές, από τα βράχια, για να φανώ αρχηγός στους φίλους μου και ήρωας, στα κοριτσάκια. «Πω! Πω!» αναφώνησα, «δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω ποτέ! Εγώ φοβόμουν μέχρι θανάτου τις τρελές βουτιές!»

Τέλος ήρθε η ώρα να υποθέσω ότι είμαι αγόρι στην εφηβεία. Τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο. Από την μια σκεφτόμουν τα κλασσικά-θετικά, δηλαδή ότι δεν θα είχα περίοδο, δεν θα χρειαζόταν να ξυρίζομαι, να ωριμάσω πιο γρήγορα και από την άλλη σκεφτόμουνα τις έντονες ορμές που είναι πιο έκδηλες στα αγόρια, την απόρριψη από τα κορίτσια της ίδιας ηλικίας που θα έψαχναν μεγαλύτερους συντρόφους….

Εδώ ήταν που άρχισα να μπερδεύομαι και να χάνω το μέτρημα. Θα ήταν καλύτερο να γεννιόμουν αγόρι ή όχι;

Και εκεί είναι που τα παράτησα. Οι υποθέσεις και τα σενάρια πήγαν στο καλάθι των αχρήστων και συνέχισα να ζω κανονικά σαν γυναίκα γιατί  τα «Αν», σε αυτήν την περίπτωση, δεν οδηγούν πουθενά.

Το μόνο που άφησαν πίσω τους, είναι η αφορμή για την συγκεκριμένη εικονογράφηση και ένα σχετικό τραγούδι που ανακάλυψα: «Αν ήμουν άντρας».

Καλή ακρόαση,

κορίτσια – αγόρια ή αγόρια – κορίτσια.