Graphic design
Ακολουθία μνήμης
Μια γραφιστική απόδοση όσων συνέβησαν και δεν μπορώ να ξεχάσω, εν όψει εκλογών.
Οι αριθμοί είναι πολύ δύσκολα σύμβολα. Όχι απεικονιστικά, αλλά εννοιολογικά. Μπορούν να εκφράσουν όλες τις χαρές της γης αλλά μπορούν να δηλώσουν και την απόλυτη δυστυχία. Είναι ικανοί, να αποτελέσουν το ζενίθ κι το ναδίρ μαζί.
Για αυτό και πάντα με δυσκόλευαν. Στο σχολείο, τα μαθηματικά ήταν το πιο δύσκολο μάθημα. Διάβαζα με τις ώρες για να πετύχω καλό βαθμό. Πάλεψα με τα κλάσματα, τις διαιρέσεις και έδωσα σκληρή μάχη με τους λογάριθμους. Ακόμα μπερδεύομαι στις μαθηματικές πράξεις και πρέπει να κάνω καλούς υπολογισμούς για τις καθημερινές μου χρηματικές δοσοληψίες.
Το χειρότερο όμως από όλα, είναι η σχέση μνήμης και αριθμών. Χρόνου και ημερομηνιών. Δυσκολεύομαι τόσο να θυμηθώ σημαντικές ημερομηνίες. Γενέθλια δικών μου ανθρώπων, επετείους σημαντικών γεγονότων, ημερομηνίες ιστορικών σημείων γίνονται όλα ένας τεράστιος αχταρμάς στο κεφάλι μου και οι αριθμοί μεταλλάσσονται σε φαντάσματα.
Και όμως, τα τελευταία χρόνια, κρατάω κάποιους αριθμούς. Κάποιες σημαντικές ημερομηνίες, τραγικές χρονολογίες και περίεργους νόμους:
2003: η Βουλή ψήφισε το νόμο που αφορούσε, μεταξύ άλλων και την «τιτλοποίηση απαιτήσεων» (νόμος 3156/2003).
5/7/2015: πραγματοποιήθηκε το δημοψήφισμα της απόρριψης σχεδίου συμφωνίας των τριών θεσμών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που προτάθηκε στην Ελλάδα στις 25/6/2015.
23/3/2019: τα έκτακτα μέτρα κατά της πανδημίας, κατέληξαν σε περιορισμό μετακινήσεων, πανελλαδικά.
28/2/2023: Τέμπη.
21/5/23: επικείμενες εκλογές.
Γιατί όσο και να θέλω να ξεχάσω, δεν μπορώ. Γιατί οι αριθμοί αυτοί τριγυρνούν στο κεφάλι μου, γεμάτοι θυμό και αγανάκτηση. Φωνάζουν και κάνουν τόσο θόρυβο που είναι αδύνατον να τους παραβλέψω. Είναι σα να πραγματοποιούν διαδήλωση. Πηγαίνουν με τη σειρά, με μια ακολουθία.
Πίσω-πίσω είναι το έτος 2003, μετά η ημερομηνία 5/7/2015 που κραυγάζει ένα δυνατό “Όχι”, στη συνέχεια η 23//3/2019 που ανεμίζει πανό με μάσκες και τέλος, μπροστά-μπροστά διαδηλώνει η 28/2/2023. Αυτή, δε φωνάζει, τσιρίζει. Σαν τα τρένα όταν εκτροχιάζονται. Όλοι μαζί οι αριθμοί παρελαύνουν στο μυαλό μου και κρατούν ψηλά, σα σημαία, σαν εικόνισμα, την ημερομηνία 21/5/23. Αυτήν πιστεύουν πως θα τους ηρεμήσει. Αυτή θεωρούν πως θα τους γιατρέψει.
Και ενώ όλοι αυτοί οι αριθμοί πρωτοστατούν στο κεφάλι μου, το χέρι μου αρχίζει και γράφει, ασυναίσθητα, σκέψεις και φράσεις που συνδέονται μαζί τους. Απορίες και πορίσματα που εκφράζουν αυτούς τους αριθμούς. Ερωτήματα και συμπεράσματα που ηρεμούν τις θυμωμένες μνήμες, κατευνάζουν τις φωνές και εξηγούν την ακολουθία.
Πιάνω το ποντίκι του υπολογιστή και καταγράφω αυτές τις σκέψεις, με μια γραφιστική απόδοση που παραπέμπει σε UX design. Εικόνες που θα εμφανίζονταν μπροστά μου, σε ένα pop up window καθώς θα σέρφαρα στο διαδίκτυο. Μηνύματα που θα γέμιζαν την οθόνη του κινητού μου και θα με προβλημάτιζαν. Θα έβλεπα το “Χ”, το close button, πάνω στην δεξιά γωνία, θα το πατούσα και δεν θα έκλειναν μέχρι την καταλυτική ημερομηνία 21/5/23. Μέχρι τις εκλογές.
Έτσι, τις παρουσιάζω μπροστά στα μούτρα σου. Τις “πετάω”, σαν τις ημερομηνίες και τους αριθμούς που δεν μπορώ να ξεχάσω. Σαν τη θυμωμένη ακολουθία μνήμης που με καταδιώκει. Ίσως τις δεις και νιώσεις και εσύ το ίδιο. Ίσως σκεφτείς περισσότερο τις επικείμενες εκλογές.
Όου, γες.