Τέσσερις εικόνες αφιερωμένες στους στίχους της αθωότητας.
Κάθε Δευτέρα, έχει λαϊκή. Βρέξει χιονίσει, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι πάγκοι της λαϊκής αγοράς στήνονται στην γειτονιά μου και προσφέρουν τους καρπούς της γης.
Εγώ ξεκίνησα να την επισκέπτομαι από παιδούλα, κρατώντας το χέρι της γιαγιάς. Αυτή μου έμαθε πώς να διαλέγω τα καλά φρούτα και τα λαχανικά. Πότε είναι η εποχή τους και ποια είναι η καλύτερη ώρα για να κάνεις την βόλτα σου στους πάγκους. Όμως η πραγματική γνωριμία με αυτό το πολύχρωμο πανηγύρι, ξεκίνησε στην εφηβεία μου και λίγο μετά όταν έγινα φοιτήτρια και χρειάστηκε να ασχοληθώ με την διατροφή μου.
Το ίδιο συνέβη και με την μουσική. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, απολάμβανα μελωδίες. Έψαχνα χώρο και χρόνο για να βρω, να μάθω τους στίχους ενός αγαπημένου τραγουδιού και μετά να τους τραγουδήσω μόνη μου. Φωναχτά ή από μέσα μου, ανάλογα με τις συνθήκες.
Η γνωριμία μου με τα εγχώρια αγγλόφωνα συγκροτήματα των 90’ς και τους στίχους τους, έγινε την ίδια εποχή που έκανα τις πρώτες μου βόλτες στους πάγκους της λαϊκής. Ήταν μια εποχή που όλα μου φαίνονταν πρωτόγνωρα και εντυπωσιακά! Με συγκινούσε τόσο η μυρωδιά ενός μήλου όσο και το άκουσμα ενός στίχου από ένα ελληνικό γκρουπ που μόλις ανακάλυπτα.
Στα 90s, το ελληνικό ροκ ζούσε τις μεγαλύτερες στιγμές της ιστορίας του, με δεκάδες μπάντες να ξεφυτρώνουν καθημερινά και να γεμίζουν τα αυτιά μου με στίχους και μελωδίες. Τα ελληνόφωνα συγκροτήματα, όπως είναι φυσικό, είχαν μεγαλύτερη πέραση αλλά εγώ αναζητούσα τα αγγλόφωνα γιατί ήταν πιο κοντά στα ακούσματα μου και παράλληλα ήταν δυσεύρετα, άρα μου προκαλούσαν περισσότερο την ανάγκη να τα ανακαλύψω.
Κάθε νέα ανακάλυψη ήταν για εμένα ένας θρίαμβος, ενώ όταν το μουσικό κομμάτι άγγιζε την ψυχή μου, το αποτέλεσμα ήταν εκρηκτικό. Άκουγα και ξανάκουγα το τραγούδι, μάθαινα αμέσως τους στίχους και τους σιγοτραγουδούσα παντού. Ακόμα και στην λαϊκή! Τότε, ένιωθα πως αυτά τα μουσικά λόγια είναι η υπέρτατη τέχνη. Η απόλυτη έκφραση. Ήταν ο αθώος τρόπος να βγάζω από μέσα μου ότι ένιωθα.
Σε αυτούς τους αγαπημένους στίχους, είναι αφιερωμένο το post σήμερα. Στις λέξεις που με άγγιξαν στην εφηβεία και με συγκινούν πάντα όταν τις ακούω:
Γι’ αυτό, τα τραγούδια που παρουσιάζω, τα έχω αποθηκευμένα με χίλιους δυο τρόπους. Σε βινύλια, σε κασέτες, σε cd, mp3, σε λίστες στο Youtube. Όταν θέλω να αγγίξω την αθωότητα της εποχής εκείνης, βάζω το τραγούδι να παίζει δυνατά και τραγουδάω όπως τότε.
Αν λοιπόν τυχαίνει να σου αρέσουν οι στίχοι και θέλεις να νιώσεις παιδί ή είσαι παιδί και θέλεις να τους μάθεις, βάλε τέρμα την μουσική και ξεκίνα το τραγούδι. Αν θες, κάνε και μια βόλτα στην λαϊκή. Η τέχνη της αθωότητας θα σε συνεπάρει.
Enjoy!