Τέσσερις αφίσες αφιερωμένες στο φόβο του κορονοϊού και στο βιβλίο «Περί τυφλότητος», του Jose Saramago.

Πάνω στην ώρα. Ακριβώς στη στιγμή. Σήμερα, Τετάρτη, ανακοινώθηκε το πρώτο κρούσμα κορονοϊού στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη. Και σήμερα, Τετάρτη κατάφερα να ολοκληρώσω την ανάγνωση του βιβλίου «Περί τυφλότητος», του Πορτογάλου συγγραφέα Jose Saramago, στο σπίτι μου, στη Θεσσαλονίκη.

Κρατάω το βιβλίο του στα χέρια μου. Πρόκειται για ένα έντυπο που δανείστηκα από κάποια δημοτική βιβλιοθήκη της πόλης. Ένα αριστούργημα, που πέρασε από πολλά μάτια και πολλά χέρια πριν φθάσει στα δικά μου. Το κρατάω και αναρωτιέμαι «πόσο μεταδοτικό είναι το μήνυμα που μεταφέρει ο συγγραφέας;», «πόσο μεταδοτική είναι η αρρώστια που μας παρουσιάζουν στις ειδήσεις;», «πόσο εύκολα μεταφέρεται ο κορονοϊός και πόσο γρήγορα ο ιός του φόβου;», «τι είναι πιο εύκολο, να με ποδοπατήσει ένα πανικόβλητο πλήθος που τρέχει να σωθεί ή να κολλήσω την ασθένεια;», «τι είναι πιο δύσκολο, να μπω σε καραντίνα λόγω πραγματικής απειλής ή να αυτοπεριοριστώ λόγω ανασφάλειας;»

Τα ερωτήματα έρχονται απανωτά και θα συνέχιζα να τα καταγράφω, αν δεν συνειδητοποιούσα πως δεν έχω παρουσιάσει το βιβλίο. Γιατί μάλλον ξέρεις για την απειλή του κορονοϊού αλλά δε γνωρίζω αν ξέρεις τον Πορτογάλο συγγραφέα και το κορυφαίο έργο του. Και εγώ, πρόσφατα τον γνώρισα. Τυχαία, πάνω στην ώρα.

Δε θα το παρουσιάσω με δικά μου λόγια, δουλεία μου άλλωστε είναι να παρουσιάζω τα πράγματα με εικόνες. Θα το παρουσιάσω όμως, όπως περιγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

«Ένας άνθρωπος χάνει ξαφνικά το φως του. Τα περιστατικά αιφνίδιας τύφλωσης κλιμακώνονται και η κυβέρνηση αποφασίζει να βάλει σε καραντίνα τους τυφλούς. Με γραφειοκρατική ακρίβεια, ο Ζοζέ Σαραμάγκου έχει υπολογίσει όλα όσα θα μπορούσαν να συμβούν σ’ έναν κόσμο που χάνει την όρασή του. Για πόσο καιρό η κίνηση στους δρόμους θα είναι ομαλή; Για πόσο καιρό θα επαρκούν τα τρόφιμα για τις πεινασμένες ορδές; Πόσος χρόνος χρειάζεται για να καταρρεύσει η παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος, αερίου και νερού; Τι θ’ απογίνουν τα κατοικίδια; Οι σεξουαλικοί φραγμοί; Πόσοι τυφλοί φτιάχνουν μια τυφλότητα;

Και τέλος: Σε έναν κόσμο τυφλών, τι θα έκανες αν έβλεπες;»

Εγώ βλέπω. Και με βοήθησε ο Saramago. Και αυτά που βλέπω και ακούω, δε μου αρέσουν καθόλου. Δε μου αρέσει η ιδέα του θανάτου και του σωματικού πόνου. Δε μου αρέσει η πιθανότητα να αρρωστήσει κάποιος δικός μου άνθρωπος ή να μπω σε καραντίνα. Αλλά βλέπω, πως περισσότερο δε μου αρέσει ο φόβος, δε μου αρέσει η απειλή. Και αυτό σίγουρα το βλέπω γύρω μου. Και φοβάμαι. Φοβάμαι το φόβο. Φοβάμαι μην τυφλωθώ από αυτόν.

Για αυτό σχεδιάζω. Σχεδιάζω αφίσες αφιερωμένες στο υπέροχο αυτό βιβλίο που ανήκει στη σύγχρονη λογοτεχνία και στη σημερινή πραγματικότητα. Σχεδιάζω, για να δω καλύτερα την απειλή και να απομακρύνω τον τρόμο.

Και στις αφιερώνω· σε εσένα, σε εμένα, στον κορονοϊό, στα θύματα του. Στην επικαιρότητα, στα έκτακτα, στους τίτλους των ειδήσεων, στα θύματα τους. Στον Σαραμάγκου, στους τυφλούς και σε αυτούς που βλέπουν. Στον πόνο, στο φόβο, στην απειλή, στην πρόληψη, στην ψυχραιμία και στη θετική σκέψη. Αφιερώνω και ξορκίζω.

Είθε να βρούμε το φως μας.