Τέσσερις αφίσες σχεδιασμένες υπό συνθήκες περιορισμού και αφιερωμένες στις υπέροχες επτανησιακές και αθηναϊκές σερενάτες.
Δύσκολο δεν είναι να περιοριστείς. Δεν είναι να πεις, θα μείνω για κάποιο διάστημα σε 2-3 δωμάτια και δε θα βγαίνω έξω, παρά μόνο για τα απαραίτητα. Δεν είναι να αποδεχθείς πως για το καλό σου και το καλό όλων, θα πρέπει να παραμείνεις στο σπίτι σου.
Ζόρικο είναι μόνο, να μη μπορείς να επικοινωνήσεις εύκολα· με το σύντροφο σου, το παιδί σου, το γονιό σου, το φίλο σου, το συνεργάτη σου, το γνωστό σου, το γείτονα. Να δώσεις ένα φιλί, μια αγκαλιά, να πεις δυο γλυκές κουβέντες, δυο συνηθισμένες σαχλαμάρες, να κάνεις ένα πείραγμα, να πεις μια καλημέρα.
Δύσκολο, είναι να μένεις ώρες ατελείωτες στο ίδιο σπίτι με τον άνθρωπό σου και να μη μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του, ουσιαστικά. Δύσκολο είναι, να βρίσκεται το παιδί σου στο εξωτερικό για σπουδές και να μην έχεις ίντερνετ. Ζόρικο είναι, να μην έχεις μονάδες στο τηλέφωνο.
Και απάλευτο;
Απάλευτο είναι να ζεις, ειδικά αυτήν την περίοδο, με έναν εξαρτημένο άνθρωπο στο σπίτι. Έναν αλκοολικό, έναν ψυχικά άρρωστο. Έναν άνθρωπο που ασκεί σωματική ή ψυχική βία. Έναν άνθρωπο που πάσχει από σοβαρό πρόβλημα υγείας και δε βρίσκει εύκολα τα φάρμακα, της θεραπείας του. Απάλευτο είναι να μη μπορείς να απομακρυνθείς για πολλές ώρες, να πάρεις μιαν ανάσα, να πεις «θα αντέξω άλλη μία μέρα»· να μην έχεις διαφυγή, να μην έχεις επιλογή.
Άρα;
«Άρα», σκέφτομαι, «για εμένα, είναι εύκολο!». Είναι εύκολο που είμαι σπίτι μου, έχω την υγεία μου, έχω θέρμανση, τροφή, νερό και internet. Για εμένα τα πράγματα είναι απλά. Υποφερτά, αν όχι ευχάριστα. Μπορώ να επικοινωνήσω, να γελάσω και να ελπίσω για το μέλλον, γιατί αντέχω το σήμερα.
Και αν θέλω κάτι παραπάνω;
«Αν θέλω κάτι παραπάνω» συμπεραίνω, «μπορώ να βγω στο μπαλκόνι σαν τους Ιταλούς. Να γνωρίσω το γείτονα, να πω την καλημέρα μου και να εκφράσω τα συναισθήματα μου με μια όμορφη καντάδα!».
Καντάδα;
«Ναι! καντάδα» σκέφτομαι, «είναι πολύ εύκολο!». Δε χρειάζεται να έχω την τέλεια φωνή, δε χρειάζεται να υπάρχει το πρόσωπο εκεί, που θα ήθελα να του τραγουδήσω. Το μόνο που χρειάζεται είναι καλή διάθεση, έντονο συναίσθημα και λίγο θάρρος. Για να το βγάλω από μέσα μου και να το πω φωναχτά.
Και αν φοβάμαι;
«Αν φοβάσαι, βάλε το YouTube να παίζει», απαντάω στον εαυτό μου. Υπάρχουν τόσες όμορφες καντάδες, τόσοι μελωδικοί θησαυροί κρυμμένοι εκεί… Αν τους ψάξεις, θα τους βρεις!
Τους έψαξα, λοιπόν, τους βρήκα και τους μετέτρεψα σε αφίσες:
1.
Μουσική – Στίχοι: Διονύσιος Λαυράγκας
Διασκευή: Λουκιανός Κηλαηδόνης
2.
Ρένος Ταλμάς, Ν.Γύζης, Τ.Στεφανίδης
Συνθέτης: Αιμίλιος Σαββίδης
Στιχουργός: Παναγιώτης Τούντας
3.
Χορωδία: Ζακυνθινή Αναγέννηση
Διεύθυνση: Ιωάννης Σούλης
4.
Χειμερινοί Κολυμβητές
Μουσική-Στίχοι: Μπακιρτζής Αργύρης
Γιατί η καντάδα είναι η απλή, μελωδική μορφή των συναισθημάτων, που συνήθως ερμηνεύονταν τις νυχτερινές ώρες και εκτελούνταν υπό τη συνοδεία έγχορδων μουσικών οργάνων από τρίφωνη ή τετράφωνη χορωδία. Γιατί ήταν η συνήθεια των νέων να τραγουδούν κάτω από το παράθυρο της αγαπημένης τους. Ένα είδος ερωτικής εξομολόγησης, κάτω από τα μπαλκόνια. Έτσι καθιερώθηκε η φράση “Πάμε να κάνουμε μια καντάδα”.
Και αυτήν την φράση αποφασίζω να πω στον εαυτό μου σήμερα, με τις αφίσες που σχεδίασα. Όχι κάτω, άλλα πάνω στο μπαλκόνι. Τη μοιράζομαι λοιπόν, μαζί σου και προτείνω το εξής:
Αν νιώθεις και εσύ εγκλεισμένος αλλά είσαι καλά στην υγεία σου, αν νιώθεις περιορισμένος, αλλά έχεις τροφή, νερό και ίντερνετ τότε είναι πολύ εύκολο! Ρίξε μια ματιά στις αφίσες και άκου τις καντάδες. Ίσως νιώσεις καλύτερα. Ίσως βγεις στο μπαλκόνι σου και πεις και εσύ, “Πάμε να κάνουμε μια καντάδα”. Και ίσως έτσι βοηθήσεις, έστω και για μια στιγμή, το απάλευτο του γείτονα να γίνει δύσκολο, το δύσκολο του άλλου γείτονα να γίνει υποφερτό και το δικό σου υποφερτό, ευχάριστο.
Καλές μελωδίες, καλή ζωή!