Τέσσερις σελιδοδείκτες που θα σου φανούν χρήσιμοι, στα ταξίδια σου με τα βιβλία.
Ένας κόσμος. Δύο κόσμοι. Τρεις, τέσσερις…Πολλοί κόσμοι. Πολλές διαδρομές. Ταξίδια γεμάτα ήρωες, καταστάσεις, συναισθήματα, εποχές και διαστάσεις.
Αυτά είναι τα βιβλία. Ανοίγεις ένα από δαύτα και αλλάζεις τοπίο. Μπορεί αρχικά να βρίσκεσαι στο υπνοδωμάτιο σου, ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου και δια μαγείας να μεταφερθείς σε έναν πλανήτη παρέα με περίεργα πλασματάκια από ζελέ ή στην βικτωριανή εποχή πίνοντας τσάι με μια υστερική λαίδη. Μπορεί να βρεθείς οπουδήποτε. Ξαφνικά. Χωρίς κόπο. Θέλει απλά να βρεις λίγο χρόνο για να ξεφύγεις. Για να σταματήσει ο δικός σου και να αρχίσει να μετράει ένας άλλος γεμάτος γράμματα, σημεία στίξης και εικόνες.
Μπορείς να βουτήξεις στις σελίδες ενός βιβλίου, να χαθείς και όταν νιώσεις έτοιμος να γυρίσεις πίσω στην πραγματικότητα. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μία τσάκιση στην άκρη της σελίδας, έναν σελιδοδείκτη. Έτσι θα μπορέσεις να βυθιστείς στον κόσμο του ξανά και ξανά. Όποτε το θελήσεις.
Για αυτόν τον λόγο, ο σελιδοδείκτης έχει μια ιδιαίτερη αξία. Είναι το μέσο που σε πάει στη χώρα των αγαπημένων ηρώων σου. Είναι το κανάλι που σε οδηγεί στους υπέροχους κόσμους των βιβλίων. Είναι το εργαλείο που σταματάει τον χρόνο και η υπόσχεση ότι τίποτα δεν θα χάσεις. Θα ξαναγυρίσεις εκεί που θες, για να ζήσεις την συνέχεια. Το υπόλοιπο.
Αυτά σκεφτόμουν ένα Κυριακάτικο πρωινό του Αυγούστου, καθισμένη στην ξαπλώστρα μιας παραλίας, κρατώντας ένα βιβλίο στο ένα χέρι και τον σελιδοδείκτη στο άλλο. Και εκεί ήταν, που συνειδητοποίησα πόσο σημαντικός είναι και ας νομίζω πως αποτελεί ένα ευτελές αντικείμενο. Κατάλαβα πως τελικά του δίνω σημασία, ανεπαίσθητα. Συνειδητοποίησα πως τον ψάχνω κάθε φορά όπου και να βρίσκομαι, όποιο βιβλίο και αν διαβάζω. Ψάχνω να σιγουρευτώ ότι τον έχω κοντά μου, δίπλα μου. Τσεκάρω αν υπάρχει κάπου στις τελευταίες σελίδες ή ανάμεσα στο κάθισμα και το σώμα μου, που τον τοποθετώ καμιά φορά. Θέλω να ξέρω ότι είναι εκεί και με περιμένει.
Έτσι είναι οι σελιδοδείκτες. Πιστοί σοφέρ, υπό την υπηρεσία μου. Με αφήνουν στον προορισμό μου και έρχονται να με παραλάβουν πάντα, όποτε εγώ το θελήσω. Και είναι τόσο ήσυχοι. Τόσο διακριτικοί. Ποτέ δεν παραπονιούνται αν τους δίνω ελάχιστη σημασία. Ποτέ δεν γκρινιάζουν που αδιαφορώ για την εμφάνισή τους, την εικόνα τους. Αν είναι τσαλακωμένοι, αν έχουν σκιστεί οι άκρες τους, αν το μήνυμα που έχουν πάνω τους τυπωμένο, δεν με βρίσκει σύμφωνη. Είναι τόσο σεμνοί, που μπορεί απλά να έχουν τη μορφή μιας χαρτοπετσέτας διπλωμένης στα δύο.
«Δεν γίνεται να τους φέρομαι με αυτόν τον τρόπο» σκέφτηκα. «…Πρέπει να κάνω κάτι για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. Πρέπει να τους δώσω τη θέση που τους αξίζει».
Με το που γύρισα από την παραλία, στρώθηκα μπροστά στον υπολογιστή. Άρχισα να σχεδιάζω τους πιστούς μου φίλους, έτσι όπως πίστευα ότι πρέπει να είναι. Γεμάτοι χρώματα, μηνύματα και εικόνες που τους καθιστούν άξιους να βρίσκονται σε κάθε σελίδα, οποιουδήποτε βιβλίου.
Όταν τελείωσα με τον σχεδιασμό, τους εκτύπωσα, έκοψα τα σχήματά, πλαστικοποίησα τις επιφάνειές τους και άρχισα να τους χαζεύω. Τώρα ένιωθα καλά. Έτοιμη να τους χρησιμοποιήσω στις νέες λογοτεχνικές μου διαδρομές. Ήμουν τόσο περήφανη, που αποφάσισα να τους αφιερώσω ένα άρθρο και να τους μοιραστώ μαζί σου.
Αν λοιπόν πιστεύεις ότι οι σελιδοδείκτες είναι απαραίτητοι οδηγοί στις διαδρομές σου με τα βιβλία, μπορείς να ρίξεις μια ματιά στους δικούς μου και αν σου αρέσουν, να τους κάνεις download εδώ:
DOWNLOAD
Καλές διαδρομές!