Τέσσερις αφίσες για την θανατική ποινή.
Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί. Άλλες τόσες το έχω συζητήσει. Και ακόμα περισσότερες έχω αλλάξει γνώμη. Πάντα όμως καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα:
“Kανένας άνθρωπος δεν είναι γεννημένος για να στερήσει την ζωή ενός άλλου”
Όχι, δεν γεννιέται ο άνθρωπος για να σκοτώσει. Δεν γεννιέται για να γίνει Θεός, νομοθέτης, δικαστής, φύλακας, ή δολοφόνος. Γεννιέται σίγουρα για να πεθάνει. Και κάπου εκεί ανάμεσα, συμβαίνουν όλα. Στο ύψος και στο βάθος. Στην αρχή και το τέλος. Συμβαίνουν εκεί, στο “και”. Στην συνθετική λέξη, στην γραμμή που ενώνει την γέννηση και τον θάνατο.
Όλα, συμβαίνουν στην ζωή. Οι συνθήκες τις ζωής ενός ανθρώπου, οι συμπτώσεις, τα βιώματα, τα συναισθήματα, οι ευκαιρίες, οι δυσκολίες, όλα αυτά είναι που συνθέτουν την ύπαρξη του. Όλα αυτά είναι που του δίνουν την αφορμή, το έναυσμα ή και την δυνατότητα να αποφασίσει και να πράξει, όταν έρθει η ώρα. Να γίνει δολοφόνος ή όχι. Να αποφασίσει την θανατική ποινή ενός κρατούμενου ή όχι. Να νομοθετήσει την θανατική ποινή ή όχι. Να αποτελέσει όργανο στην διαδικασία της πράξης-εκτέλεσης της θανατικής ποινής ή όχι.
Και στην τελική, να αποφασίσει αν είναι υπέρ ή κατά της θανατικής ποινής. Ένα δύσκολο ερώτημα να απαντηθεί. Ένα ερώτημα που σε φέρνει αντιμέτωπο με την ίδια σου την ύπαρξη. Σε βάζει ταυτόχρονα σε δύο ακραίες θέσεις. Στην πλευρά του θύματος και στην πλευρά του θήτη. Και εκεί είναι που δεν ξέρεις τί να απαντήσεις. Γιατί ο θύτης έχει στερήσει ανθρώπινη ζωή και είναι ταυτόχρονα και εν δυνάμει θύμα. Και γιατί το θύμα έχει φύγει από την ζωή και δεν θα μάθουμε ποτέ την γνώμη του…
Και εσύ; Εσύ είσαι στην μέση και κοιτάς μια το ύψος και μια το βάθος. Μια την αρχή και μια το τέλος. Και αναρωτιέσαι “ποιος έχει δίκιο;”, “που ακριβώς βρίσκεται η αλήθεια;” και “ποιος είμαι εγώ που θα πρέπει να αποφασίσει αν πρέπει οι άνθρωποι να καταδικάζονται σε θανατική ποινή;
Κάπως έτσι ένιωθα προχθές όταν βρέθηκα και πάλι ανάμεσα στο δίλημμα. Το ερέθισμα δόθηκε από το “Into the abyss”. Ένα ντοκιμαντέρ αμερικάνικης παραγωγής που ασχολείται με αυτό το τόσο δύσκολο θέμα. Και πραγματικά με έβαλε πάλι να σκέφτομαι ξανά και ξανά, την θέση μου. Με έβαλε στην διαδικασία να ταλαντευτώ για ακόμη μια φορά. Και έτσι να σχεδιάσω. Γιατί πάντα με βοηθάει. Γιατί δομώ και αποδομώ το πρόβλημα από την αρχή.
Και στο τέλος; Στο τέλος άλλες φορές δίνονται οι απαντήσεις και άλλοτε μένουν μετέωρες. Όπως συνέβη και αυτήν την φορά. Όχι, δεν αποφάσισα αν είμαι υπέρ ή κατά της θανατικής ποινής. Δεν επέλεξα να δώσω ένα ναι ή ένα όχι. Επέλεξα να το μοιραστώ μαζί σου. Επέλεξα το “και” ανάμεσα στην αρχή και το τέλος. Επέλεξα την ζωή.
Αν λοιπόν ακροβατείς ανάμεσα στο ύψος και το βάθος, αν σε προβληματίζει το θέμα της θανατικής ποινής, ρίξε μια ματιά στις αφίσες και σκέψου την ζωή σου. Την ποιότητα της. Ίσως αυτή σου δώσει την απάντηση.
Καλές επιλογές!