Κάθε φορά είναι του Μάρκου. Κάθε φορά που θα ακούσεις την «Φραγκοσυριανή», θα σου ‘ρθει μια διάθεση για έρωτα. Όταν ακούς το “Αντιλαλούν δυο φυλακές” θα καταλάβεις τον πόνο, ίσως και την αδικία. Αν τύχει να πάρει το αυτί σου τα «Ματόκλαδα σου λάμπουν», θα θυμηθείς τα νιάτα σου και μπορεί να σε αγγίξει η αθωότητα. Όταν προσέξεις τα λόγια της «Κλωστηρούς», η επιθυμία σε κατακλύζει.

Όλα του Μάρκου. Του ανθρώπου μαμή. Η μουσική και οι στίχοι του σε καλούν να γεννήσεις συναισθήματα. Γκλουπ και έξω. Συναισθήματα γεμάτα πόνο ή χαρά. Με γέλιο ή με κλάματα.

Λένε ότι οι στίχοι και η μουσική του Βαμβακάρη είναι καλλιτεχνήματα. Με τα σημερινά δεδομένα, δεν μπορεί παρά να είναι design. Δημιουργεί ή βοηθάει να δημιουργηθούν, εμπειρίες-συναισθήματα. Λειτουργικότατη ικανότητα.  Η ικανότητα του Μάρκου.

Με την πρώτη ευκαιρία άκουσε την.