Graphic design
Όλα μέσα.
Η έννοια της πληρότητας, εκφρασμένη σε υφασμάτινες τσάντες.
Αρτιότητα. Αφθονία. Κάλυψη αναγκών και επιθυμιών. Υπερκατανάλωση και υπερβολή. Οι ανάγκες μου, οι ανάγκες μας είναι καθημερινές, επιτακτικές. Οι επιθυμίες μας ανεξάντλητες.
Αγοράζουμε, γεμίζουμε το καλάθι, τις τσάντες και τις σακούλες. Καλύπτουμε τις βασικές μας ανάγκες για τροφή και ένδυση και υπερκαλύπτουμε τα κενά μας. Την ανάγκη για αγάπη, αποδοχή, επιτυχία και αυτοεπιβεβαίωση μέσα από ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα εργαλείο κοπής για κολοκυθάκια, μια μηχανή άλεσης του τέλειου καφέ. Όλα είναι μέσα. Όλα μπαίνουν στην τσάντα. Στον τορβά, που έλεγε και η γιαγιά μου. Γεμίζουμε, φουσκώνουμε τις τσάντες και τελειωμό δεν έχουμε.
Και όμως, στην εποχή της ακρίβειας που όλα ακολουθούν το χρηματιστήριο της ενέργειας, του πολέμου και των εξοπλισμών, για κάποιους αυτοί οι σάκοι μένουν λειψοί. Δεν γεμίζουν. Δεν είναι φίσκα, φουλ και κομπλέ. Παραμένουν μισοάδειοι όσο και αν προσπαθούν οι άνθρωποι να τις τιγκάρουν. Μένουν άδειοι και παραπονεμένοι.
Αυτοί οι άνθρωποι παλεύουν καθημερινά, εργάζονται σε άθλιες συνθήκες, δέχονται υποβιβασμούς και μειωμένους μισθούς, αντικρίζουν υψηλούς λογαριασμούς ρεύματος, θέρμανσης και χαζεύουν απογοητευμένοι τις πανάκριβες τιμές των προϊόντων στα ράφια των σούπερ μάρκετ.
Κοιτούν την τσάντα για τα ψώνια και νιώθουν λίγοι και μικροί. Την ακούν να παραπονιέται για το άμορφο σχήμα της, που δημιουργείται όταν είναι άδεια και παραμελημένη. Και αναρωτιούνται “εγώ γιατί δεν καταφέρνω να τη γεμίσω ποτέ; γιατί δεν την κάνω ποτέ χαρούμενη;”Ερωτήσεις που μένουν χωρίς απάντηση. Τσάντες και καρδιές άδειες…
Σε αυτές τις ερωτήσεις έρχονται να προστεθούν και οι δικές μου:
“Γιατί να υπάρχει τόσο μεγάλη ψαλίδα στις κοινωνίες; Γιατί ένα μέρος του πληθυσμού υπερκαταναλώνει απίστευτες ποσότητες προϊόντων και υπηρεσιών και ένα άλλο μέρος του, το μεγαλύτερο, ψάχνει βαθειά στην τσάντα για να βρει ένα ξεχασμένο ψίχουλο φαγητού;”
“Γιατί κάποιοι ενώ θεοποιούν την έννοια της βιωσιμότητας, ταυτόχρονα αδιαφορούν για το περιβάλλον, την κοινωνία και συνεχίζουν ακάθεκτοι να αγοράζουν βουνά βλακείας, πλαστικών και όπλων;”
“Γιατί κάποιοι άλλοι ενώ ακολουθούν τους κανόνες, σέβονται τον πλανήτη και πληρώνουν φόρους που αφορούν το περιβάλλον, μένουν με τις τσάντες τους άδειες;”
“Και όμως, θα έπρεπε να είναι αλλιώς τα πράγματα.” σκέφτομαι. Θα μπορούσαν όλα να ήταν διαφορετικά. Ο πλούτος της γης, οι πόροι και οι φυσικές πηγές του πλανήτη μας θα έπρεπε να εκμεταλλεύονται ορθά και να μοιράζονται ισότιμα σε όλον τον ανθρώπινο πληθυσμό. “Όλα, θα έπρεπε να είναι μέσα” αναλογίζομαι. Τα χωράφια θα ήταν σωστά σπαρμένα. Η φυσική ενέργεια του πλανήτη μας θα κινητοποιούσε την ορθή παραγωγή αγαθών, ιδεών και γνώσεων. Τότε, όλες οι τσάντες θα ήταν γεμάτες. Θα κοιτούσαν ευχαριστημένες τους ιδιοκτήτες τους και θα φώναζαν: “Άδειασε με, με σύνεση και γέμισε με ξανά όταν είναι απαραίτητο!” Αυτός θα έπρεπε να είναι ο κόσμος μου. Ο κόσμος μας.
Και σε αυτόν αφιερώνω σήμερα το άρθρο. Στον ιδεατό κόσμο της πληρότητας και του μέτρου. Στον φανταστικό κόσμο του συνολικού κορεσμού και της ορθής χρήσης. Στον κόσμο που σχεδιάζω πάνω στις υφασμάτινες τσάντες, καταγράφοντας μιαν ευχή: “Όλα μέσα!”
Αν έχεις και εσύ παρόμοιους προβληματισμούς, αν η ευχή σου είναι όμοια με τη δική μου, αν η τσάντα σου είναι φίσκα, άδεια ή μισοάδεια ρίξε μια ματιά στις εικόνες μου. Αν θες κατέβασε τα αρχεία, εκτύπωσε τα στην υφασμάτινη τσάντα σου και που ξέρεις; Ίσως κάποτε καταφέρουμε να έρθουμε πιο κοντά στον κόσμο της ορθής πληρότητας. Ίσως κάποια στιγμή, νιώσουμε τίγκα, φουλ, κομπλέ και φίσκα.
Καλή μας ζωή!