Ήταν η πρώτη φορά. Η πρώτη, που διάβαζα ένα βιβλίο και στα αυτιά μου ηχούσαν μελωδίες. Η πρώτη, που τα γράμματα των σελίδων μετατρέπονταν σε νότες.

Όταν ξεκίνησα να διαβάζω «Το κουρδιστό πουλί», ήταν η πρώτη φορά που κρατούσα στα χέρια μου ένα βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι. Είχα ακούσει πολλά για τη γραφή του Ιάπωνα συγγραφέα. Είχα διαβάσει κριτικές για τα βιβλία του, αλλά δεν είχα καταφέρει να τον συναντήσω. Μέχρι τη στιγμή, που έπεσε τυχαία στα χέρια μου αυτό το βιβλίο. Ένα βιβλίο που δημιούργησε μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα γύρω μου. Μια ατμόσφαιρα που μου θύμιζε ambient μουσική.

Διάβαζα τις λέξεις, τις παραγράφους και αμυδρά στο βάθος, άρχιζα να διακρίνω μελωδίες του Erik Satie. Όσο κυλούσαν τα κεφάλαια, η μουσική εναλλασσόταν στο μυαλό μου· o John Cage, o Brian Eno, ο Terry Riley συνέθεταν τα κομμάτια τους και η ένταση των ήχων δυνάμωνε.  

Κάθε σκέψη του ήρωα, Τόρου Οκάντα, συνοδευόταν από ήχους. Ήχους της πόλης, του σπιτιού και του πολέμου. Ήχους της σιωπής, της σκέψης και της αναζήτησης. Ένα τηλέφωνο που χτυπάει επίμονα, μια τσαγιέρα που σφυρίζει, μια μπύρα που ανοίγει σ’ ένα ζεστό μεσημέρι του καλοκαιριού, μια σταγόνα νερού που στάζει στο βάθος ενός πηγαδιού, ένα βαγόνι που ξεκινάει την πορεία του μέσα στην πόλη, ένα πλήθος που περπατάει βιαστικά, οι οπλές των αλόγων που καλπάζουν στις στέπες της Ματζουρίας, η φωνή ενός μηχανικού πουλιού.