Graphic design
Όνειρο μιας covid-free εποχής.
Σκέψεις και μηνύματα για την πρώτη ημέρα μετά την πανδημία.
«Θέλω απλά να τελειώσει…»
Να ξυπνήσω ένα πρωί και να νιώσω παράξενα, διαφορετικά. Να σηκωθώ από το κρεβάτι και να ακούσω τα πουλιά να κελαηδούν σε μια άλλη μελωδία. Οι ηλιαχτίδες να φθάνουν μέχρι το εσωτερικό του σπιτιού και να χαϊδεύουν απαλά το πρόσωπο μου. Η βρύση να μη στάζει πια.
Να ανοίξω την τηλεόραση και τα κανάλια να εκπέμπουν μόνο μουσική. Να πατάω μανιωδώς το τηλεχειριστήριο και έκπληκτη να συνειδητοποιήσω, πως η αναμετάδοση των νέων της πανδημίας έχει εξαφανιστεί δια μαγείας.
Να τρέξω στο μπαλκόνι, γεμάτη αγωνία και να δω τους περαστικούς να περπατούν ανέμελα και τα χαμόγελα τους να λάμπουν στον ήλιο. Να ανοίξω διάπλατα τα μάτια μου και να τους παρατηρώ έναν-έναν, αδύναμη να δεχτώ την αλλαγή. Μικρή και ανήμπορη να συλλάβω το θαύμα.
Και όταν επιτέλους αποφασίσω να βγω έξω, να αφήσω τη μάσκα πάνω στο έπιπλο του χολ. Να ρισκάρω.
Να πατήσω το πόδι μου στο πεζοδρόμιο και να μην ξέρω κατά που να πάω. Να σκέφτομαι αν θα πρέπει να κατευθυνθώ στο κέντρο της πόλης ή να τραβήξω ανατολικά, προς τη θάλασσα.
Να αναπνεύσω τον αέρα και να τον νιώσω να κατακλύζει τα ρουθούνια και τα σωθικά μου. Να αναπνέω και να βλέπω τους περαστικούς στο στόμα.
Να περάσω μπροστά από αφισοκολλημένα μηνύματα που θα με προτρέπουν να μην κάνω ποτέ ξανά βίντεο-κλήση. Να περάσω από μέρη που μου ψιθυρίζουν να μείνω μακριά από το σπίτι μου. Που με καλούν, να περπατώ ασταμάτητα ανάμεσα σε πλήθη γυμνών προσώπων.
Αποκαμωμένη, να κάτσω στο εσωτερικό ενός εστιατορίου. Να κοιτάζω τα άδεια τραπέζια, που δειλά-δειλά, θα γεμίζουν. Να παραγγείλω το πρώτο μου γεύμα και περιμένοντας το φαγητό μου, να σηκωθώ ατάραχη και με το πιρούνι στο χέρι, να φάω από το πιάτο του ανθρώπου στο διπλανό τραπέζι.
Χορτάτη, να δω την ώρα και να μη με νοιάζει αν έχει περάσει προ πολλού αυτή της απαγόρευσης κυκλοφορίας. Να σηκωθώ και να βγω πάλι στο δρόμο χωρίς κατεύθυνση, χωρίς προορισμό.
Να περπατήσω. Να περπατήσω ελεύθερη. Και όταν βρεθώ μπροστά σε αφίσες που θα μου θυμίσουν πως μπορώ να αγκαλιάσω τους συνανθρώπους μου χωρίς φόβο, να σηκώσω το χέρι μου για να καλέσω ταξί.
Να επισκεφθώ, έναν-έναν, όλους τους αγαπημένους μου στην πόλη. Να τους γεμίσω φιλιά και να χαθώ στην αγκαλιά τους για ώρες. Να νιώσω ζεστασιά και σιγά-σιγά, να αισθανθώ σίγουρη. Να πω στον εαυτό μου: