Τέσσερις αφίσες αφιερωμένες σε στίχους των Pink Floyd.

Πόσο δύσκολο είναι να γράψεις ένα άρθρο για το αγαπημένο σου, μουσικό συγκρότημα; Πόσο εύκολο είναι να εκφράσεις όλα αυτά που σου προκαλεί η αγαπημένη σου μουσική; Και πώς να τα στριμώξεις σε ένα κείμενο;

Γέλιο, κλάμα, ανακούφιση, θυμός, διαμαρτυρία, ταραχή, ηρεμία…Μια στιγμή στο μπαλκόνι ένα καλοκαιρινό βράδυ, ατελείωτες ώρες συζητήσεων με αγαπημένα πρόσωπα, η στιγμή της κορύφωσης στον έρωτα, ένας άγριος καυγάς στο σαλόνι… Συναισθήματα, αναμνήσεις, αναζητήσεις, εικόνες, αντιδράσεις, σκέψεις και προβληματισμοί.

Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα είναι στιγμές που έζησα ακούγοντας Pink Floyd. Στοιχεία του εσωτερικού μου εαυτού που ήρθαν στο φως με έναν στίχο, μία νότα, μία κραυγή ακόμα και από την εικόνα ενός εξώφυλλου.

Οι Pink Floyd είναι πάντα εκεί. Ότι και αν κάνω. Όπου και αν βρίσκομαι. Τους ανακαλύπτω συνέχεια στο ίδιο το έργο τους αλλά και σε άλλες μουσικές. Τους ανακαλύπτω στα μάτια των ανθρώπων και στις εμπειρίες που ζουν. Είναι εκπληκτικό πού μπορεί να κρύβονται κάθε φορά.

Μία κατάσταση μπορεί να κρύβει έναν στίχο τους, μια μελωδία, ένα συμπέρασμα που έβγαλα ακούγοντας τους κάποια στιγμή. Και οι στιγμές αυτές είναι πάρα πολλές. Θες η διάρκεια των τραγουδιών τους, θες η συχνότητα που απολαμβάνω την παρέα τους, θες τα πρόσωπα που έχω συνδέσει μαζί τους, όλα μα όλα οδηγούν μουσικά, στους Pink Floyd. Όλα καταλήγουν στο συγκρότημα που δεν θα ξεπεράσω ποτέ.

Για αυτό και πάντα δυσκολευόμουν να καταπιαστώ, σχεδιαστικά μαζί τους. Από τότε που τους πρωτάκουσα, είχα την διάθεση αλλά κυρίως την ανάγκη να επικοινωνήσω την σημαντικότητα της μουσικής τους και των στίχων τους. Είχα πάντα την ανάγκη αλλά το μέγεθος και η βαθιά εκτίμηση μου, με κρατούσαν άπραγη. Κάθε φορά που αποφάσιζα να πιάσω το χαρτί και να τραβήξω μια γραμμή, το παρατούσα και έβαζα να ακούσω έναν δίσκο τους.

Μέχρι που ήρθε η κατάλληλη στιγμή. Έφθασε. Ήταν μία μέρα που περπατώντας στον δρόμο, προβληματιζόμουν για το επόμενο άρθρο του blog όταν ξαφνικά το αυτί μου έπιασε την μελωδία του «Green Is The Colour». Και εκεί είναι που πήρα την απόφαση. Είπα «θα το κάνω!», «θα δοκιμάσω!». «Δεν γίνεται να έχω ασχοληθεί με τόσα θέματα στο προσωπικό μου blog και να μην έχω τολμήσει ακόμα να ασχοληθώ μαζί τους», σκέφτηκα.

Με το που έφθασα σπίτι άνοιξα τον υπολογιστή, έβαλα τα άλμπουμ τους να παίζουν το ένα μετά το άλλο και άρχισα να σκέφτομαι ποιους στίχους θα σχεδιάσω σε αφίσες. Μου ήταν τόσο δύσκολο! Τέσσερις αφίσες για χίλια συναισθήματα. Έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα σε τόσα τραγούδια και μελωδίες…Τελικά, μετά από αρκετές ώρες προβληματισμού κατέληξα στα εξής:

1. Careful With That Axe, Eugene – Ummagumma (1969)
2. Paranoid Eyes – Final Cut ( 1983)
3. Us and Them – Dark Side of the Moon (1973)
4. Green Is The Colour – More (1969)

Και αυτά σας παρουσιάζω σήμερα. Με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τους στίχους τους. Με το σύνολο των εμπειριών που κουβαλάω σε σχέση με κάθε λέξη των Pink Floyd που εναπόθεσα στις αφίσες. Με το σύνολο των πραγμάτων που μου έδωσε η μουσική τους. Με την ολότητα που μου προσφέρουν.

Αν λοιπόν είσαι fan των Pink Floyd και δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς την μουσική τους, ρίξε μια ματιά. Εύχομαι να σου ξυπνήσουν αναμνήσεις, συναισθήματα και εμπειρίες που έζησες ακούγοντας τους.

Καλή θέαση, καλή ακρόαση, καλή ζωή!