Μια εικονογράφηση για τον τρόπο λήψης αποφάσεων.

Μόνος σου. Χωρίς βοήθεια. Χωρίς συνοδεία. Έτσι αποφασίζεις. Κάθεσαι σε μια γωνιά και προσπαθείς να βγάλεις νόημα. Ζυγιάζεις τα θετικά με τα αρνητικά. Κάνεις λίστες γεμάτες συν και πλην.

Ξαπλώνεις το βράδυ και οι σκέψεις του διλήμματος τριγυρνάνε μέσα στο μυαλό σου. Κοιτάς το ρολόι και οι δείκτες του, διαμαρτύρονται. Σου φωνάζουν πως έχει προ πολλού περάσει η ώρα που θα έπρεπε να ονειρεύεσαι γαλήνιος. Και εσύ παραμένεις άγρυπνος, παρέα με τους προβληματισμούς σου.

Ξυπνάς το πρωί με έντονη την έλλειψη του ύπνου και με μια αγωνία που δεν έχει σβήσει. Και τότε παίρνεις μία απόφαση. Όχι αυτήν που σε καίει. Την άλλη. Αυτήν που πιστεύεις πως θα σε οδηγήσει στη λύση. Κλείνεις ραντεβού με ειδικούς επί του θέματος και με έμπιστους φίλους. Τους μιλάς. Τους εκμυστηρεύεσαι το πρόβλημα σου. Αναπτύσσεις με λεπτομέρεια, τα υπέρ και τα κατά και περιμένεις μία λέξη, μία κουβέντα που θα σε οδηγήσει στη λύτρωση. Στην απόφαση που θα σε ελευθερώσει από το βάρος του διλήμματος.

Γυρνάς σπίτι κουρασμένος, με ένα κεφάλι καζάνι. Μέσα του, μαγειρεύονται όχι μόνον τα δικά σου υλικά. Τώρα έχουν προστεθεί και άλλα. Τα «πρέπει», τα «νομίζω», τα πιστεύω» και τα «καλά θα κάνεις» των φίλων σου. Και το καζάνι συνεχίζει να βράζει. Και οι απαντήσεις δεν έρχονται. Και πάλι το βράδυ, συναντάς τις σκέψεις στο προσκέφαλο σου.

Το γαϊτανάκι του διλήμματος παραμένει και οι μέρες περνάν με τον ίδιο ρυθμό. Κι όμως! Πρέπει να πάρεις μία απόφαση. Πρέπει να δώσεις ένα τέλος. Τα περιθώρια στενεύουν και συνειδητοποιείς πως είσαι μόνος σου, ξανά. Εσύ και η αβεβαιότητα σου.

Γιατί το έχεις καταλάβει. Δεν είναι ότι δεν ξέρεις ποιο δρόμο να διαλέξεις. Δεν είναι ότι αγνοείς το πιθανό αποτέλεσμα της επιλογής σου. Είναι ο φόβος που σε κρατά σε σύγχυση. Είναι η αμφιβολία που σε δεσμεύει.

Είναι σαν να βρίσκεσαι πάνω σε μια σκηνή, φορώντας τα καλά σου ρούχα και το υπέροχο καπέλο σου. Το κοινό ανυπομονεί να σε ακούσει να τραγουδάς a cappella. Τα όργανα έχουν σιγάσει και περιμένουν τη δική σου ερμηνεία. Οι δρόμοι δεν είναι πολλοί. Ή θα πάρεις κουράγιο και θα αρχίσεις το τραγούδι, ή θα μείνεις βουβός κοιτώντας το κοινό, με ένα μάτι στρεβλωμένο, περίεργο. Ανίκανο να δει, να καταλάβει.

Σκέφτεσαι πως είναι καιρός να προχωρήσεις. Να βγάλεις το θάρρος, μέσα από το καπέλο σου και να πιάσεις το τραγούδι. Χωρίς φόβους και ανησυχίες. Χωρίς αμφιβολίες και πισωγυρίσματα. Αντικρίζεις το θάρρος, που σε κοιτάει κατάματα και λες τις πρώτες νότες. Παίρνεις την απόφαση και τη βγάζεις μέσα από το λαρύγγι σου.

Που θα σε οδηγήσει η απόφαση σου; Δεν έχεις ιδέα! Μόνο εικασίες μπορείς να κάνεις. Για το μόνο που είσαι σίγουρος, είναι ότι τώρα πια την ακούς. Ακούς τη φωνή σου, να βγαίνει σταθερή και δυνατή. Επιτέλους, απελευθερώνεσαι. Πετάς.

Αυτή είναι η διαδρομή των αποφάσεων και αυτός ο τρόπος των επιλογών. Έτσι τη βιώνω τις περισσότερες φορές, όταν το δίλημμα είναι μεγάλο. Και αυτό συνειδητοποιώ κάθε φορά. Πως ο φόβος με εμποδίζει. Ο φόβος του “a cappella”. Το γεγονός ότι η ευθύνη της απόφασης είναι όλη δική μου και οι συνέπειες της απευθύνονται τόσο σε εμένα όσο και στους γύρω μου.

Και για αυτό εικονογραφώ σήμερα. Για τον τρόπο που αντιμετωπίζω, αυτόν το φόβο. Φαντάζομαι πως είμαι μπροστά σε ένα κοινό φορώντας το καπέλο του θάρρους, που με παρακινεί να προχωρήσω. Να ανοίξω τα μάτια μου διάπλατα, να βγάλω τις παρωπίδες μου και να φωνάξω δυνατά:

«Εμπρός! Πάμε να ζήσουμε!»