Graphic design
Η βασίλισσα των παιδικών μας χρόνων
Μια γραφιστική απόδοση της έννοιας του παιδικού αυθορμητισμού.
Η παιδική ηλικία, για κάποιον που έχει πατήσει τη μέση, μοιάζει σαν όνειρο. Σαν κάτι που εμφανίζεται στον ύπνο και μετά χάνεται. Σαν μια ζωντανή εμπειρία που σκορπίζεται με το που ανοίξεις τα μάτια σου το πρωί. Κάπου-κάπου μέσα στη μέρα μπορεί να θυμάσαι μια στιγμή, ένα στιγμιότυπο του ονείρου. Μιαν εικόνα, μια μελωδία, ένα πρόσωπο. Έτσι φευγαλέα και αόριστα. Μέχρι, που όλα φεύγουν, χάνονται από τη μνήμη. Και η ζωή συνεχίζεται. Το όνειρο πετάει και η ρουτίνα προσγειώνεται στο σβέρκο σου.
Ώσπου, εμφανίζεται το επόμενο όνειρο. Και όλα έρχονται ξανά στο νου. Πάντα μπερδεμένα. Αλλά είναι εκεί. Σε ένα παλιό παιχνίδι που βρήκες στην αποθήκη, σε μιαν ατάκα που θυμήθηκες, σένα παιδικό τραγούδι. Και η ανάμνηση των παιδικών συναισθημάτων παρουσιάζεται και πάλι. Συναισθήματα ζεστά, γεμάτα γλύκα, πετιμέζι.
Η αγκαλιά της γιαγιάς, το πρώτο κλάμα από τον παιδικό πονόδοντο, η χαρά της απόκτησης του πολυπόθητου παιχνιδιού, το γέλιο από τα χαζά ανέκδοτα, οι πεταλούδες του αθώου έρωτα, η ικανοποίηση του “άριστα” στο μάθημα της γλώσσας, η ευτυχία της γεύσης από το γλυκό κυδώνι. Όλα είναι εκεί και γεμίζουν την καρδιά σου αναπάντεχα.
Ανοίγεις το άλμπουμ των παιδικών σου χρόνων και απορείς. Αναρωτιέσαι “που ήταν κρυμμένα όλα αυτά;”, “γιατί είναι τόσο μοναδικά συναισθήματα;”, “γιατί δεν τα νιώθω τώρα;”. Κοιτάς τις ξεθωριασμένες φωτογραφίες. Την εικόνα σου, τη φιγούρα της αδερφής σου. Το πατρικό σας σπίτι. Το παλιό μπαλκόνι γεμάτο λουλούδια, το Λευκό Πύργο στο βάθος της εικόνας και την παιδική χαρά που έπαιζες μικρή.
Σκέφτεσαι πως η ζωή έχει αλλάξει πολύ από τότε και όχι μόνο. Έχεις αλλάξει εσύ ο ίδιος. Έχεις ενηλικιωθεί εδώ και πολύ καιρό. Ούτε που θυμάσαι πότε έφυγαν τα υπέροχα παιδικά συναισθήματα. Ούτε που θυμάσαι πότε άρχισαν τα “πρέπει” και τα κοινωνικά κλισέ. Τα “καλημέρα σας, τι κάνετε;”, τα “πολύ ωραία μέρα!”, τα “να κοιμηθώ νωρίς, να σηκωθώ νωρίς” που λέει και ο αγαπημένος Κηλαηδόνης.
Έχεις αλλάξει και συνειδητοποιείς πως αυτό που λείπει δεν είναι οι αναμνήσεις. Αλλά η μέγα πράξη του “αυθορμητισμού”. Αυτή που ήταν η αρχή κάθε παιδικού συναισθήματος. Η ναυαρχίδα της αθωότητας. Η πηγή που καταλύει τα φίλτρα και ξεριζώνει τα “πρέπει”. Η δύναμη που εξυψώνει τα “θέλω” και γεμίζει την καρδιά με μια πρωτόγνωρη ψυχική κατάσταση. Η βασίλισσα των παιδικών μας χρόνων.
Αυτό που λείπει, είναι η σκέψη του τι θα συμβεί μετά από κάθε απόφαση, από κάθε πράξη. Γιατί ήταν τέλεια όταν καθόσουν στον ήλιο χωρίς να σκέφτεσαι τον καρκίνο του δέρματος. ΄Ήταν μοναδικό να ξοδεύεις όλο το χαρτζιλίκι σου σε ζαχαρωτά. Ήταν καταπληκτικό να μοιράζεις φιλιά, χωρίς να προβληματίζεσαι πως θα το πάρουν οι άλλοι. Ήταν όλα “εντάξει” γιατί δεν υπήρχαν στο νου σου οι συνέπειες.
Και είχε απίστευτη πλάκα! Απέραντη χαρά! Η θλίψη κρατούσε λίγο και κάθε τι στενάχωρο εξαφανιζόταν με την επόμενη μοναδική εμπειρία. Έτσι ήταν τα παιδικά χρόνια. Ανέμελα και αυθόρμητα.
Κλείνεις το άλμπουμ με τις παιδικές φωτογραφίες και κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη. “Και τώρα;” σκέφτεσαι. “Τι κάνω; Πως μπορώ να νιώθω και να πράττω, που και που, σαν παιδί;”. “Πως γίνεται να προσκυνώ τη βασίλισσα των παιδικών μου χρόνων, μία στις τόσες;”
“Ίσως υπάρχει τρόπος”, απαντά ζωηρά το είδωλο σου στον καθρέφτη. “Ίσως η λύση είναι στη συχνότερη επαφή με τα παιδιά. Ίσως είναι κρυμμένη στην αντιμετώπιση της ζωής σαν κάτι νέο, πρωτόγνωρο, μοναδικό. Ίσως…”
Ίσως απλά, μερικές φορές δεν χρειάζεται να σκέφτομαι. Ίσος ο μόνος τρόπος, είναι να απελευθερώνομαι, όταν το προσφέρουν οι συνθήκες, να προσκυνώ τη βασίλισσα και να γίνομαι ξανά μικρό παιδί!
Αν λοιπόν έρχεσαι και εσύ αντιμέτωπος με τις παιδικές σου αναμνήσεις και νοσταλγείς τα συναισθήματα των πρώτων χρόνων της ζωής σου, ρίξε μια ματιά στις εικόνες μου και που ξέρεις; Ίσως καταφέρει να γίνεις ξανά ο υπήκοος του αυθορμητισμού. Ίσως κερδίσεις πίσω μερικά μοναδικά συναισθήματα.
Καλή ζωή!