Ένα βίντεο “ποίημα” για τα όνειρα και την πραγματικότητα, με γραφιστική απόδοση.

Υπήρχε πάντα. Η διάθεση να πλέκω το φανταστικό με το ρεαλιστικό. Η ανάγκη να αναμιγνύω τα όνειρα με την πραγματικότητα.

Όχι αυτά που έβλεπα στον ύπνο μου, αν και γινότανε καμιά φορά. Αλλά τα άλλα. Τα όνειρα που έφτιαχνα με την φαντασία και τα οδηγούσα σε κόσμους μακρινούς, υπέροχους. Εκεί όπου οι έννοιες έπαιρναν την μορφή που επιθυμούσα.

Από παιδί, όταν  τα πράγματα δυσκόλευαν και δεν έβγαζα άκρη, κλεινόμουν στο δωμάτιο μου, έβαζα την αγαπημένη μου μουσική και το ταξίδι άρχιζε. Έπαιρνα τα άσχημα που συνέβαιναν και τα μετέτρεπα σε όμορφα. Ακόμα και όταν κάτι καλό ερχόταν στην ζωή μου, ήθελα να το γευτώ ξανά. Έκλεινα τα μάτια μου και το ζούσα από την αρχή.

   

Ότι δεν μπορούσα να φτιάξω στην απλή ζωή, το έχτιζα στην άλλη. Σε αυτήν που όλα ήταν διαφορετικά. Τα χρώματα άλλαζαν ανάλογα με την διάθεση, η βαρύτητα δεν ίσχυε, τα παιχνίδια δεν έσπαγαν, οι μπάμιες μεταμορφωνόταν σε παγωτό και οι άνθρωποι χαμογελούσαν συνέχεια.

Ήταν ο τρόπος μου να αντιμετωπίζω την πραγματικότητα, να ξεπερνάω τα δύσκολα ή ακόμα και να τα παραβλέπω. Ειδικά στην εφηβεία, η ονειροπόληση στρογγυλοκάθισε στον θρόνο του ελεύθερου μου χρόνου και δεν έλεγε να κατέβει με τίποτα.

Τα χρόνια περνούσαν, η ζωή γέμιζε με εμπειρίες, ευθύνες και έγνοιες και τα “trip” στον κόσμο των ονείρων, όλο και λιγόστευαν. Η καθημερινότητα σιγά σιγά με κατέκλυζε και ο ρεαλισμός κέρδιζε έδαφος. Οι λέξεις είχαν μία έννοια, τα χρώματα ήταν λίγα, οι εικόνες φτωχές και οι στόχοι μίζεροι. Η ζωή μου είχε χάσει την γλύκα της, την νοστιμάδα της. Το ανησυχητικό ήταν ότι ενώ ένιωθα πως κάτι λείπει, δεν μπορούσα να το προσδιορίσω. Είχε συμβεί το μοιραίο. Είχα ξεχάσει να ονειρεύομαι.

   

Ώσπου ξάφνου, “ξύπνησα”. Κάτι συνέβει και θυμήθηκα ότι υπάρχει ο κόσμος μου. Ο δικός μου ονειρικός κόσμος. Και μου είχε λείψει τόσο πολύ… Η νοσταλγία μου για αυτόν και η επιθυμία να τον γευτώ ξανά ήταν ασυγκράτητη. Άρχισα να ονειρεύομαι με τόση ένταση και πάθος, που αυτή την φορά, κόντεψα να ξεχάσω…την πραγματικότητα!

Εκεί λοιπόν ήταν που είπα “Στοπ!”.

Δεν υπήρχε λόγος να είμαι  “ή του ύψους ή του βάθους”. Συνειδητοποίησα ότι μπορώ να χρησιμοποιώ την παιδική μου συνήθεια, αλλά με έναν διαφορετικό τρόπο. Πιο ώριμο, πιο γινωμένο. Κατάλαβα πως τα όνειρα είναι το καλύτερο εργαλείο για να δραπετεύω από την καθημερινότητα και να φτιάχνω την διάθεση μου, ώστε να έχω δύναμη για να την αντιμετωπίζω θετικά.

Κατάλαβα πως τα όνειρα είναι τα φτερά και η ζωή, ο ουρανός. Το μόνο που χρειάζεται είναι το σώμα μου, η ψυχή και το μυαλό μου για να πραγματοποιώ τις πτήσεις που επιθυμώ. Να κάνω τα όνειρα μου, πραγματικότητα.

Σε αυτό το μάθημα ζωής, έχω αφιερώσει σήμερα το post. Στον τρόπο που αποφάσισα να ζω καλύτερα. Και μιας και βρήκα ένα εξαιρετικό ποίημα για να το εκφράσω, αποφάσισα να δημιουργήσω ένα βίντεο με την χρήση της τυπογραφίας.

Σε περίπτωση που σε βασανίζει το θέμα των ονείρων και της πραγματικότητας, ρίξε μια ματιά στο βίντεο και ίσως βρεις τον τρόπο να τα συνδυάσεις.

Καλά ταξίδια, καλή ζωή!