Γιατί έχεις μάθει. Έχεις συνηθίσει. Στην αρχή βέβαια, περπατάς στο σκοτάδι σκουντουφλώντας, πέφτοντας. Απλώνεις τα χέρια σου απελπισμένα για να “δεις”. Κάνεις μικρά, διστακτικά βήματα, γεμάτα τρόμο και πανικό. Χάνεις την ισορροπία σου και πέφτεις. Χτυπάς, καταριέσαι τη μοίρα σου και ξανά-σηκώνεσαι. Συνεχίζεις. Και σιγά-σιγά γίνεσαι ένα με το μαύρο. Το σκοτάδι δε σε φοβίζει πια. Περπατάς μηχανικά και δε νιώθεις τίποτα. Απλά, περπατάς.
Ξάφνου, ένα περίεργο, δυνατό φως λάμπει μπροστά σου και σε τυφλώνει. Ζαλίζει τις αισθήσεις σου. Σου έρχεται να φωνάξεις, να τσιρίξεις. Και εκεί που όλα φαίνονται να ανατρέπονται μέσα σε ένα λευκό σύννεφο, εσύ…βλέπεις!