Τέσσερα ανθρώπινα συναισθήματα εκφρασμένα σε μορφή συσκευασιών.

Είμαι γεμάτη. Είμαι ένας ζωντανός οργανισμός που στη συνείδηση μου, συμβαίνουν τα πιο σύνθετα πράγματα. Βιώματα που δεν έχουν σταματημό και εμπειρίες που αφήνουν γλυκές ή πικρές γεύσεις.

Είμαι ένα δοχείο. Ένα κουτί που ξεχειλίζει. Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι απέραντη χαρά και ευτυχία. Άλλες πάλι, νιώθω λύπη. Υπάρχουν και λιγότερες, όπου ο φόβος και ο θυμός με κυριεύουν. Μπορεί να νιώσω έντονη περιέργεια για τον κόσμο γύρω μου ή ικανοποίηση για ένα επίτευγμα, ευγνωμοσύνη για αυτά που μου προσφέρει η ζωή, εκτίμηση, απογοήτευση, έκπληξη, απορία…

Είμαι μια συσκευασία. Ένα πακέτο όπως όλα τα άλλα. Νιώθω άπειρα συναισθήματα, καθημερινά. Κάποια μπορώ να τα περιγράψω και κάποια μένουν μετέωρα χωρίς απόδοση, χωρίς εξήγηση. Κάποια μπορώ να τα εκφράσω με το σώμα μου και άλλα τα καταχωνιάζω στον πάτο της ψυχής μου.

Υπάρχουν, πολλαπλασιάζονται, καταναλώνονται και αφαιρούνται. Γεμίζουν και αδειάζουν. Έχουν συγκεκριμένο βάρος, χρώμα και σχήμα. Υπάρχουν φορές που με κάνουν ότι θέλουν και άλλες που καταφέρνω να τα δαμάσω. Όλα είναι εκεί. Μέσα στη νόηση και τη ψυχή μου.

Είναι άπειρα και εγώ τα νιώθω, τα ζω. Όπως κάθε άνθρωπος. Γιατί τα συναισθήματα, είναι σύνθετες υποκειμενικές και συνειδητές εμπειρίες. Ο συνδυασμός νοητικών καταστάσεων, ψυχοσωματικών εκφράσεων και βιολογικών αντιδράσεων του σώματος. Είναι αυτά που ένας άνθρωπος αισθάνεται, όχι ως απλή αίσθηση αλλά ως κάτι βαθύ, εσωτερικό, που επιδρά στο σώμα και τη ψυχή του.

Για αυτό και τα σχεδιάζω σήμερα. Μέσα σε μια συσκευασία. Όπως τα αντιλαμβάνομαι. Σαν το σώμα μου να είναι ένα κιβώτιο. Κάθε φορά, ανάλογα με το συναίσθημα, αλλάζει μορφή και στάση. Το πρόσωπο φωτίζεται ή σκοτεινιάζει. Οι μορφασμοί δίνουν και παίρνουν και το σώμα ανοίγει και κλείνει ανάλογα με το τι νιώθει.

Έτσι, όταν θυμώνω, μοιάζω με μια μαύρη συσκευασία από ελληνικό καφέ. Είμαι σκούρα, με κόκκινες πινελιές οργής και γεμάτη ενέργεια. Αν με βγάλεις από αυτήν, βράζω στο ζουμί μου και μπορεί να κάνω και φουσκάλες.

Αν νιώσω ενδιαφέρον, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Μεταμορφώνομαι σε μια μεταλλική συσκευασία τσαγιού, γεμάτη απορίες κόκκινες και μπλε. Γίνομαι τεΐνη και διεγείρω το νευρικό μου σύστημα. Αυξάνω την αντοχή μου στην κούραση, μέχρι να καλύψω κάθε ερώτηση. Μέχρι να μάθω κάθε τι, που με ενδιαφέρει.

Ύστερα, υπάρχει και η εμπιστοσύνη. Η γυάλινη συσκευασία νερού. Το δοχείο με την πιο καθαρή μορφή. Μέσα του είναι όλα διάφανα, ήρεμα και ευχάριστα. Δροσερά. Όπως νιώθω, όταν εμπιστευτώ κάποιον ή κάτι.

Τέλος, υπάρχει και η συσκευασία της χαράς. Τότε, μοιάζω με ένα μπουκάλι γεμάτο φρέσκο χυμό. Ξεχειλίζω από έντονα χρώματα και καμπύλες. Από χαμόγελα και γλυκές γεύσεις.

Έτσι είμαι εγώ. Έτσι είναι όλοι οι άνθρωποι. Γεμάτοι. Το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας, σε σχέση με τα συναισθήματα μας, είναι κάτι υποκειμενικό. Το θέμα είναι να τα νιώθουμε. Να τα ζούμε. Και αν καμιά φορά είναι αρνητικά, τότε μπορεί να μοιάζουν και με «πακέτο». Το μόνο που χρειάζεται, είναι να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να προσπαθήσουμε να αδειάσουμε από αυτά, πετώντας τη συσκευασία τους στα σκουπίδια.

Καλό unboxing!