Graphic design
Ο Σωτήρ.
Τέσσερις εικόνες γραφιστικής απόδοσης του βιβλίου “Survivor”, του Chuck Palahniuk.
Το βιβλιοπωλείο «Σωτήρ», μύριζε πάντα λιβάνι. Η παλιομοδίτικη βιτρίνα του, δεν άλλαζε σχεδόν ποτέ. Η βόλτα στην περιοχή της Αγίας Σοφίας για να το επισκεφθώ, πάντα η ίδια˙ γεμάτη αμηχανία. Κάθε τρεις μήνες, έκανα το χρέος μου. Πήγαινα στο χριστιανικό βιβλιοπωλείο για να πληρώσω τη συνδρομή της γιαγιάς μου, στο ομώνυμο περιοδικό που εξέδιδε.
Δε με ενοχλούσαν τα παρωχημένα εξώφυλλα των βιβλίων. Δε με τρόμαζαν οι υπάλληλοι με το γαλήνιο ύφος και τη σεμνή ένδυση ούτε οι μικρές, σκονισμένες αγιογραφίες. Όμως, κάθε φορά που άνοιγα την πόρτα της εισόδου, κάτι με απωθούσε έντονα.
Ίσως να ήταν το διαφορετικό περιβάλλον, ίσως η αίσθηση ότι όλα εξυπηρετούσαν ένα συγκεκριμένο σκοπό. Ίσως πάλι, η δική μου πίστη να μην ταίριαζε με αυτήν που συναντούσα εκεί. Πάντα όμως ένιωθα δυσφορία από τη μυρουδιά του ξένου και την εικόνα της εμμονής, που αντίκριζα.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που το επισκέφθηκα. Η γιαγιά Βαγγελιώ έχει φύγει εδώ και καιρό. Το χρέος μου έχει ολοκληρωθεί. Όμως ο «Σωτήρ», παραμένει εκεί, στην ίδια θέση. Όταν, τυχαία πια, περνάω έξω από το βιβλιοπωλείο οι αναμνήσεις έρχονται και αφήνουν τελείως διαφορετικά συναισθήματα. Δεν υπάρχει αμηχανία, ούτε έντονη δυσφορία. Παρά μόνο ανακούφιση και μια γλυκιά μελαγχολία.
Κάπως έτσι ήταν και τα συναισθήματα που βίωσα, διαβάζοντας το βιβλίο “Survivor” του Chuck Palahniuk. Στην αρχή, ένιωθα μπερδεμένη και αμήχανη. Η υπόθεση ξεκινούσε από το τέλος της ιστορίας και ο πρωταγωνιστής ήταν παγερός, άδειος από συναισθήματα, ενώ η γραφή μου φαινόταν εντελώς μονοδιάστατη.
Στη συνέχεια, όταν μπήκα για τα καλά στην πλοκή του έργου, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Η υπόθεση έγινε καθηλωτική. Η δυσφορία ήρθε γρήγορα να καλύψει την αρχική αμηχανία και να μου μεταφέρει όλα αυτά που πρέσβευε ο πρωταγωνιστής ˙ την αρρωστημένη εικόνα της πίστης, τα στεγανά των αιρέσεων, τα καταπιεσμένα συναισθήματα, την άρνηση της πραγματικότητας, την ανάγκη για αναγνωρισιμότητα.
Και στο τέλος; Στο τέλος του βιβλίου, όλα πήραν τη θέση τους. Η κυνικότητα μετατράπηκε σε ρομαντισμό, η σκοτεινή πλευρά σε ελπίδα και η αναισθησία του πρωταγωνιστή σε έναν χείμαρρο συναισθημάτων. Ο Palahniuk κατάφερε να μου περάσει την απάθεια και τα λανθασμένα πρότυπα του Δυτικού πολιτισμού, με τον πιο δραστικό τρόπο και στο τέλος, να φέρει την κάθαρση. Τη λύτρωση.
Σαν τα συναισθήματα από το βιβλιοπωλείο «Σωτήρ». Εξού και ο τίτλος του άρθρου. Εξού και το αφιέρωμα.
Μόλις έκλεισα το οπισθόφυλλο, κατευθύνθηκα στον υπολογιστή και άρχισα να αποδίδω γραφιστικά κάποιες φράσεις του βιβλίου, που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Φράσεις γεμάτες μαύρο χρώμα, ναΐφ σχέδια και πρόχειρες γραμματοσειρές. Φράσεις γεμάτες πένθος, αδιαφορία, σαρκασμό και ελπίδα. Φράσεις ενός ταλαιπωρημένου παιδιού που έχει λυτρωθεί και μπορεί να εκφράσει πια ελεύθερα τα συναισθήματα και τις σκέψεις του.
Όταν ολοκλήρωσα τις εικόνες μου, τις κοίταξα με νόημα και σκέφτηκα: «Ίσως την επόμενη φορά που θα περάσω τυχαία μπροστά από τη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου Σωτήρ, να διακρίνω ανάμεσα στα εξώφυλλα και το έργο του Chuck Palahniuk…».
Αν λοιπόν ψάχνεις και εσύ ένα βιβλίο με καθηλωτική πλοκή και ιδιαίτερη γραφή, ρίξε μια ματιά στις εικόνες μου και άνοιξε το “Survivor”. Ίσως βρεις και εσύ τον σωτήρα σου.
Καλή ανάγνωση!
