Είναι μερικές ημέρες του Μάη μικρές, αδιάφορες. Κυλούν, χωρίς τίποτα το σημαντικό να συμβαίνει. Μόνο ο ήλιος κόβει βόλτες στους δρόμους, ανθίζοντας τα λουλούδια και φλερτάροντας με τις σκιές.

Είναι και κάποιες άλλες ημέρες του Μάη, μεγάλες. Τεράστιες. Που έχουν να σου θυμίσουν πράγματα, καταστάσεις. Μέρες αφιερωμένες σε γεγονότα, θεσμούς και έννοιες. Μέρες όπως η Πρωτομαγιά και η Παγκόσμια ημέρα Ελευθεροτυπίας (3 Μαΐου).

Μέσα σε αυτές, υπάρχει και μία ύψιστη· μία ημέρα αφιερωμένη στην έννοια της μητέρας. Σε αυτήν που ορίζει την αρχή της ζωής. Στη μητέρα που υπάρχει, για να υπάρχουμε. Στη γυναίκα που γεννάει, μεγαλώνει, φροντίζει και διαπαιδαγωγεί. Αλλά και στην άλλη μητέρα. Που δεν μπόρεσε να τεκνοποιήσει αλλά κατάφερε να γίνει μητέρα άλλων· ξένων παιδιών, λαών, της επιστήμης, της υγείας, των τεχνών…

Πλησιάζει η 10^η Μαΐου και σκέφτομαι την έννοια της μητέρας, κρατώντας στα χέρια μου, το βιβλίο του Ουρουγουανού συγγραφέα Eduardo Galeano. Διαβάζω το έργο του «Γυναίκες». Και εκεί, ανάμεσα στις τόσες θαυμαστές, μικρές ιστορίες του, σταματώ σ ‘αυτήν με τον τίτλο: «Οι μητέρες της πλατείας Μαΐου». Διαβάζω το κείμενο και κάθε κύτταρο του εγκεφάλου μου εκρήγνυται σε χιλιάδες μικρές φωνές που ζητωκραυγάζουν. Επευφημούν τον συγγραφέα για τον τρόπο γραφής του και πανηγυρίζουν σε κάθε λέξη του.

Γιατί ο Galeano, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, εξυμνεί την έννοια της μητέρας και την παρουσιάζει όπως ακριβώς την έχω και εγώ στο μυαλό μου. Δυναμική, επίμονη, γεμάτη έγνοια και ελπίδα. Η ύπαρξη της, ορίζεται από την ύπαρξη των παιδιών της και το αντίστροφο. Είναι αυτή, που δεν σταματάει ποτέ. Που δεν το βάζει κάτω. Όσο μικρή και αν είναι, όσο ασήμαντη και αν φαίνεται.